001.

Ik stormde de trap af en struikelde bijna over mijn kat die de gewoonte had overal in de weg te lopen. Ik nam het beestje op en streelde het over zijn kopje. Ze spinde niet, zoals gewoonlijk, maar keek me met twee helder groene, angstige ogen aan. 'Rustig maar,' zei ik. Maar eigenlijk voelde ik mezelf ook niet echt rustig. Het leek alsof de kat wist dat ik anders was. Maar ik trok er niks van aan. Ik bleef rustig door aaien. Om de kat ook tot rust te brengen. Maar de kat werd niet rustiger, in tegendeel.
Plots, zomaar uit het niets, sprong ze op en liet ze drie pijnlijke rode strepen achter op mijn rechterwang. Ik gilde, liet Minous vallen en bracht mijn hand naar de wondjes. Maar zoals wel vaker gebeurde, waren de wondjes helemaal verdwenen. Ik zuchtte omdat ik wist dat het gewoon een reflex was. Het was niet normaal om zo snel van de wonde af te komen.
Ik voelde me niet lekker en ging keek naar de spiegel in de gang. Ik bekeek mezelf even. Lang, donkerblond haar dat ik meestal samenbond in een staartje - ik werd er vaak mee geplaagd door de andere jongens van mijn klas - en ogen, ogen waar duizenden meisjes voor vielen. Ze hadden een felgroene kleur en glinsterden bijna betoverend in het licht van de gang. Ik lachte even, maar die glimlach verdween meteen toen ik naast mezelf ook nog een andere, onbekend gedaante in de spiegel zag verschijnen. Ik wist niet wat ik zag en sprong een beetje naar achteren.
'Wa-wat is dat?' Zei ik zachtjes. Ik hoorde de kat zachtjes in de verte grommen. Ik snapte niet waarom. Kon die kat van die afstand zien wat ik hier in de spiegel zag? 'Wat ik ben?' vroeg ik de jongeman die in de spiegel was verschenen.
'Jouw toekomst!'