Mad Sounds – Jojen Reed

Mijn hart klopte in mijn keel terwijl ik aan het rennen was. Het gefluister spookte door mijn hoofd en werd alsmaar overweldigender. Ik wilde schreeuwen dat het moest stoppen, maar het voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Mijn voeten deden pijn en mijn hoofd tolde van het lange rennen.
De bospaden waar ik overheen rende leken steeds langer te worden en de bomen leken dichter op elkaar te gaan staan.
Ik kon dit niet lang meer volhouden. Alles in mijn lichaam protesteerde.
Ik probeerde me te herinneren wat er gebeurd was, waar het gefluister vandaan kwam, maar niks kwam in me op. Mijn geheugen was één groot zwart gat. Ik was doodsbang, want ik wist niet wat er met me zou kunnen gebeuren als ik zou stoppen met rennen. Ik wílde stoppen met rennen. Ik wilde zo graag stoppen… Voor even sloot ik mijn ogen. Mijn benen begonnen steeds langzamer te bewegen. Na een paar seconden stond ik stil. Ik ademde diep in en probeerde de fluisterende stemmen buiten te sluiten.
Plotseling voelde ik een koude bries langs mijn nek gaan. Ik rilde even en opende verbaasd mijn ogen. De stemmen waren niet weg, maar klonken nu zo zacht dat het leek op een irritant achtergrondgeluid. Ik keek om me heen en merkte dat het bospad waar ik op stond breder was geworden. Met nog een beetje argwaan liep ik verder. Ik bleef net zo lang lopen tot ik op een gegeven moment voor een meer stil bleef staan. Het water glinsterde in het zonlicht en zag er uitnodigend uit.
Het kon toch geen kwaad om even tot rust te komen? Langzaam trok ik mijn jurk uit. Ik bleef even in mijn onderkleding staan, waarna ik me het water in wade.
Het water was warm en ik zuchtte van opluchting. Ik liep net zo lang het water in tot het water net boven mijn middel stond.
Een paar minuten stond ik daar en genoot van de zon op mijn gezicht, tot ik een aanwezigheid voelde. Het voelde als een soort druk op mijn borst.
Snel draaide ik me om en keek om me heen.
“Wie is daar?” siste ik. Mijn hart begon zich weer te versnellen. Mijn adem stokte toen ik een figuur achter een boom tevoorschijn zag komen. Het was hém! De jongen die me in één van mijn dromen tegen het gefluister beschermde. Zou die droom nu uitgekomen zijn?
Ik realiseerde me dat ik niet wist hoe de jongen heette.
“Wat is je naam?” vroeg ik hem. Ik keek hem recht aan. De jongen had donkerblond haar. Ik kon vanaf hier niet zien wat de kleur van zijn ogen was, maar ik herinnerde me uit mijn droom dat het bruin was.
Zijn volledige uitstraling kalmeerde me en ik voelde me honderd procent op mijn gemak. De fluisterende stemmen waren nu zover naar de achtergrond verdwenen dat ik er geen seconde meer aan dacht.
“Mijn naam is Jojen,” antwoordde de jongen rustig.
Jojen.
De naam bleef door mijn hoofd echoën. Ik ademde diep in.
“Het water is warm.” Ik er met mijn hand doorheen. “Je zou er ook in moeten komen.”
Jojen keek me een paar seconden aan en ik voelde me opeens ontzettend naakt in mijn onderkleding, wat door het water doorzichtig was geworden. Hij liep naar de rand van het meer en trok zijn schoenen uit. Daarna deed hij zijn mantel af en trok zijn shirt over zijn hoofd. Met zijn broek nog aan liep hij het water in.
“Wat doe je eigenlijk hier in het bos?” vroeg ik hem, terwijl hij naar me toe liep.
“Ik ben hier om iemand te helpen,” antwoordde hij. Meer vertelde hij niet. Een beetje teleurgesteld, maar nog steeds nieuwsgierig keek ik hem aan.
“Ik heb over je gedroomd. Je liet het gefluister stoppen. Of… Je liet het in ieder geval minder worden en-“ Ik ademde verschrikt in toen hij ineens mijn hand vastpakte. “nu deed je het weer,” maakt ik mijn zin af terwijl ik gehypnotiseerd naar onze handen keek.
“We zullen elkaar snel tegenkomen, Céline,” zei hij terwijl hij met zijn duim over mijn handpalm wreef en in mijn ogen keek. De huid van mijn hand begon te tintelen door zijn aanraking, een gevoel dat ik nog nooit eerder had gevoeld.
Even keek ik hem verward aan. Ik snapte niet wat hij bedoelde.
“Maar je bent hier nu toch? We zijn elkaar hier al tegengekomen,” zei ik zacht.
Jojen keek nu ook naar onze handen en schudde zijn hoofd.
“Dit is niet echt. Je droomt dit. De stemmen die je net hoorde waren niet echt. Ooit zullen ze echt zijn, maar nu niet.”
Ik begon verwoed met mijn hoofd te schudden, maar kreeg geen woord uit mijn keel. Dit mocht geen droom zijn. Dit was echt! Hij was echt en hier in het water, terwijl hij mijn hand vasthield.
“Denk maar aan de jurk die je net uittrok. Je zou niet in een jurk door het bos reizen, toch?” Jojen’s stem klonk schor. Terwijl hij praatte gleden zijn ogen weer naar die van mij. Mijn hand hield hij nog steeds stevig vast, alsof hij elk moment uit zijn vingers kon glippen.
Jojen slikte even, en het leek alsof hij het moeilijk had met wat hij nu ging zeggen.
“En je kan me niet zien, Céline. Je weet dat dat niet zou kunnen als dit geen droom was.”
Een traan gleed over mijn wang. Waar had hij het over? Waarom zou ik hem niet kunnen zien?
“Ik moet nu gaan, maar ik kijk uit naar het moment dat ik je echt tegenkom…” Jojen slikte even en keek me nog steeds aan. Hij leunde naar me toe en drukte even zijn lippen op mijn kruin, waar hij een warm, tintelend gevoel achterliet.
Plots werd zijn grip op mijn hand losser. Verschrikt probeerde ik zijn hand steviger vast te pakken, maar Jojen was al weg.
Het water waar ik in stond werd opeens ijzig koud en overal om me heen hoorde ik weer de fluisterende stemmen, nu harde dan dat ze ooit geweest waren.
Snel bedekte ik mijn oren met mijn handen en sloot mijn ogen. Ik probeerde de stemmen weer buiten te sluiten, zoals eerder al lukte, maar deze keer tevergeefs.
Ik had het gevoel dat het water aan het stijgen was en ik ging verdrinken. Ergens hoorde ik iemand gillen, maar de stemmen waren te hard om te horen wie of waar het was.
Plotseling schrok ik op en mijn bovenlichaam vloog omhoog, toen ik merkte dat het mijn eigen gil was. Met mijn vingers tastte ik om me heen en voelde de koude bosgrond. Het was inderdaad een droom, realiseerde ik me. Ik probeerde om me heen te kijken, maar ik zag niks. Dat was het moment dat het weer tot me doordrong.
Jojen had gelijk. Ik zou hem nooit kunnen zien. Ik zou nooit ook maar iets kunnen zien en zo was het altijd al geweest.