One For The Road – Viserys Targaryen

Het landschap om me heen was één van de mooiste plekken die ik ooit had gezien. Eigenlijk was het niks anders dan heuvels met gras en graan, maar het deed de naam zeker eer aan. De Dothraki Sea. Het voelde alsof al het groene gras een grote zee was, waar we middenin reden.
We waren nu al meer dan een dag aan het rijden en ik voelde me eindelijk weer een beetje vrij, voor zover dat kon. Met een beetje medelijden keek ik naar de man die naast me onhandig op zijn paard zat. Illyrio had hem aangeboden in Pentos te blijven, maar Viserys wilde met de khalasar meerijden tot de Khal zijn belofte was nagekomen. Hij zou Viserys een leger geven, zodat hij de ijzeren troon terug kon krijgen en de plaats van zijn vader, die hem was afgenomen door de Lannisters in te nemen als koning der zeven koninkrijken.
Als Viserys' persoonlijke lijfwacht en knecht moest ik eigenlijk achter hem staan, maar ik kon me hem maar niet op de troon voorstellen. Hij kon niet eens een kleine groep achter zich krijgen, laat staan een groot leger, laat staan héél Westeros!
Viserys had bij de Khal geëist om een knecht en lijfwacht. Hij was boos toen hem verteld werd dat hij maar één man zou krijgen. Hij was woedend toen hij erachter kwam dat ik dat was, een vrouw. Ikzelf ben ook niet blij met de taak die ik gekregen heb. Viserys liet me al zijn taken opknappen en commandeerde hulp bij alles. Ik kon geen vijf minuten van zijn zijde wijken of hij gaf me alweer een bevel.
Omdat ik in mijn jeugd in Westeros had gewoond, sprak ik de gebruikelijke taal. Ik reisde echter nu al genoeg jaren met de Dothraki mee om de taal vloeiend te kunnen verstaan en spreken. Ook was ik, zoals iedereen in de Dothraki, een uitmuntende ruiter geworden en had ik geleerd om te gaan met een zwaard. Een paar jaar geleden is mijn voorkeur uitgegaan naar een kromzwaard.
Ik schaamde me tegenover de rest van de Dothraki dat ik Viserys moest dienen. Hij was onbeschoft en wreed naar iedereen, inclusief Khal Drogo en zijn eigen zus Daenerys, de Khaleesi. Als hij niet oppaste was zijn hoofd sneller van zijn romp verwijdert dan dat hij ook maar iemand een nieuw bevel kon geven.
Nu reden we al een tijdje door de Dothraki Sea en het enige wat Viserys deed was klagen over hoe langzaam hij de groep vond rijden. Al een paar keer had hij een poging gedaan zijn paard aan te sporen om naar de voorkant van khalasar te rijden en te eisen dat we sneller zouden gaan. Hij kreeg zijn paard echter geen stap sneller vooruit en viel er steeds bijna vanaf terwijl hij bleef proberen. Het was soms komisch om te zijn, maar ik hield wijs mijn mond en probeerde voor me uit te blijven kijken.
"Als ik nog één dag op dit beest moet zitten krijgt die paardenkop, Drogo, met mijn zwaard te maken," mompelde Viserys. Ik zuchtte geïrriteerd. Ik wist dat als hij ook maar probeerde zijn zwaard uit zijn schede te halen in de buurt van de Khal, zijn ingewanden uit zijn lijf werden getrokken.
"We zullen waarschijnlijk morgenochtend een kamp opzetten om te rusten," vertelde ik hem. Hij keek me aan. Ik kon de uitdrukking op zijn gezicht niet plaatsen. Was het irritatie? Nee, dan zou hij zijn ogen samen knijpen. Ik probeerde er verder geen aandacht aan te besteden, want ik wilde me, buiten zij bevelen om, niet te veel met hem bezighouden.
Dat was lastig, want ik was één van de weinige vrouwen met wie hij contact had. De rest van de Dothraki vrouwen meed hem altijd met een grote afstand. Het gebeurde vaker dan eens dat hij me buiten mijn wil om aanraakte. Eerst was het gewoon op mijn gezicht, mijn armen of mijn rug. Daarna liet hij nog wel eens zijn vingers over mijn borsten gaan of gleed hij met zijn hand tussen mijn dijen. Het was vernederend, maar gelukkig was hij tot nu toe wel altijd zo fatsoenlijk geweest om me niet onder mijn kleding aan te raken of iets bij me uit trekken. Ik kon er niks tegen doen. Ik mocht hem niet tegenspreken.
Na nog een uur gereden te hebben hielden we halt. De Khaleesi had gevraagd de groep te stoppen.
"Ze beval wát!?" riep Viserys uit. Niemand reageerde op hem. Ik zag hoe Daenerys haar paard weg van de groep stuurde en een stukje ging draven. Daarna liet ze haar paard weer stappen en na een paar seconden verdween ze in het hoge gras.
Ik keek opzij naar Viserys. Hij zag er even verward uit, maar raapte zichzelf snel bij elkaar. "Hoe durft de slet mij te commanderen? Als ze niet oppast ontwaakt ze de draak. Ik heb haar gewaarschuwd!" Hij trok ruw aan zijn teugels en trapte het paard in de flank. Het paard begon te draven en Viserys stuurde het arme dier richting de plek waar Daenerys het hoge gras in was gereden. Ik zuchtte geërgerd. Wat probeerde hij nu weer te bereiken? Ik stuurde ook mijn paard achter hem aan. Ik moest hem wel volgen, want ik was natuurlijk zijn 'lijfwacht'.
