Hoofdstuk 72

Toen ik de volgende ochtend mijn ogen weer opende lag ik precies waar je het zou verwachten: in bed, naast Nathaniël. Heel even dacht ik dat het allemaal een droom was geweest, maar toen zag ik de pleister tussen mijn duim en wijsvinger waar ik mezelf had gesneden aan een blaadje toen ik Camren een knuffel had gegeven. Avery en Cade hadden me nog veel meer verteld over hun bedoelingen en hun plan, er was alleen één vraag waar ik nog steeds geen antwoord op had gekregen: wie is de mol?
Ik had ingestemd met het plan nadat ze het uit de doeken hadden gedaan en had toen nog willen weten waarom Camren daar was. (En waar ‘daar’ was.) Cade had uit de doeken gedaan dat Camren thuis al een tijdje bezig was de systemen van school te hacken omdat hij er achter wilde komen waar ik was. Compleet onschuldig, natuurlijk. Als een jonge, opstandige tiener had hij daar in principe zelfs een tweede reden voor: gewoon voor de adrenalinestoot die hij ervan zou krijgen. Dat verklaarde nog steeds niet hoe hij bij een verzetsgroepering terecht gekomen was.
Terwijl hij door de documenten aan het bladeren was waar mijn bestemming op stond, kwam hij een ander bestand tegen met mijn naam erin. Hij had het me laten lezen op de computer – dat was een soort kleine kast die zoemde met drie aparte beeldschermen, elk minstens twee keer zo groot als een tablet. Camren zei dat hij er veel meer mee kon doen dan met ‘slechts’ een tablet.

Geachte Dr. Woole,

Tot onze grote vreugde kunnen wij u mededelen dat één van uw leerlingen is uitverkoren voor een stageplek van extreem hoog niveau in één van de centra voor de rehabilitatie van de Dwalingen.
Wij vermoeden dat er een mol tussen ons personeel daar zit en vanzelfsprekend willen wij deze persoon zo snel, efficiënt en stil mogelijk uitschakelen. Dat kunnen we alleen doen als we niet openlijk bezig zijn met het opsporen van de rebellen, dus willen wij hulptroepen inschakelen. Onder andere Maeve Salva en een andere student van het tweede instituut voor de opleiding van onze toekomstige strijdkrachten.
Onze keuze viel op Salva, omdat ze uitblinkt in alle vakken die ze heeft en duidelijk laat zien dat ze alle technieken onder de knie heeft die we haar hebben geleerd in de afgelopen twee jaar. Daarnaast, dit is een reden die u wellicht in twijfel zal trekken als docent, omdat we haar ervan verdenken twijfels te koesteren wat betreft het systeem en de Dwalingen. Dit willen we op de som nemen en indien het zo is, direct onder controle te krijgen. Het centrum is daar bij uitstek voor geschikt, aangezien het twijfels aanwakkert, maar door de discipline en het broederschap onder de soldaten het gevoel van eenheid geeft. Alsof iedereen er bij hoort en iedereen gewaardeerd wordt. Dat, is onze ervaring, geeft heel veel soldaten in opleiding het gevoel dat ze goed bezig zijn en voor de juiste richting hebben gekozen. Juist voor iemand zoals soldaat Salva, die een andere keuze heeft gemaakt dan de Test aanvankelijk had voorgesteld, is dit gevoel om gewaardeerd te zijn en een ontkenning van de twijfels die ze waarschijnlijk koestert, erg belangrijk en kan het verschil maken tussen een loyale burger en een rebellerende soldaat die waarschijnlijk zelfs andere, zwakkere geesten aanwakkert om met haar mee te doen.
Het is de bedoeling dat zij zonder weet te hebben van de werkelijkheid deelneemt aan dit project. Het is voor haar dan ook enkel en alleen een opdracht voor de stage.
Wij, als Regering, vragen nu aan u om de opdracht neer te zetten op een dergelijke wijze dat ze geen vermoeden heeft. Gezien soldaat Salva werkelijk uitmuntend is in de meeste vakken, verwachten we dat u daar nog erg veel werk aan heeft, vandaar het lange tijdsbestek dat we u gunnen.

Zodra ze de rebellerende groep, aangezien het er ongetwijfeld meer zijn, heeft gelokaliseerd en wij dat hebben kunnen bevestigen, is haar ‘opdracht’ voltooid en kan ze met een goed tot fantastisch cijfer naar huis. Wanneer wij het niet kunnen bevestigen, maar haar redenatie klopt en de aangewezen persoon binnen onze verdenkingen valt, zullen we het naar haar toe bevestigen en volgt ook bovenstaande procedure.
Als het haar niet lukt, blijft ze tot de zes maanden voorbij zijn en afhankelijk van haar overige prestaties krijgt ze een matig tot goed cijfer. Bij deze opdracht kunnen geen onvoldoendes vallen, omdat de omgeving erg zwaar is voor een soldaat in opleiding.

