Hoofdstuk 1

'Ugh ik kan je wel wurgen. Vies, vet, ranzig mormel' Ik sta een tijdje te staren naar de weegschaal. 41.5 geeft hij aan. Ik ben inmiddels 16 jaar oud en doe af en toe foto shoots voor tijdschriften. Ik ga de laatste tijd niet meer naar school, ik voel me altijd beroerd en heb verder toch niet veel te zoeken daar. Later word ik model voor alle grote bladen. Daar heb je toch geen wiskunde of geschiedenis voor nodig. Ik heb op school ook geen vriendinnen, allemaal sletten met die veel te arrogante en neppe koppen. Ik kan het nooit met zulk soort types vinden. Ik stap van de weegschaal af, en keer me tot de spiegel. Ik kijk een keer met mijn overdreven geforceerde lach naar mezelf, en word dan iets gelukkiger. Ik heb sinds de 2de klas mijn gezicht geaccepteerd. Anders zou ik nooit door mijn depressie heen gekomen zijn. Sinds groep 7 lijdt ik aan anorexia en begon ik serieus ziek te worden. Niet ziek in de vorm van koorts of griep ofzo, nee in de vorm van afschuw naar mijzelf. Ik kon niet langer dan 3 seconden in een spiegel kijken of ik begon al te kokhalzen. Ik haatte mijn uiterlijk echt. Ik ben af gaan vallen, maar bleef mijn figuur haten. Ik stak tevens altijd, gedurende mijn hele leven, minstens 10 centimeter boven al mijn klasgenoten uit. Ik ben 180 cm lang, en heb een extreem lange nek waardoor het lijkt alsof ik wel bijna 1.90 ben. Sinds de 2de klas is mijn afschuw naar mijzelf helemaal verdwenen en voel ik me veel gelukkiger. Nogsteeds ben ik elke dag misselijk, maar dat komt niet daardoor. Mijn "modellen carrière" (als ik het nu eventjes zo mag noemen) heeft me daar ook enorm bij geholpen. Ik heb namelijk precies alle eisen waar een model aan dient te voldoen. Daar vertelde ze me altijd dat ze geweldig blij met me waren en dat ik prachtig ben. Als ik van een shoot thuis kom is mijn humeur niet kapot te maken. Zelfs de weegschaal maakt me dan eventjes niks uit. Eventjes.
Ik heb nog nooit een vriendje gehad, en heb ook nog nooit gezoend. De laatste keer dat ik überhaupt een jongen zag (met uitzondering van mijn vader) was best een tijdje geleden aangezien ik alleen het huis verlaat als ik een shoot heb. En daar zijn alleen maar vrouwen. Voorzichtig haal ik mijn haar uit de paardenstaart die ik in had en ik pak de borstel naast me. Zachtjes begin ik mijn haar door te kammen en het weer in model te brengen. Mijn haar voelt vettig aan terwijl ik gisteravond nog gedoucht heb. Ik begin zachtjes een liedje te neuriën wat al snel overgaat tot vol uit hard zingen. Dat vond ik zo heerlijk om te doen. Even alles laten gaan en gewoon helemaal in het zingen opgaan. Jammer genoeg duurde mijn momentje niet lang want opeens schrok ik me rot en verstijfde helemaal toen ik opeens mijn vader in de deur opening zag staan. Ik moest echt onthouden om de deur op slot te draaien. 'Oh Jezus pap, je liet me schrikken!' Nog even stond ik stijf stil, maar realiseerde dat het toen al niet meer nodig was en ontspande me weer. 'Sorry lieverd dat was niet mijn bedoeling.' Zei mijn vader met een zachte ondertoon. 'Ik wilde eigenlijk vragen of je naar beneden komt, het eten staat op tafel Blue Tess.' Ja mijn vader noemde me altijd Blue Tess. Waar het vandaan komt weet ik niet, want mijn echte naam in Guinevere, maar hij noemde me altijd zo. 'Ik kom er zo aan.' Mompelde ik een beetje, en draaide me weer naar de spiegel in de hoop te laten merken dat hij weer kon vertrekken. Hij ontving mijn gebaar en liep net zo rustig als hij aan was komen lopen weer weg.