002.

'Mijn toekomst? Dit is belachelijk. Ik ben niet wat jij bent... Dat is onmogelijk. Je ziet er niet eens menselijk uit. Of wat je ook bent...'
'Misschien niet... maar wat is hetgeen wat je in de spiegel ziet?' vroeg hij met een gemene grijns.
'M-mijn s-spiegelbeeld,' stotterde ik.
Opeens was de man in de spiegel verdwenen. Ik keek naar mezelf en uit mijn ooghoek ontsnapte een traan. Alleen was er iets mis met die traan. Hij had een rode kleur. Bloed. Ik weende bloed! Ik voelde die rode traan nog steeds naar beneden rollen. En ik wist niet wat ik moest denken. M'n gedachten gingen maar op zwart.
Ik sloeg met m'n vuist tegen de spiegel en ik zag mijzelf honderden keren in de spiegel. Was ik dat echt? Was ik dat echt? Ik dacht heel lang na maar ik kon maar niet op het antwoord komen. De kat bleef maar grommen naar me. Wat is er mis met die kat? Of was ik misschien degene waar iets mis mee was? Ik wist het allemaal niet meer! Al van het begin had ik geweten dat ik anders was, maar ik had dit nooit in kunnen beelden. Ik keek naar mijn handen, die onder de rode tranen zaten, en opeens begon alles rond te draaien alsof ik in een tornado was beland. Niet alleen was alles om mij heen aan het draaien. Maar ook m'n gedachten draaide om. Werd ik een ander wezen? Ander Creatuur? Hahahahahhahaha... Ik lachte om die gedachten. Dat is te bespottelijk dat kan gewoon niet. Maar er gebeurde inderdaad iets. Anders maakte ik het niet mee.