016
“Je hebt jezelf echt in grote problemen gebracht.” De stem die sprak, was kil. “Hoe bedoel je?” vroeg ik niet-snappend, maar ik kreeg geen reactie. “Wat bedoel je?” De enigste reactie die ik nu kreeg was het geluid van een lach. Een kille lach. De haren van mijn huid stonden overeind. Niet lang daarna verliet een rilling mijn lichaam. Ik wilde opstaan maar ik merkte dat mijn polsen waren vastgebonden. Het touw begon te snijden naarmate ik onrustiger werd. Een traan verliet mijn ooghoek. “Hallo?” schreeuwde ik. “Hallo?” Ik schreeuwde beangstigend toen de wreede lach mijn oor binnendrong. Mijn ogen werden verblind door een fel licht, in deze pikdonkere kamer. Ik knipperde moeizaam met mijn oogleden. Een waze schim stond een paar meter van me vandaan. Recht voor mijn gezicht. De schim werd na elke seconde duidelijker. Het duurde niet lang voordat ik de vorm van het gezicht herkende. “Justin.” Mompelde ik zacht. Een snuifje hoop liet een sprankeling achter in mijn lichaam. “Justin!” riep ik nu. Zijn mond vormde een grijns, hij draaide zich om en verdween uit mijn zicht. De ruimte werd opnieuw donker en kil. Een ijzer stuk werd tegen mijn rug aangezet. “Zeg maar vaarwel.” Fluisterde een stem. Een kil gevoel, pijnlijk gevoel doorboorde mijn lichaam. Ik wilde schreeuwen maar ik kon enkel naar adem happen.
Reageer (3)
Wowowowowowowowow
1 decennium geledenDit is een droom toch? Snel verder NU!!!
1 decennium geledenJustin waarom doe je zo creepy??
1 decennium geledenSnel verder