Hoofdstuk 1

Er wordt op de deur gebonkt. ‘Roos, wordt eens wakker!’ Ik herken de stem van mijn moeder. Slaperig kijk ik naar de lichtgevende cijfertjes op mijn wekker. 6:00, waarom zou ik op moeten staan? Ik hoef pas om negen uur op school te zijn. ‘Roos, schiet nou op! Straks komen we te laat!’ Dit keer is het mijn vader. Verward stap ik mijn bed uit en loop de gang op.
‘Wat is er?’ stotter ik.
‘We gaan naar Duitsland vandaag. Dat hebben we je toch wel verteld?’ Mijn moeder doet haar best om verbaasd over te komen, maar ik weet dat daar niets van waar is.
‘Maar het is woensdag, ik moet naar school.’ stamel ik.
‘Nee hoor, dat is allemaal al geregeld. Pak nou maar snel je spullen in, we moeten weg.’ Ik begrijp er niets van. Waarom doen mijn ouders zo raar? We zijn al jaren niet op vakantie geweest, waarom nu ineens wel? Waarom hebben mijn ouders het niet gewoon verteld? Er klopt iets niet. En dan bedenk ik me ineens iets: over vijf dagen speelt Tokio Hotel in Nijmegen.
‘Hoe lang blijven we weg?’ Ik probeer net te doen of ik er niets van begrijp, maar eigenlijk snap ik al wel wat er aan de hand is. Nu kan ik niet meer zeuren over het concert, ik kan niet stiekem een kaartje kopen en er alsnog heen gaan. Ik zit in het buitenland als mijn favoriete bandje, al is dat wat zacht uitgedrukt, in Nederland speelt.
‘Een week.’ Antwoordt mijn moeder kortaf.
Dit is zo gemeen! Ik vraag niet veel van mijn ouders. Bar weinig, eigenlijk. Dan wil ik één keer iets, en dan mag het niet. Snappen mijn ouders dan niet dat dit zo’n grote droom is? Een droom, ja. En dat zal het waarschijnlijk ook altijd blijven.
‘Ik heb zaterdag met Maris afgesproken.’
‘Dat dachten we al. Maar je zegt die vriendin van je maar af.’ Hoor ik een spottende ondertoon? Mijn ouders denken toch niet dat we stiekem samen naar Nijmegen zouden gaan? Ineens voel ik tranen achter mijn ogen prikken. Snel ren ik naar mijn kamer. Mijn ouders hebben een koffer neergezet en ik gooi kwaad al mijn spullen erin. Ik weet van mezelf dat ik heel vergeetachtig ben, en dat ik alles eigenlijk eerst drie keer na zou moeten gaan om zeker te weten dat ik niets ben vergeten, maar daar ben ik nu echt niet voor in de stemming. Met moeite rits ik mijn koffer dicht en sleep hem achter me aan de gang op.
Mijn ouders en mijn broertje barsten alle drie in lachen uit.
‘Ga je zo mee?’ Proest mijn vader. Ik werp een blik naar beneden en realiseer me dat ik mijn pyjama nog aan heb. Normaal zou ik op zo’n moment een knalrode kop krijgen, nu voel ik alleen maar woede door mijn lijf gieren.
‘Ja, ik ga zo mee.’ Zeg ik vastberaden. De gezichten van mijn ouders vertrekken, maar ze zeggen er niets van.
‘Dan wil ik ook in mijn pyjama!’ Schreeuwt mijn broertje vrolijk.
‘Geen denken aan.’ Mijn moeders stem klinkt ijskoud.
Nadat we een poosje in de auto hebben gezeten voel ik mijn maag knorren.
‘Ik heb nog niet gegeten.’ Zeg ik nors.
Zwijgend gooit mijn vader een zak broodjes op mijn schoot. De inhoud ziet er onsmakelijk uit, het is toch maar voor hun dochter. Mijn ouders hebben mij en mijn broertje altijd met respect behandeld, maar ze hebben waarschijnlijk besloten dat een Tokio Hotel fan nooit hun dochter kan zijn. Het brood smaakt trouwens ook zoals het eruit ziet. Het is taai en smakeloos.
‘Waar gaan we heen?’ Vraagt mijn broertje.
‘Naar Soest.’
‘Waar ligt dat ongeveer?’ Help ik mijn broertje een gesprek op gang te krijgen.
‘Kijk zelf maar.’ Er wordt een kaart op de achterbank gegooid. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen met zoeken, dus dwalen mijn ogen af naar Dortmund. Over vier dagen speelt TH daar. Mijn ogen glijden over de plaatsnamen die eromheen staan. Tot mijn grote verbazing zie ik dat Soest niet zo heel ver ten Oosten van Dortmund ligt.
‘Heb je het al gevonden?’ Vraagt mijn broertje nieuwsgierig.
‘Ja,’ ik wijs op de kaart. ‘Hier.’