22.

Stilte. Absolute stilte in het lokaal van professor Sneep. Af en toe kan je het gekrispel horen van iemand die een bladzijde uit het boek omslaat. Wat zijn theorie lessen bij Severus Sneep toch ongelofelijk saai. Ik draai me langzaam om, en mijn blik ontmoet die van Draco. Hij grijnst en knipoogt, maar dan valt zijn blik op iets achter mij en kijkt hij snel weer naar beneden. Ik durf me bijna niet terug om te draaien, maar doe het toch. Ik kijk omhoog, in het gezicht van Sneep.
‘Enjoying yourself, Buckater?’ Ik wil mijn hoofd schudden maar ik staar hem alleen verstrakt aan.
‘Ik vroeg de klas om volle concentratie en stilte, helaas geef jij mij maar één van de twee. Denk je dat de regels op jou niet van toepassing zijn? Denk je dat je te goed ben voor de rest.. dat je speciaal bent?’ Ik frons.
‘Ik denk geen van die dingen professor, en het spijt me als ik u het gevoel gaf dat ik me niet concentreerde. Wist u dat als je te lang in dezelfde houding zit, je spieren kunnen verkrampen? Ik draaide me om uit praktische redenen, niet omdat ik dacht dat ik te goed voor de rest ben.’ Ik geef hem mijn liefste glimlach.
‘Jammer dat je er niet vijf minuten langer mee wachten. Dit brutale gedrag tolereer ik niet, dus je mag om 4 uur langskomen om twee uur lang hier verkrampt strafwerk te maken.’ Ik open mijn mond, maar de bel gaat en iedereen staat voorzichtig op, de blik van Sneep ontwijkend. Ik zucht, en loop achter de rest aan. Ik kijk Jessica na, die samen met Megan snel wegloopt en rol met mijn ogen. Onze vriendschap was wel van een hele korte duur. Ik loop naar de bieb, denkend aan al het huiswerk wat ik nog moet maken.
Maar dan sta ik stil.
De haren in mijn nek staan rechtovereind en ik heb kippenvel op mijn armen. Iemand kijkt naar me. Langzaam begin ik weer te lopen, dan iets sneller tot ik aan het rennen ben en stop ik weer. Maar als ik gestopt ben klinken er achter mij nog twee zware voetstappen, wat voor mij een teken is om te gaan rennen.
Hij heeft me gevonden. Mijn hart klopt zo hard dat hij zo uit mijn borstkas kan springen, en mijn benen voelen als spaghetti slierten. Mijn ademhaling is gejaagd, en de paniek overvalt me. Maar het enige waar ik aan denk is dat ik zo snel mogelijk ergens heen moet waar meer mensen zijn. Verdomme, iedereen zit natuurlijk in de les!
‘Help!’ Schreeuw ik zo hard als ik kan, en sla een hoek om. Ik durf niet achter me te kijken.
‘Help!’ Maar dan bots ik tegen iemand op, en struikel met hem op de grond.
‘Harry!’ Snik ik. Angtig kijk ik achterom, maar Harry pakt mijn gezicht vast en dwingt me hem aan te kijken.
‘Jasmine? Wat is er aan de hand?!’ Ik probeer iets te zeggen maar er komt alleen een raar geluid uit mijn mond, en dan begin ik te huilen. Verdorie, ik huil nooit en net nu wel.
‘Hey! Rustig, je bent veilig nu. Het komt goed.’ Ik veeg snel mijn tranen weg, en duw mezelf van de grond af. Harry staat ook op en staart me onbeschaamd aan.
‘Je hand.’ Zegt hij zachtjes, waarna hij om zich heen kijkt. Ik frons en kijk naar mijn hand, die onder het opgedroogde bloed zit. Mijn litteken heeft gebloed, er was dus echt iemand achter me aan.
‘Ik viel, en heb mijn hand opengehaald.’ Zeg ik zo kalm, dat zelfs ik me afvraag of ik niet inderdaad ben gevallen. Harry fronst.
‘Maar je..’
‘Ik moet ergens heen. Sorry van je spullen.’ Harry kijkt omlaag, naar alle spullen die uit zijn tas op de grond zijn gevallen door onze val. Ik draai me om, en loop naar Perkamentus zijn kantoor.
Langzaam loop ik de trap op, maar sta stil zodra ik voor de deur sta.Er klinken twee stemmen, waarvan een kalme en een gejaagde stem.
‘Hij wilt haar zien.’ Ik herken Sneep zijn stem.
‘Hij zegt dat we niet compleet zijn zonder haar. IK vermoed dat hij zelfs weet van haar krachten..’ Oh ja, dit gaat zeker weten over mij.
‘We bespreken dit nog wel Severus.’ Zegt Perkamentus kalm. Want ik heb het gevoel dat er een nieuwsgierig aagje voor de deur staat. Ik bevries. Hoe weet hij dit soort dingen toch?! Ik heb me net omgedraaid om weg te lopen als de deur opengaat, waardoor ik me beschaamd moet omdraaien. Sneep kijkt woest.
‘Wat fijn dat je eventueel toch gekomen bent Jasmine.’ Glimlacht Perkamentus.