Z&S 24

“Pak mijn hand, Lilou”, zei Tansy.
“Laat mijn zusje met rust, je hebt haar laten vallen!”
“Ze kan alleen vliegen als ze mag van mij en mijn hand vasthoudt”, zei Tansy. Lilou gaf Tansy een hand. Meteen fladderde het meisje weer met haar vleugels. Tansy keek Yvon aan. “Als je haar nu meeneemt, kan ze nooit meer vliegen of magie gebruiken. Laat haar los.” Met tegenzin liet Yvon zijn zusje los.
“Sorry tante Tansy”, fluisterde Lilou. “Ben je nu boos?”
“Voor één keer zal ik je vergeven”, zei Tansy. “Kom mee.”
Tansy bracht Lilou het paleis weer in en sloot haar op in een van de eerste kamers die ze tegenkwam.
“Je blijft hier tot ik je kom halen.”

De gevechten waren weer op volle gang toen Tansy en Sybelle weer buitenkwamen.
“Koning Constant weigerde te onderhandelen”, meldde generaal Akers.
“Idioot”, gromde Tansy. Even had ze gehoopt dat er onderhandeld kon worden, geen bloedvergieten meer. Maar blijkbaar was dat ijdele hoop. Samen met Sybelle stortte ze zich weer tussen de gevechten. Het ging nu nog heviger dan eerst en al was er een cirkel strijders die hen verdedigde, ze moesten toch geregeld zelf ook nog wegduiken of elkaar wegtrekken.
“Bedankt”, hijgde Sybelle, toen Tansy haar voor de zoveelste keer net op tijd uit de route van een wapen kon trekken.
“Prinses!”, schreeuwde een van de soldaten. “We hebben prins Yvon!” Tansy en Sybelle keken elkaar aan en vlogen erop af. Twee soldaten hielden hem stevig tegen de grond gedrukt, een aantal anderen hielden de Viholi op afstand. Maar Yvon zelf riep ook dat ze ergens anders moesten gaan vechten. Tansy landde naast hem.
“Zullen we meteen zijn vleugels breken?”, opperde iemand met een grijns. “De kans dat een prins niet probeert te ontsnappen is onbestaande, denkt u niet?”
“Nee, blijf van zijn vleugels af”, eiste Tansy.
“Maar…”, protesteerde iemand.
“Doe hem de handboeien om.”
“Maar Tansy…”, protesteerde Sybelle nu. Tansy legde haar met een blik het zwijgen op.