Ook Viserys verdween met zijn paard in het hoge gras. Ik vloekte binnensmonds. Dit kon nooit goed voor hem eindigen. Na een aantal seconden door het gras gereden te hebben vond ik hem op een open plek bij zijn zus, Daenerys.
"Jij geeft míj beven?" hoorde ik hem zeggen. Ik zag hem van zijn paard afspringen en naar de Khaleesi lopen, die ook naast haar paard stond. Met zijn hand greep hij naar haar keel. Ik ademde verschrikt in. "Jij hebt geen recht de draak te commanderen. Ik ben koning van de zeven koninkrijken," zei hij met een giftige toon in zijn stem. "Ik neem geen bevelen aan van wilden óf hun sletten. Hoor je me?" Een schel geluid van staal klonk over de open plek. Viserys hield zijn zwaard tegen Daenerys' keel aan. Ik greep naar het heft van mijn zwaard en wilde net van mijn paard af springen om Viserys weg te trekken, met welke consequenties dan ook, toen een zweep zich om Viserys' keel bond. Viserys maakte een verschrikt geluidje voordat hij op de grond werd getrokken. Hij greep met zijn handen naar zijn keel en probeerde met moeite adem te halen. Daarna begon hij te hoesten zijn zijn gezicht liep rood aan.
"Hash shafka zali addrivat mae, zhey Khaleesi??" Ik draaide me om en zag Rakharo, één van Khal Drogo's bloedrijders, met de zweep in zijn hand op zijn paard zitten. Hij was blijkbaar ook komen kijken toen hij Viserys achter Daenerys aan zag rijden. Do you want him dead, Khaleesi?
Daenerys keek minachtend naar haar broer, die op de grond vocht naar adem. Ik dacht dat dit het moment zou zijn dat Viserys te ver was gegaan en hij zijn laatste woorden gesproken had, maar de Khaleesi schudde haar hoofd. Wel moest Rakharo hij zijn paard meenemen, zodat Viserys de rest van de reis moest lopen.
Het was Viserys eindelijk gelukt de zweem rond zijn keel te ontknopen en stond onhandig op. Daenerys steeg weer op haar paard en reed weg. Rakharo mompelde nog iets in het Dothraki's over hoe hij Viserys' hoofd op een spit zou willen zetten en reed achter de Khaleesi aan. Aan een touw nam hij Viserys' paard mee.
Het was verleidelijk om ook achter hen aan te rijden en Viserys hier achter te laten, maar ik kon het niet. Hij zag er hulpeloos uit zoals hij daar zo stond. Alsof hij verloren was en niet wist waar hij heen moest. Hij had ook nog eens een diepe rode striem rond zijn nek zitten, wat vast verschrikkelijk pijn moest doen. Hij was niet in staat om achter de khalasar aan te lopen. Ookal reden we niet snel, hij zou het nóóit te voet bij houden. Daarnaast was ik aangewezen als zijn knecht, slash lijfwacht. Ook al had de Khaleesi bevolen hem te laten lopen, ik kon hem niet zo achterlaten.
Ik spoorde mijn paard aan en stapte de open plek op. Viserys keek een beetje verward op.
"Moet je niet achter ze aanrijden?" sneed hij me nijdig toe. Ik stopte mijn paard voor zijn neus en stak mijn arm uit. Eerst keek hij er met minachting naar, maar daarna realiseerde hij zich blijkbaar toch dat het zijn enige uitweg was op het lopen van een mijlenver eind door de Dothraki Sea, want hij pakte mijn arm aan en trok zich er, en aan het zadel, mee omhoog. Na drie seconden zat hij achter me en had hij zijn handen om mijn middel gelegd. Ik zei verder niks en ik was dankbaar dat hij hetzelfde deed. Ik spoorde mijn paard aan en we reden de open plek uit, door het hoge gras weer richting de grote groep. Ik bleef echter op een afstand, zodat we niet in het zicht zouden rijden. Ik zou waarschijnlijk gestraft worden als de de Khal of één van zijn bloedrijders erachter kwam dat ik tegen de bevelen van hun Khaleesi was ingegaan.
Ik was me erg bewust van Viserys' lichaam tegen dat van mij en ik voelde me ongemakkelijk. Al die keren dat hij me aanraakte zonder dat ik dat wilde, en nu had ik hem de perfecte gelegenheid gegeven. Ik probeerde er niet aan te denken en me te concentreren op de groep Dothraki ruiters en het uit het zicht blijven van hen.
Na een lange tijd gereden te hebben had Viserys nog steeds niks gezegd. Ik was verbaasd, want normaal zou hij wel geklaagd hebben over hoe lang we al wel niet aan het rijden waren, of over hoe verschrikkelijk vernederend hij het vond om achter een vrouw op een paard te zitten. Ik was er echter wel blij mee, want ik voelde me al iets comfortabeler nu hij ook rustig was. Zijn handen lagen nu losjes om mijn middel, en zijn borst hield hij niet meer tegen mijn rug aangedrukt. Blijkbaar wist hij zich nu makkelijker in evenwicht te houden achterop het paard.
Ik zuchtte opgelucht, nu ik me eindelijk weer even ontspannen voelde. Zo hield ik waarschijnlijk de rest van de dag en nacht wel vol. Als Viserys maar niet begon te klagen of me nieuwe bevelen gaf.