Dag 3: 30-06-2014

De avond was laat geëindigd en terwijl het nog steeds druk was o=in de straten van New York, liep Nikola alleen. Zo leek het tenminste, want terwijl hij de met zijn paraplu zwaaide en in gedachten de stappen telde die hij zette, sprak hij zacht tegen zijn metgezel, die al even snel naast hem voortstapte.
Nikola zuchtte toen het een tijdje stil was tussen hen.
‘Ik heb vandaag weer een patent aangevraagd,’ vertelde hij. ‘Ik weet alleen niet of er nog wel genoeg geld voor is. Ik wil alleen niet dat dit verloren gaat.’
Er werd geknikt.
‘Er is wel iemand die ons geld geeft, maak je geen zorgen.’
Nikola antwoordde niet en sloeg de hoek om. Het uitgaansleven van New York was niet iets waar hij zich in thuis voelde. Hij keerde veel liever terug naar zijn appartement, waar hij aan zijn wisselstroomgenerator kon werken.
Na enige tijd, terwijl hij onderweg was naar huis, merkte hij dat hij werd bekeken. Dat merkte hij wel vaker en het gebeurde ook dat mensen hem aanspraken om met hem over zijn uitvindingen te praten. Nikola kon niet zeggen dat hij daar blij mee was, want hij deed liever andere dingen. Bovendien merkte hij dat ze hem wel serieus namen, maar geen idee hadden van waar hij het over had als ze hem naar zijn ideeën vroegen. Hij vond die belangstelling ronduit vervelend.
Aan het einde van de straat zag hij een vrouw staan. Ze droeg een langs, beige jas over haar jurk en haar haar was opgestoken volgens voorschrift. Nikola passeerde haar zonder haar aan te kijken of iets te zeggen. Ze was een simpele voorbijganger, dus hij kon dat ongegeneerd doen.
‘Meneer Tesla,’ zei de vrouw zodra hij langs haar was gelopen en hij bleef even staan aarzelen. Hij wist niet of hij zich zou omdraaien of niet. Hij stond echter al zo lang te treuzelen dat zij het initiatief nam en voor hem kwam staan.
‘O, meneer Tesla!’ zei ze verheugd en ze pakte zijn hand voor hij die zelf kon uitsteken of in zijn zak stoppen om de begroeting te voorkomen. ‘Ik wilde u al zo lang spreken. Ik…’
Nikola keek opzij.
‘Ik wil dit niet.’
‘Ik ook niet,’ antwoordde hij.
De vrouw keek hem verward aan. ‘Wat zeg je?’
Nikola schudde zijn hoofd en vermande zich. ‘Dit lijkt me geen gepaste plaats. Ik was onderweg naar huis en ik –‘
‘Zal ik meelopen? Ik wil u zo graag… beter leren kennen.’
‘Nou –‘
Ze pakte zijn arm en keek hem vragend aan. Nikola zuchtte. Hij wenste dat hij het lef had en de mogelijkheid om nee te zeggen, maar toen begon de vrouw te praten en door haar lange, blonde haren te strijken. Hij vond het maar irritant en hoopte dat ze niet zou blijven om iets te drinken. Hij had waarschijnlijk ook helemaal niets in huis om haar aan te bieden en hij had nog veel minder zin om dat überhaupt voor te stellen.
Het lukte hem niet om haar af te wimpelen en ze stonden al veel te snel voor zijn deur. Hij zag haar nieuwsgierig naar zijn appartementsdeur kijken, maar hij deed niet open. Ze moest hier weg.
‘Ik zou het leuk vinden om je nog eens te zien, meneer Tesla.’
Nikola schudde zijn hoofd. Hij had geen tijd.
‘Je kunt je beter focussen op je generator!’
‘Ja, dat weet ik,’ antwoordde hij.
‘Echt?’ zei de vrouw. Ze had haar naam genoemd, dat wist hij, maar hij had er niet naar geluisterd. Hij was bezig geweest met het tellen van de stappen tot zijn thuis en hij werd nogal onrustig toen hij besefte dat het aantal 4571 was en hij dat dus niet door drieën kon delen.
‘Nee.’
‘Nou…’
Hij kon geen woord meer uitbrengen toen hij werd gekust. Een kus, waarvan hij niet had geweten dat het zo aanvoelde en waarvan hij ook had gewild dat hij het niet wist. Hij voelde de tong van… van… Georgina! Over zijn lippen glijden en duwde haar bij zich weg. Niet zo hard dat ze viel of struikelde, maar hard genoeg om een goede afstand tussen hen te scheppen, zijn sleutel in het slot te steken en een seconde later de deur achter zich dicht trekken.
Hij besefte dat hij daarbij nog een stap gezet had en dat het aantal passen daarmee op 4571 kwam. Dat kon hij gelukkig wel door drieën delen. 1524. Nikola slaakte een zucht en keek naar hoe een van de duiven die hij van de straat had meegenomen door zijn appartement fladderde en hoopte dat hij het voorval snel kon vergeten.
‘Goed. Ga nu maar aan het werk.’
Nikola knikte naar zijn onzichtbare vriend en deed wat hem was opgedragen.