Het vertrek

Nadat Roos bij oma Bettie had ontbeten pakte ze haar spullen in.

Roos zette haar ingepakte tas in de hal. Haar oma kwam de hal binnen lopen en pakte haar kleindochter vast. Roos schrok toen er tranen in haar ogen stonden. "Wat is er oma?" vroeg Roos geschrokken, "Waarom huilt u?"
Oma Bettie schudde haar hoofd. "Ik ben gewoon trots op je!" Een traan rolde over oma's wang. "Je bent zo snel groot en verstandig geworden! Ik ben trots op je!"
Roos slikte even. Het was precies wat haar moeder altijd tegen haar zei. De tranen sprongen ook bij Roos in haar ogen. Haar oma leek ook zo erg op haar dochter, haar moeder dus. Ze hadden dezelfde blauwe ogen.
Oma Bettie liet Roos los. "Ga nu maar naar huis, je vader is vast ongerust."
Roos droogde haar tranen. Ze vond het haar vaders verdiende loon! Dan moest hij haar maar niet meenemen naar Engeland volgende week! Ze dacht echt dat het een leuke vakantie zou worden, maar de derde week van de vakantie naar Engeland verhuizen... Dat had ze nooit kunnen bedenken!
"Probeer niet te boos te zijn op je vader" zei oma, "Iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier, en sommige willen graag heel veel herinnering ophalen anderen willen er liever niet meer aan denken. Je vader gaat voor het laatste Roos! Jij en je vader verschillen heel erg van elkaar. Je lijkt het meeste op je moeder. Je bent alleen net zo koppig als je vader." Oma glimlachte even.
"Je vader mist Ellie ook..."

Verward zat Roos op de fiets terug naar huis. Moest ze nou wel of juist niet boos zijn op haar vader?
Roos zuchte. Oma had gelijk! Ze had alleen maar aan haar zelf gedacht. Ze had er totaal niet aan gedacht dat haar vader, mama ook mist. Ze moet wat liever voor haar vader zijn.
Een traan rolde over Roos haar wang. "Waarom moest je nou weg gaan mama" fluisterde ze zachtjes.

De voordeur viel achter Roos dicht. "Ik ben weer thuis!"
Roos wilde al naar boven lopen, toen de woonkamerdeur open vloog en haar vader de hal in kwam stormen. Bij Roos bleef hij staan. Hij omhelsde haar niet. Was hij boos? Maar toen Roos zich omdraaide zag ze tranen in haar vaders ogen.
"Roos..." zei haar vader zacht, "Laat me nooit meer zo erg schrikken door zomaar weg te lopen! Alsjeblieft!" Hij sloeg zijn armen om Roos heen.
"Pap," begon Roos "Het spijt me! Ik weet dat jij mama ook mist, en ik heb alleen maar aan mezelf gedacht."
Roos begon te huilen.
"Roos lieverd. Ik moet ook sorry zeggen. Ik had het veel eerder moeten zeggen dat we naar Engeland zouden verhuizen."
Roos knikte. "Ja maar..." Even aarzelde Roos of ze het moest vragen. Ze nam een besluit.
"Blijven we alsjeblieft in Nederland?"
Haar vader zweeg en liet haar los.
"Ik beloof dat ik dan heel goed meehelp in huis en heel hard ga leren voor school en, en, en..."
"Roos..." Jeffrey keek haar aan, "Het spijt me echt heel erg maar ik kan hier echt niet blijven. Ik moet iedere keer aan Ellie denken..."
Een traan rolde over zijn wang.
Roos schrok. Ze had haar vader nog nooit zien huilen. Zelfs niet toen mama overleden was! Hij was gewoon zo erg in shock.
Roos knikte. "Ik begrijp het..."
"Echt?" vroeg Jeffrey verbaasd.
"Ja... echt..."

Roos stond doelloos in het midden van haar lege kamer. Ze keek rond. Al haar meubels waren weg, haar knuffels, tijdschriften en zelfs de posters en fotos hingen niet meer aan de muur. Ze ging in de vensterbank zitten, en keek naar buiten. Daar stond de grote verhuiswagen die de laatste dingen in laadde. Haar vader stond bij de auto die ook afgeladen vol was. Zelfs op het dak lagen spullen. De aanhanger was aan de auto vastgemaakt. Daar lagen ook spullen in. Er lag een grote grijze doek overheen.
Ze zag oma Bettie het woonhuis uitkomen, met een lijstje en een pen in haar ene hand, en een tas vol boodschappen in haar andere hand. Oma Bettie wees naar de auto. Haar vader kwam naar Bettie toegelopen en maakte een hopeloos gebaar. Het paste niet meer in de auto.
De afgelopen week hebben ze het zo druk gehad! Echt niet normaal!
Verhuizen is echt een ellende!
Nu pas ziet Roos in hoe verwend ze is. Zoveel spullen! Omg!
Vanmorgen was ze naar Bella gegaan om afscheid van haar te nemen. Ze was verdrietig, ze wilde zo graag huilen. Anders leek ze zo hard! Alsof ze geen gevoel had. Maar op de een of andere manier kon ze gewoon niet huilen. Al haar tranen leken op te zijn.
Ook had ze afscheid genomen van de eigenaar van de manege en alle stalhulpen enzo. Sanne had beloofd dat ze vanmiddag, nog voor ze vertrokken, langs zou komen om wat persoonlijker afscheid te nemen. Bovendien was Sanne degene waar ze het beste mee op kon schieten van alle stalhulpen. Lorena zou straks ook nog langskomen.
Roos keek op haar horloge. Het was kwart voor twee. Over een kwartiertje zouden ze vertrekken.
Even was Roos bang dat ze niet meer zouden komen, maar op dat moment zag ze door het raam Sanne aan komen fietsen, met Lorena achterop.
Roos liet zich van de vensterbank af glijden, en liep naar beneden om haar vriendinnen te verwelkomen. Voor de laatste keer in dit huis....
Roos liep de voortuin. Ze wilde net Lorena omhelzen toen een van de verhuizers er even tussendoor kwam lopen. Lorena en Roos lachten naar elkaar en omhelsde elkaar zodra de verhuizer voorbij was.
"Wow, jullie zijn al bijna klaar met alles inpakken!" riep Sanne verwonderd.
Roos knikte. "Alleen nog een paar dozen."
Met zijn drieën liepen ze naar Roos haar kamer.
"Wat raar dat alles nu leeg is." zei Lorena, "Het echoot zelfs."
"Die echo is in de woonkamer nog erger." antwoorde Roos.
"Ik ben al twee keer verhuisd." zei Sanne, "Echt een ramp is dat! Alle drukte en zoveel spullen!"
Roos knikte heftig. "Ja echt hè!"

10 Minuten later staan ze met z'n allen op de stoep; Jeffrey, oma Bettie, Sanne, Lorena en Roos.
Roos neemt van een voor een afscheid. Daarna wurmt ze zich, met een rood hoofd van inspanning en tranen in haar ogen, op de passagiersstoel voorin naast haar vader.
Ze draait het raam open en haar vader start de auto. Ze rijden achter de verhuiswagen aan. Roos hangt uit het raam. Ze zwaait naar haar oma en vriendinnen. Haar vader toetert. De auto rijdt de hoek om... De straat uit...