Chapter twenty - i miss home
ik wil meer reacties,
of ik stop ;o
xoxo
Charlotte pov:
De volgende 2 weken sliep ik alleen maar. En als ik wakker werd stond Justin er. Hij was toch echt wel het liefste vriendje ooit hoor. Het maakt mij niet meer uit was andere mensen zeggen, hij is geweldig. Ik probeerde mijn ogen open te doen. "Justin?" fluisterde ik, ik kreeg geen antwoord. Ik probeerde nog eens; "Justin?" nog steeds niets... Ik besloot mijn best te doen en kreeg uiteindelijk mijn loodzware ogen open. Ik zag het licht door de gordijnen, en op de klok zag ik dat het 2 uur was. Normaal was Justin dan bij me... Ik werd bang, er zal toch niks gebeurd zijn? Ik raakte helemaal in paniek, en begon te schreeuwen. Verpleegsters die in de buurt waren kwamen direct naar me toe gerend. Ik bleef maar Justin roepen en begon helemaal te trillen. "Waar is hij?" vroeg ik machteloos door mijn tranen heen. "Hij is beneden, je bent al weer 2 dagen niet wakker geworden." Och wat haat ik dit, ik weet niet eens welke dag het is, ik weet niet wanneer ik slaap of wanneer ik wakker ben. Ik wil gewoon terug bij Justin zijn. "Was de klap dan echt zo hard?" vroeg ik vol zelfmedelijden. "Ja, je bent ook nog tegen de rotsen gebotst. Al een geluk dat Justin bij je was, anders was je misschien dood geweest." ik huiverde. "Ik wil Justin." zei ik vast besloten. Moet hij nou echt de dupe van dit zijn? Hij kan beter naar Ryan of Christian gaan. Ik keek op en zag Justin in de deuropening staan. "Dag liefje" hij kwam naar me toe. En ik gaf hem een kus. "Schat, ik wil naar huis." fluisterde ik in zijn oor. "Blijf maar hier, ik blijf bij je." ik voelde de tranen branden. "Nee, ik wil naar huis en ik wil terug naar school." hij keek weg. "Ik ben bang dat je moet blijven tot je op normale uren wakker word en niet meer 3 dagen aan een stuk slaapt." ik voelde de tranen over mijn wangen rollen. Hij gaf er een kusje op en gaf me dan een kus. Die ging over in een tong zoen. Hij kwam naast me liggen en legde zijn hand op mijn buik. Hij had me verteld dat Jaxon en Jazmyn met zij papa waren langs gekomen maar dat ik alweer sliep. Die mensen zullen ook wel al niet denken. Ik sliep constant en ik wou naar huis. Ik wist zelf niet of ik wel nog kon lopen ofzo. Stel je voor, heel mijn leven in een rolstoel. Ik huiverde weer, Justin zag het. "Waar denk je aan?" vroeg hij "Nou, ik wou weten of ik wel nog kon lopen, want in een rolstoel zitten voor de rest van mijn leven wil ik niet." Hij lachte "Natuurlijk zotteke. Zo erg was het ook weer niet, je gaat gewoon nog een paar weken hier moeten blijven om heel goed uit te rusten." hij gaf me weer een kusje. "Inderdaad" hoorde ik een stem zeggen. "En nu justin, huphup weg, ik moet haar wassen." Het was de verpleegster, ze was lief. Maar ik wou echt terug naar huis.
De volgende 2 weken sliep ik alleen maar. En als ik wakker werd stond Justin er. Hij was toch echt wel het liefste vriendje ooit hoor. Het maakt mij niet meer uit was andere mensen zeggen, hij is geweldig. Ik probeerde mijn ogen open te doen. "Justin?" fluisterde ik, ik kreeg geen antwoord. Ik probeerde nog eens; "Justin?" nog steeds niets... Ik besloot mijn best te doen en kreeg uiteindelijk mijn loodzware ogen open. Ik zag het licht door de gordijnen, en op de klok zag ik dat het 2 uur was. Normaal was Justin dan bij me... Ik werd bang, er zal toch niks gebeurd zijn? Ik raakte helemaal in paniek, en begon te schreeuwen. Verpleegsters die in de buurt waren kwamen direct naar me toe gerend. Ik bleef maar Justin roepen en begon helemaal te trillen. "Waar is hij?" vroeg ik machteloos door mijn tranen heen. "Hij is beneden, je bent al weer 2 dagen niet wakker geworden." Och wat haat ik dit, ik weet niet eens welke dag het is, ik weet niet wanneer ik slaap of wanneer ik wakker ben. Ik wil gewoon terug bij Justin zijn. "Was de klap dan echt zo hard?" vroeg ik vol zelfmedelijden. "Ja, je bent ook nog tegen de rotsen gebotst. Al een geluk dat Justin bij je was, anders was je misschien dood geweest." ik huiverde. "Ik wil Justin." zei ik vast besloten. Moet hij nou echt de dupe van dit zijn? Hij kan beter naar Ryan of Christian gaan. Ik keek op en zag Justin in de deuropening staan. "Dag liefje" hij kwam naar me toe. En ik gaf hem een kus. "Schat, ik wil naar huis." fluisterde ik in zijn oor. "Blijf maar hier, ik blijf bij je." ik voelde de tranen branden. "Nee, ik wil naar huis en ik wil terug naar school." hij keek weg. "Ik ben bang dat je moet blijven tot je op normale uren wakker word en niet meer 3 dagen aan een stuk slaapt." ik voelde de tranen over mijn wangen rollen. Hij gaf er een kusje op en gaf me dan een kus. Die ging over in een tong zoen. Hij kwam naast me liggen en legde zijn hand op mijn buik. Hij had me verteld dat Jaxon en Jazmyn met zij papa waren langs gekomen maar dat ik alweer sliep. Die mensen zullen ook wel al niet denken. Ik sliep constant en ik wou naar huis. Ik wist zelf niet of ik wel nog kon lopen ofzo. Stel je voor, heel mijn leven in een rolstoel. Ik huiverde weer, Justin zag het. "Waar denk je aan?" vroeg hij "Nou, ik wou weten of ik wel nog kon lopen, want in een rolstoel zitten voor de rest van mijn leven wil ik niet." Hij lachte "Natuurlijk zotteke. Zo erg was het ook weer niet, je gaat gewoon nog een paar weken hier moeten blijven om heel goed uit te rusten." hij gaf me weer een kusje. "Inderdaad" hoorde ik een stem zeggen. "En nu justin, huphup weg, ik moet haar wassen." Het was de verpleegster, ze was lief. Maar ik wou echt terug naar huis.
Reageer (10)
en dankzij jooooooooooooou
1 decennium geledenken ik die versie van One time ,
& Gosh . Hy's echt geweldiggg !
Like your story !
x3'
ik heb een abo maar dd verpleegster meot haar wassen dat winst justin heel erg op haahaha a a a hoe zou jij het vinden als de verpleegster zzegt ik meot jisitns ballen ff wasseeen hahahaik lig in een deuk
1 decennium geledenwel leuke verhaal hoor
snel verder
ik loop achter
1 decennium geledende reactie bij het laatste deel word langf;D!
je schrijft zo goed ö! snel verder daarmee! ik heb een abo. [aaaaa] <3
1 decennium geledenverder
1 decennium geleden