1 - Rosalie van der Velde

Zachte voetstappen weerklonken in de gangen van de school. Ik was er bijna zeker van dat ik de enige hier was, maar nu was ik dat niet meer.
De eerste paar laatste schooldagen had ik wellicht overleefd, maar voor mijn gevoel ging het veel te langzaam. Ik wilde weg. Het liefst wilde ik weg uit Nederland. En toen ik hoorde dat er een prijsvraag was waarmee je een reis naar Brazilië kon winnen, heb ik samen met mijn moeder daar aan mee gedaan.
er had geen betere timing kunnen zijn - de vakantie zou bijna beginnen en we hadden ook nog geen planning. En wat zou alles beter maken?
In ieder geval niet de hele zomer in Nederland verblijven. Ik moest er niet aan denken om met mijn irritante broertje de vakantie te moeten doorbrengen.
En daarbij, ik wilde wat leuks gaan plannen samen met mijn moeder. Een soort moeder dochter tripje. Dat zou ze vast leuk vinden.
Maar toch was het een eng idee geweest om eraan mee te doen. Dat ik zelf op het idee ben gekomen om aan zoiets mee te doen, verbaasd me nog evenveel.
"Je bent gek Eva," had mijn vader gezegd toen ik hem vertelde dat daar graag heen wilde. Hij wist de helft van het verhaal niet eens, dus om nu al een conclusie te kunnen trekken, is nog niet te bepalen. Lang kon ik er niet meer over nadenken, toen er plotseling een hand voor mijn ogen verscheen.
"Waar zit je met je gedachten?" vroeg mijn beste vriendin, Lisa. Mijn gedachten zaten te vol met informatie over Brazilië, dat kon ik wel merken.
"Ik, ehh.. Ik ben er niet zo bij met mijn hoofd, sorry," probeer ik mezelf eruit te praten. Niet dat het altijd werkte, maar het was het proberen waard.
Lisa haalde een verkreukeld papier uit haar schooltas en las de tekst die erop stond hardop voor.
"We hebben vandaag les tot één uur, en daarna zijn we vrij om te gaan." Natuurlijk wist ik wel dat we vandaag niet zo'n lange dag hadden. Daarom heb ik mijn rooster ook niet meegenomen, voor de verandering. Deels door het vroege tijdstip dat we op school moesten zijn, ik had nooit de tijd om me goed voor te bereiden. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, om mijn gedachtegang een eindje op weg te helpen.
"Nou, laten we dan maar gaan," was mijn simpele antwoord, voordat we daadwerkelijk richting het goede lokaal vertrokken.

Een diepe frons was op het gezicht te zien van Lisa toen ik haar aankeek. Haar geconcentreerde blik op de leraar deed me huiveren, ze was nog steeds niet over hem heen. En dat terwijl ik haar al meerdere malen heb gezegd haar zinnen op iemand anders te zetten. Maar nee, mevrouw wil gewoon niet luisteren.
Sinds het begin van de opleiding heeft ze hem opgemerkt, en nu kan ze haar ogen niet meer van hem afhouden. Het zal ook niet helpen dat hij Wiskunde geeft, want voor Lisa maakt het allemaal niet uit. Ik schudde even met mijn hoofd ter bevestiging dat dit niet klopte. Ach, ze zocht het zelf maar uit.
Ik probeerde mijn gedachten los te scheuren van Lisa samen met de leraar Wiskunde, als ik een zachte trilling in mijn broekzak voelde.
"Zou ik misschien naar het toilet mogen?" onderbrak ik de uitleg van de leraar. Een perfecter timing kan je niet hebben. Wie belt er nu op dit tijdstip?
"Ga maar snel," zei de leraar, waarna hij een gebaar met zijn handen maakt dat ik weg mag. Ik liep snel het lokaal uit om opzoek te gaan naar de dichtstbijzijnde toiletten. Ik keek geïnteresseerd op het beeldschermpje van mijn telefoon. Vol verbazing zag ik dat het mijn moeder was.
Met één druk op de knop nam ik hem op, en hield het tegen mijn oor aan. Even sloot ik mijn ogen en probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als ik in Brazilië was. Totaal anders dan in Nederland. Warmere temperaturen. Er zaten teveel verschillen in, maar dat maakte het juist spannender.
"Lieverd. Je zult het misschien niet geloven maar we hebben hem. We hebben de reis naar Brazilië gewonnen."
Ik weet niet wat dit moment nog beter zou kunnen maken. Ik liet de woorden even op me inwerken. Ga ik echt naar Brazilië?
Voor de tweede keer deze dag voelde ik me razend enthousiast worden. Wat zou mijn vader raar opkijken als ik dit nieuws aan hem ging vertellen.
Met een brede grijns op mijn gezicht liep ik de toiletten weer uit nadat ik het telefoongesprek had beëindigd. Niets zou dit uitje meer kunnen verpesten.
Niets en niemand. Zelfs mijn vader zou er geen roet in het eten kunnen gooien. Al moest ik daar persoonlijk zelf voor zorgen, het gebeurde niet.
Ik ging op mijn plaats zitten, naast Lisa. Ze keek me hoopvol en nieuwsgierig tegelijkertijd aan, en ik wist waarom. Ze zou het uit me krijgen ook.
"Ik ga naar Brazlië." En ik kon er niks aan doen, maar mijn hart sloeg een slag over. Van geluk.