4 - Rosalie van der Velde

Geruime tijd later bevonden we ons buiten het hotel om uiteindelijk een luchtje te kunnen scheppen. Nietsvermoedend stond ik daar, en wachtte ik maar totdat mijn moeder weer iets zou zeggen. Maar dat gebeurde niet. Ik voelde me nu net als een soort prooi - twee mensen die lijnrecht tegenover elkaar stonden zonder dat de één het wist van de aanwezigheid van de ander. Ik wilde Robin nogmaals voorblijven, en dit keer ging ik het goed doen. Mijn bruine ogen waren strak gericht op de ingang van het hotel, waar ik ieder moment iemand uit zou kunnen verwachten. Die ik eigenlijk liever niet wil zien. Tijd om te praten was er niet.
Ik wilde hem ontwijken, hem niet hoeven en te willen zien, of hem ergens onverwachts tegenkomen.
"Mam, het liefst zat ik nu in de hotelkamer een heerlijk bad te nemen," zei ik zacht. Ik hief mijn hoofd zo op, dat ik langs het hotel tuurde.
Maar opeens werd er iets in mijn beeld gebracht dat de haren overeind deed steken. En ik wilde het gelieve niet uitspreken, de woorden tot me nemend, maar ik deed het toch. Ik moest een beter plan bedenken om me nog meer af te zonderen van de groep voetballers.
"Ja lieverd, ik ook. Je hebt één keer in je leven de kans om dit mee te maken, dus dan zullen we ook gebruik van maken, toch?" vroeg mijn moeder serieus, en ik knikte maar wat. Om nu de strijd aan te gaan tegen mijn moeders woorden was onuitgedacht geweest, ik kon er niks tegen doen. Behalve eraan toe te geven.
Een fel licht verscheen tussen de bomen door, dat een klein spleetje licht veroorzaakte in mijn ogen. Ik dacht er niet bij na, en pakte gelijk mijn zonnebril tevoorschijn om die vervolgens op te zetten tegen bescherming van de felle zon. Niet gedacht dat het zo warm zou worden vandaag. Ik draaide mijn hoofd een kwartslag en tuurde weer naar dezelfde plek, naast het hotel, waar nog steeds de jongens en potje aan het voetballen waren. Het bezweette trainingshirt dat hij aan had kleefde als een natte handdoek aan zijn lichaam vast, terwijl mijn ogen heen en weer gingen naar de personen die daar bezig waren. Robin, uiteraard. Maar hij was er blijkbaar niet alleen, want even later sloten een paar anderen uit het team bij hem aan. Ik meende een glimp te herkennen van één van de spelers, die me vaag bekend voorkwam. Ik haalde mijn blik niet van mijn doel af, maar bleef juist gefocust toekijken hoe ze één voor één een balletje naar elkaar toe trapten en hoe langzamer het ging, hoe meer mijn aandacht ervan afgeleid werd. Ligt het aan mij, of begon ik het spelletje 'voetbal' te begrijpen?
"Ik heb het hier eigenlijk wel gezien," besloot mijn moeder. Begrijpelijk knikte ik. "Ik ook."

Of ik het echt begreep, was nog maar de vraag. Althans, ik wilde het dolgraag begrijpen, maar of daar ook werkelijk een kans voor was, wist ik niet.
Op een acute beslissing na, liepen we stilletjes over en zandpaadje terug naar de vlakte, waar het hotel zich bevond. beide waren we stil toen we het pad betraden. Het leek wel alsof ze ergens geen zin in had. Alsof ze ergens tegenop keek. Zij niet alleen, ik voelde me precies hetzelfde. Ik sloeg mijn ogen vertwijfeld neer. Mijn zorgen hadden te danken aan hetgeen wat zich een paar meter van mij afspeelde: een simpel potje voetbal. En dat niet alleen.
Robin, één van de sterspelers, had zijn ogen verbaasd op mij gericht toen zijn ogen mij ontmoette. En ik wilde er niet aan toegeven. Mijn moeder begon enthousiast naar de jongens te zwaaien toen we langs ze heen liepen, de koele lucht van het hotel tegemoet.

----

Jaaaa, Robin heeft haar gezien! De volgende word een Robin pov, ghehe.