Verloren

Daar zit ik dan alleen na een vreselijke oorlog, angst, verdriet en boosheid. Al die emoties voel ik door elkaar het is verwarrend, ik weet niet wat ik het meest voel. Alles is zo heftig, ik ben alleen en heb alleen een gescheurde mantel aan, met een groene jurk eronder. Ze zijn op veel plaatsen gescheurd. Mijn familie ben ik kwijt, ik weet niet wat ik moet. Totdat er een man naar me toe komt, en aan me vraagt of hij een foto van me mag maken. Hij legt me uit dat ik mooie ogen heb, waar angst en verdriet in te zien is. Boosheid noemt hij niet eigenlijk wil ik niet dat hij een foto van me maakt, maar ik doe het toch er kan toch niet ergs meer gebeuren. Ik heb zoveel gezien wat ik niet wil zien, mensen die dood lagen te gaan, en vroegen of ik ze uit hun lijden wou verlossen. Maar ik durfde niet ik ben laf door gelopen, op zoek naar mijn vader en moeder broers en zus, vooral was ik opzoek naar haar omdat zij toch de belangrijkste persoon in mijn leven was, en nog steeds is. Maar ik heb alleen een koud lichaam gevonden onder het bloed, ik weet nog steeds niet of het nou wel mijn zus Nauka was of dat ik het dacht. Ik heb het lichaam aangeraakt, maar ben toch maar door gelopen bang voor de bevestiging dat het wel mijn Nauka zou zijn. Mijn ouders en broer heb ik niet gezien, die ben ik kwijt maar nu zit ik hier op een stoel. Terwijl er een foto van me word gemaakt, ik moet recht in de lens kijken. Een grote flits ik doe mijn ogen dicht, maar de fotograaf zegt dat ik moet proberen mijn ogen open te houden. Dus bij de volgende foto doe ik mijn ogen zo ver mogelijk open, ik krijg eten en geld van de man en ik ga weer naar buiten. Ik heb er denk ik maar een uur of 2 gezeten. Zodra ik buiten sta zie ik weer de ramp, de kapotte huizen en doodde die smeken hun uit hun lijden te verlossen. Maar ik loop door ik heb maar een doel, die niemand zal komen te weten. Ik zal daarover zwijgen tot in de dood tenzij het mij lukt. Het begint al laat te worden, en ik moet kijken of ik ergens kan overnachten. Uit eindelijk ga ik in een weiland liggen, onder sterren die zullen mij vertellen waar ik heen moet gaan. Dan sluit ik mijn ogen en ik slaap in. De volgende morgen word ik wakker, het is nog steeds een puin hoop. En de sterren zijn nog te zien. Ik pak mijn spullen, en ga verder naar het noorden. Ik weet niet waar ik terecht zal komen. Ik zie hier al minder erge dingen, alleen nog maar kapotte huizen en mensen die gewonden zijn. Maar die niet dood zullen gaan, nu pas besef ik dat ik het goed overleefd heb, niet gewond of iets. Maar ik heb geen familie meer. Maar dat hebben heel veel mensen niet meer, ik trek verder en ben zo zuinig mogelijk met mijn eten. Ik geef niemand, omdat als ik een iemand geef iedereen wil. Ik wil nu gewoon helemaal alleen zijn. Ik moet bijkomen van alles wat ik heb beleefd, veel dingen die andere niet hebben gezien. Omdat ik op het punt zat waarop aangevallen werd, ik zag hoe de tanks binnen kwamen, hoe de soldaten binnen drongen, hoe er soms een soldaat richting onze schuilplaats kwam. Hoe we verraden zijn, maar niet dood geschoten zijn. Zoals de buren, omdat we ons meteen overgaven. En deden alsof we veel respect voor ze hadden. Ik loop verder en zie een meisje ongeveer net zo oud als ik ben. Ze kijkt me aan en ik weet meteen wie het is, langzaam lopen we naar elkaar toe. We kijken elkaar nog steeds aan, het is net alsof er niemand anders bestaat dan zij. Zij is degene die mij redde en haar eigen leven voor mij gaf, het meisje dat ik zolang zocht. Waarvan ik dacht dat ze dood was, het meisje dat voor mij is gaan staan. En heeft gezegd dat als ze iemand mee zouden nemen. Dat zij dat dan moest zijn mijn bloedeigen zus Nauka. Daar staan we dan tegen over elkaar, we zeggen geen woord onze ogen zeggen genoeg. Alleen de mensen die de taal van de ogen spreken weten waarover wij spreken. Ik durf haar niet aan te raken, bang weer dat koude bebloede lichaam te voelen. Langzaam komt haar hand dichterbij en raakt me aan, ik voel geen koude hand maar een zachte warme hand op mijn arm. Zo staan we nog wel ruim twintig minuten tegenover elkaar niets zeggend. Uiteindelijk trekken we samen verder, ookal had ik me voorgenomen dat niet te doen. maar degene die je al zolang zoekt het doel dat je hebt. Dan kan je niet zeggen, dat ze niet verder kan met jou. Dus we gaan met z’n tweeën verder over de heide, waar kapotte tanks en doodde soldaten liggen. Nauka loopt al iets verder voor, dan staat er ineens een soldaat op en wil haar vast pakken. ‘’ Nauka kijk uit!!’’ Roep ik zo hard als ik kan, de soldaat schrikt. En Nauka kijkt verschrikt achter zich, en slaat de soldaat zo hard als ze kan. Dan valt hij op de grond. Ik weet niet of hij dood is, of dat hij buitenbewustzijn is. Ik ren naar Nauka toe, en pak haar vast. Ze is ietsje jonger dan dat ik ben. maar het lijkt alsof ze ouder is. Nu ben ik blij dat ik mijn doel gehaald heb, nu is mijn volgende doel om Mwyn mijn lievelings broer te vinden. Maar ik vind het nu wel een beetje zo worden dat ik alleen maar doelen bedenk, daarom ga ik het nu gewoon gezellig maken met Nauka. We lopen verder, dan komen we in een verwoest dorp aan. We beginnen door ons voedsel heen te raken, dus we gaan wat huizen binnen. Maar dat is een heel slecht idee in het eerste huis treffen we een man aan die dood is. En in het huis daarnaast, ligt een vrouw met een baby in haar armen. De baby zit er eng uit omdat het een armpje en een oog mist. De vrouw zit er ook niet echt goed uit, ze mist een oog. Het huis ernaast ligt een snee hard brood, dit is bijna onmenselijk eten maar we moeten eten hebben. Dus we nemen het mee, we stappen het volgende huis in en daar zit een oude man. Hij roept naar ons ‘’he hoe durven jullie! Zomaar iemands huis instappen zonder te vragen!’’ snel staan we weer buiten. We lopen naar de volgende straat, een straat kan je het niet noemen. Een bloedbad eerder. We kijken in een huis en vinden een heel lief poesje, hij lijkt tenminste lief. We noemen het beestje Mackie, maar al gauw blijkt dat het een vals beest is. Toch nemen we haar mee. met z’n drieën lopen we verder, over een verlaten landschap.