Proloog

Met mijn handen diep in de zakken van mijn oude bruine wollen jas liep ik het grindpad van het huisje van mijn grootmoeder af. Ze woonde ergens in een klein boerderijtje waar ze op het land werkte. Ze werkte ja, nu niet meer. Ze was ziek, ernstig ziek. De ziekte die ze had was onbekend maar het was wel zeker dat ze op sterven lag. Het was natuurlijk vreselijk om te horen dat je oma op sterven lag, maar misschien was het wel beter. Ze was al oud. zevenenzeventig om precies te zijn. Het koude briesje waaide langs me heen en het liet me even rillen. Zuchtend liep ik het bos in waar het al redelijk donker begon te worden. Het was dan ook tegen de avond aan. Ik had een vreemd gevoel, alsof er iemand naar me keer of zo iets. Ik ergerde me eraan. Ik keek om me heen maar vond geen teken van leven. Toch besloot ik maar wat sneller door te lopen en dat deed ik dus ook. Geritsel kwam van achter me uit de bosjes wat me liet omkijken. Een grijs klein konijntje kwam de bosjes uit gesprongen maar sprong snel weg toen het dier mij in het oog kreeg. Ik glimlachte en draaide me weer terug om. Ik kwam oog in oog te staan met een persoon. 'Ehm.. Hallo?' Vragend keek ik de man van rond de vijfentwintig aan. Het enige wat hij deed was mij hongerig aan kijken. Zijn ogen waren rood. Ik had wel verhalen gehoord, rode ogen, lijkbleek, snel en sterk. Vampier. Ik wist niet hoe snel ik me om moest draaien en weg rennen. 'Grootmoeder, grootmoeder!' Riep ik door het bos. Natuurlijk had het geen nut, ik was al best ver in het bos. Ik werd bij mijn arm gegrepen en tegen een boom aan gegooid. Een pijnlijke kreun verliet mijn mond en schichtig keek ik om me heen. De man kwam weer tevoorschijn en greep mijn pols. 'Nee! Iemand, help me!' Riep ik uit. Het had weer geen nut. De man bracht mijn pols naar zijn mond en ik probeerde mijn arm terug te trekken maar hij was te sterk. Zijn witte lange hoektanden zette hij in de slagader van mijn pols. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Het bloed voelde ik uit mijn lichaam gaan, zo de mond in van de vampier. Langzaam werd alles zwart voor mijn ogen. En na een tijdje stopte mijn hart met kloppen.

Zo ben ik dood gegaan. Althans, dat dacht ik.