Alvast bedankt voor uw secretie en harde werk. Mocht u ergens tegenaan lopen, laat het ons dan direct weten.

Hoogachtend,
de raad van bestuur vanuit London.

De brief was verzonden toen het derde schooljaar nog maar net was begonnen. Woole had dus al die tijd al geweten dat ik deze stage zou gaan doen, en wat mijn opdracht zou zijn. Ik zou gek geworden zijn als ik had moeten rondlopen met zo’n geheim. Ik was ook behoorlijk gek geworden toen ik het net had gelezen, maar Camren hielp me herinneren hoe nietig dit bericht was op dat moment. Veel belangrijker was dat hij dit had gevonden en de twijfels toen in één keer in zijn hoofd stortten. Plotseling had hij zo ongelooflijk veel informatie in handen en hij had geen idee wat hij ervan moest vinden. Dus hij deed wat een echte Onderzoeker betaamt: hij ging op zoek naar meer.
Hij heeft zich kennelijk dagenlang opgesloten in zijn kamer om zijn hele systeem, zijn veilige ruimte in het netwerk, dicht te houden. Als er ook maar iets uit zou lekken was hij ter plekke doodgeschoten. Net als ik nu nog steeds, eigenlijk.
Hij vond in een verlaten huis in de straat die al jaren als speelplek voor de kinderen werd gebruikt, een plek met een betere, veilige computer die al een paar jaar oud was en wel verbinding kon maken, maar niet traceerbaar was omdat hij dat deed via een tablet van iemand anders of iets dergelijks. Daar had ik hem de vorige keer gesproken, toen hij werd meegenomen. Door de verzetsgroepering van Avery en Cade. Die konden hem wel traceren, omdat hij zonder het te merken in hun netwerk had ingebroken, waar toen direct de alarmbellen gingen rinkelen.
In dat kleine kantoortje van hem heeft hij nog veel meer documenten gevonden, die zijn twijfels bevestigden. Toen hij werd meegenomen konden ze nog niets zeggen, ondanks mijn bezorgdheid, omdat ze me nog niet vertrouwden voor de volle honderd procent. Desondanks namen ze Cam mee naar een plek in het centrum, daar waar niemand hem zou verwachten en waar toch al zoveel rare dingen gebeurden – onze voorbereidingen op de ontsnapping, die nu een klein beetje afgeblazen zou moeten worden – dat één extra tablet in het netwerk niet op zou vallen. Vanaf die dag was Camren hun nieuwe technische hulpleiding en een expert op het gebied van mij.
Nadat ik akkoord was gegaan met het plan, ging ik weer terug naar mijn cel en Avery en Cade naar het feest. Daar sliep iedereen, behalve Bloesem. Daar heb ik nog een uur mee op de rand van mijn bed gezeten en tegen gekletst. Tot ik zo moe werd dat ik bijna met haar in mijn schoot in slaap viel. Toen heb ik haar terug in het bedje gelegd en ben ik zelf ook onder de dekens gekropen.
Al met al was ik best tevreden met wat ik had gedaan. Het enige waar ik nu nog bang voor was, was de mogelijkheid dat het plan zou falen. Als dat het geval was, gingen we allemaal dood. Ik, Avery, Cade, de oppermol, Bloesem, Nathaniël, Jace en nog veel meer mensen. Dat was het enige risico wat ik nu liep, dat we betrapt zouden worden. Een bijzonder groot risico, maar geen enkel plan was geheel zonder risico, natuurlijk. Daar ontkwam ik nooit aan.
Terwijl ik in bed lag, moest ik nog denken aan één ding: hoe ongelooflijk dom de Regering eigenlijk was. Ze namen simpelweg aan dat ik door deze stage opdracht meer vertrouwen in hun doen en laten kreeg, om de idiote reden dat ik me verbonden zou voelen met mijn collega’s. Ze hadden zo absurd weinig kennis van wat er in de hoofden van hun burgers omging. Misschien kwam het doordat de huidige generatie leiders bestond uit mensen die gewoon opgegroeid waren in deze wereld, in deze manier van heersen en overheerst worden. Misschien dat ze daarom zo weinig verstand hadden van hoe echt regeren in zijn werk ging. Ze regeerden niet, ze controleerden. Er waren al jaren geen nieuwe wetten meer gemaakt, geen nieuwe regels opgesteld. Volgens de ouderen was het vroeger precies zoals het nu was. Er waren tablets die soms nog wat mankeerden, maar sinds dat verholpen was, werd er niets meer veranderd. De gebrekkige tablets waren misschien zelfs het meest recente bewijs dat de Regering niet vlekkeloos was, dat ze niet alles perfect konden doen lijken. Of misschien was ik dat wel. En samen met mij, anderen die net zo dachten over de mensen die nu claimden onze leiders te zijn.
Eigenlijk waren het de doden die nog steeds de dienst uitmaakten in dit land. Ik kreeg mijn twijfels door dode Dwalingen. Zij kregen hun macht van overleden leiders. Hoe ironisch.