012

Als ik mijn ogen open, schiet er meteen en steek door mijn schouder. Ik kreun zacht en duw mezelf een beetje overeind. Ik zie mijn pony tussen de andere pony's en Gandalf's paard staan. Verder merk ik dat er een klein vuur brandt en dat de groep zacht aan het overleggen is, een meter of twee verderop, waarschijnlijk hebben ze niet eens gemerkt dat ik bij ben gekomen, misschien is het beter zo. Ik sluit mijn ogen en ga voorzichtig liggen. Als mijn rug de stenen grond raakt, voel ik meteen een steek in mijn schouder en ik bijt op mijn lip om zo een gil te onderdrukken. Ik probeer hun gesprek af te luisteren, maar ze zijn te ver weg. Ik hoop maar dat ze geloven dat ik nog niet bij bewustzijn ben gekomen, want ik vrees dat Thorin alles behalve geamuseerd zal zijn, ook al weet ik dat ik hem toch eens moet spreken, dat moment stel ik liever zo lang mogelijk uit. 'Lili,' ik schrik op als ik een stem mijn naam hoor fluisteren. Ik krimp ineen, want door de plotselinge beweging, lijkt het alsof iemand besloten heeft om met een hamer op mijn schouder te rammen. Ik open mijn ogen en kijk op. 'Geen zorgen, ik ben het.' Ik kijk opzij en zie de hobbit staan. Voorzichtig duw ik mezelf overeind. 'Wat is er gebeurd?' vraagt hij met een bezorgde blik in zijn ogen. Ik zucht en kijk snel om, om te kijken of ik al ben opgemerkt, wat niet het geval is. Dan vertel ik de gebeurtenis op een gedempte toon. 'Azog?' vraagt hij, als ik klaar ben. 'maar hij was toch...'
'Blijkbaar niet,' zeg ik snel, zonder me af te vragen hoe die hobbit over Azog weet.
'Maar, hoe kan dat dan?'
'Ik heb geen idee, blijkbaar heeft Thorin hem niet vermoord. Maar hoe hij..' Mijn stem sterft weg als ik een lagere stem hoor, die mijn naam roept. En dat was dus precies de stem die ik niet wilde horen. Ik kijk naar Thorin, die naar me toe loopt. 'Ik dacht dat ik had gezegd dat je naar huis moest,' bromt hij.
'Klopt,' antwoord ik. 'dat heb je ook. Ik ben blijkbaar de verkeerde richting op gegaan. Ik moest naar het westen, en...de zon gaat toch onder in het oosten? Dan moet ik de andere kant uit. Of heb ik het verkeerd?' Ik hoop maar dat het werkt om het domme wicht uit te hangen, want ik wil niet naar huis, vooral niet nu ik weet dat die witte ork nog rondloopt. Ik kan mijn broers niet laten gaan, ik zou doodsbang zijn dat ze het niet zullen overleven. En als ze nu...sterven, kan ik het nog tegenhouden, of dan weet ik het tenminste. Ik kan niet maanden wachten op nieuws. 'Doe niet alsof je niks weet Lili, daar trap ik niet in. Waarom,' hij hurkt naast me en kijkt me aan. De emotie in zijn ogen kan ik niet plaatsen, het is niet alleen woede, ook al is hij wel boos. De andere emotie die zijn blik toont, kan ik zo snel niet herkennen. 'ben je ons gevolgd?' Ik haal diep adem. Misschien moet ik de waarheid vertellen, misschien is dat het beste. Ik weet alleen niet hoe hij zal reageren. Waarschijnlijk stuurt hij me toch weg, maar ik heb ze nog gezien voor ze echt op reis gaan naar Erebor. 'Ik...' Ik kijk naar de grond en haal diep adem. 'Ik ben jullie gevolgd omdat..' Moet ik de waarheid vertellen? Ik denk dat dat het beste is. En zelfs al zou ik liegen; waarover? Wat zou ik dan moeten zeggen? Omdat er niks in me opkomt, besluit ik maar gewoon te vertellen waarom. 'Als eerste wilde ik mee omdat ik avontuur wil, en Ered luin biedt nou niet bepaald veel avontuur. Ten tweede wilde ik laten zien dat vrouwen ook best kunnen vechten, want iedereen zegt dat dat onmogelijk is, maar dat is het niet! En ten derde,' ik stop even en kijk naar mijn handen.
'Ja?'
'Het laatste ding is er net bij gekomen, maar.. toen ik zonet stopte, niet ver hiervandaan, werd ik aangevallen, door Azog.'