Hoofdstuk 1: POV 1

POV ---> Point Of View, uit wiens perspectief elk hoofdstuk komt.

POV: Hunter

VERDOMME! VERDOMME, VERDOMME, VERDOMME!
Ja hoor, het is weer es zo ver. En waag het niet om nu aan die Ome Willem, dat kinderfiguur te denken. Of was het juist André van Duin?
Nou ja, dat even terzijde: mijn TARDIS, het "schip" waarmee ik door tijd en ruimte kan reizen, heeft me weer es achtergelaten. Waar? De Middeleeuwen.
Gezellig. Dit is ook echt zo'n plek waar je NIET in je eentje wilt belanden.
Of, nou ja, in mijn eentje zit ik hier niet.
'Weet je, die TARDIS van jou en jijzelf moeten echt es naar relatietherapie!' merkt Opdracht 60, mijn piepkleine huisdier-alligator op met zijn gebruikelijke sarcastische toontje.
'Misschien moet JIJ maar eens naar agressie-therapie, dan,' bijt ik hem toe met hetzelfde toontje dat hij aansloeg tegen mij.
'Oh, ik ben niet agressief hoor. Ik ben alleen maar sarcastisch.'
'Ja, dat merk ik.'
'Misschien is het beter als we eerst even gaan kijken waar we terecht zijn gekomen.'
Daar heeft hij een punt. Waar zijn we eigenlijk?
Ik kijk in het rond. Om me heen staan alleen maar bomen en varenstruiken. De grond ligt bezaaid met dode takken en reeds verkleurde blaadjes die knisperen als je eroverheen loopt. Oke, dus het is nu eind herfst. Ik kijk omhoog en zie dat de bomen inderdaad al bijna kaal zijn. Tussen de takken van de immense bomen door zie ik een grauwe lucht. Er is dus schijnbaar regen op komst. Fantastisch. Ik ben nu dus gestrand in een eng bos, er komt regen aan, en ik heb een sarcastische alligator die me de neus uit komt. Help?
Opeens krijg ik een heldere ingeving van iets wat ik ooit in een boek had gelezen. Katniss zat ook ooit in zo'n situatie, tijdens haar eerste Spelen. Maar toen zocht ze water. Eens zien... wat waren haar opties ook alweer? O ja. Één: ze kon wachten op hulp van Haymitch. Maar wie moet mij nu in vredesnaam gaan helpen? Het is niet dat ik hier zomaar opeens de Doctor of een andere Time Lord tegen kan komen. Twéé: ze kon bij de pakken neer gaan zitten. Nehhh, dat zou Opdracht 60 me niet toestaan. En wat was nummer drie ook alweer? O ja: gewoon doorgaan met zoeken.
Yep. Da's mijn beste optie. Dus ik besluit om een compleet willekeurige richting op te gaan lopen. Ik zie wel wat ik op mijn pad tegenkom.
Goede keus, Hunter. Want inderdaad: na een minuutje of twintig lopen, terwijl ik het gezeur en geklaag van Opdracht 60 aan moet horen, kom ik dan eindelijk aan bij zo'n typisch heksenhutje: een klein huisje met lemen muren, een rieten dak en een gezellig rokend schoorsteentje. Een vreemde geur drijft me tegemoet. Het is een beetje zoeterig en zuurderig tegelijk, en het is ook een beetje nostalgischerig. En ja, ik weet dat ik net woorden gebruikte die niet echt bestaan. Nou en? Ik zit vast in de Middeleeuwen. Ik vind dat ik dat recht wel heb.
Het geschreeuw van Opdracht 60 negerend, over dat er zo'n Hans en Grietje-type hier kan wonen die ons allebei levend in de oven stopt, klop ik op de houten deur. Nou, op hoop van zegen.