June 28, 2014

Zo snel als ik kan ren ik de deur uit, de straat op. Dit word me allemaal even te veel. Ik ren totdat ik bij de pier aankom. De zon verwarmt mijn gezicht en probeert mijn tranen te drogen. Maar het heeft niet zo heel veel zin. Voor elke opgedroogde traan komen er drie nieuwe bij. Stiekem hoop ik, dat er ergens in deze wereld ook iemand is die mij zou kunnen begrijpen. Die zich net zo voelt als ik.

Zoveel mensen om mij heen, en toch voel ik me zo alleen.

Zuchtend loop ik naar een bankje. Ik ga op de leuning zitten en kijk naar de zon die langzaam naar de zee toegaat. Alsof ze een bad gaat nemen ofzo. Ik sluit mijn ogen en laat haar warmte mijn gezicht strelen.
Opeens vliegt er iets tegen mijn gezicht aan. Geschrokken doe ik mijn ogen weer open en zoek ik naar de schuldige. Even verder op vliegt een enveloppe richting de zee. Snel sprint ik erachter aan. Van wie hij ook mag zijn, ik weet zeker dat diegene niet zou willen dat hij in de zee zou belanden.
Net op tijd weet ik de enveloppe uit de lucht te plukken. Ik draai hem om, maar in plaats van een adres zie ik maar twee woorden.

"Read me!"

Nieuwsgierig ga ik weer op de leuning van het bankje zitten. Ik streel voorzichtig over de letters van de enveloppe. Het is met de hand geschreven, dat zie je niet vaak meer tegenwoordig.

Na vijf minuten houd ik het niet meer. Ik draai de enveloppe weer om en scheur hem open. Ik haal de vellen papier eruit en vouw ze open. June 17, 2014. De vellen zijn helemaal volgeschreven. Met de hand. Langzaam, maar zeker begin ik aan de brief....