Het rode vlekje.

Een contrast. Zo groot, maar ook zo subtiel. In een vertraagd tempo speelde het voor haar ogen af. Het kleine druppeltje gleed van haar arm af en baande zichzelf een weg door de lucht, tot het uiteen spatte op de grond. Slechts een kleine oppervlakte, maar toch zo zichtbaar op het strakke, lichte tapijt. Het was vergelijkbaar met haar gevoel. Elke keer wanneer iemand haar ruimte betrad brokkelde er een stukje van haar zelfrespect af. Elke keer weer een klein deel, zo klein dat het bijna onzichtbaar was, maar uiteindelijk richtte het grote schade aan. De kleine vlek was het bewijs.
Zonder te kloppen ging de deur open. Een redelijk gespierde man verscheen in de deuropening. Zijn zwarte haren krulden en door het kleine sikje kreeg hij een buitenlandse uitstraling. De vieze grijns op zijn gezicht bezorgde de jongedame rillingen. Haar donkere ogen schoten naar het kleine krasje op haar arm. De plek waar de vlek door ontstaan was. Wilde ze dit? Natuurlijk niet. De brokjes die eerst met nog geen millimeter van haar zelfvertrouwen waren gevallen, leken nu wel meters lang. Bij elke klant die binnenkwam werden ze groter en werd haar geluk minder.
De man kwam verder en hurkte voor haar neer. In de witte kamer viel zij extra op met haar donkere haren en haar sproeten die haar gezicht sierden. Ook de man bleef niet ongezien in zo'n lichte kamer als deze. Er was expres voor gekozen, zodat contrasten zouden ontstaan. Contrasten waar zij zo onderhand een hekel aan had gekregen. Zijn hand streek langs haar wang en ze zag zijn hunkerende blik over haar schaars geklede lichaam glijden.
Als ze zou tegenwerken, zouden er grote problemen volgen. De duistere gedachten zouden aangewakkerd worden en littekens zouden ontstaan. Ze had genoeg vrouwen in haar omgeving gezien die dat was overkomen. Als ze mee zou gaan in het verlangen van deze man, dan zou er niets van haar overblijven. Het ging tegen al haar principes in, maar tóch deed ze het. Hopend op een klein beetje liefde zodra ze keurig zou doen wat haar werd opgedragen. Hopend op het geluk dat ze verdiende.

Poedelnaakt lagen ze tegen elkaar aan op het witte bed. Zijn hand gleed zacht over haar bovenarm en liet kippenvel achter op elke plek waar hij haar huid raakte.
'Hij had gelijk,' fluisterde de man in haar oor. Met zijn andere hand streek hij wat haren uit haar gezicht zodat zijn lippen haar gezicht konden betasten. 'Je bent echt geweldig vermaak.'
Vermaak.
Vol walging dacht ze terug aan enkele minuten geleden. Aan hoe hij haar kleding van haar lichaam verwijderde, aan de manier waarop hij haar liet snakken naar adem. Bij elke keer dat zijn lichaam het hare betrad, werd haar de adem ontnomen. Er zat geen passie in, geen gevoel. Het was enkel "vermaak".
Hij verdween, waarmee hij haar achterliet. Alleen, in het lieflijk uitziende kamertje. Een kamer waar alles gebeurde, behalve lieve dingen. Contrasten, het kleine bloedvlekje op de grond verraadde het. Haar donkere ogen waren strak gericht op de imperfectie van de kamer, dat kleine, verraderlijke vlekje. Haar vermaak had er niets van gemerkt, maar zij had haar aandacht er bijna al die tijd op gericht. Het werd tijd dat de vlek groter werd, zodat mensen bij het besef zouden komen dat het alles behalve goed met haar ging. Dat dít niet hetgeen was wat ze wilde.