Hoofdstuk 21

De jongen kwam nog dichter naar mij toe. Hij schoof met zijn vingers een lok achter mijn oor. 'Zo jong nog' zei hij net zoals de man had gedaan. Maar bij hem klonk het eerder spijtig. En dat was dan ook het moment waarop ik uit mijn trance ontwaakte en ik sloeg verontwaardigd zijn hand weg. 'Dus je leeft nog' probeerde hij grappig te zijn. Ikzelf vond het niet echt grappig maar de jongen met de krullen vond dat wel en grinnikte zacht.

'Dus, wat is je naam schoonheid?' fluisterde de jongen. 'Gaat je niks aan' antwoordde ik giftig. De jongen schoot in de lach. Het was een jongensachtige lach waardoor ik mij iets ontspande. 'Dat is erg spijtig, want als je jou naam niet zegt, zeg ik de mijne ook niet.' het enige wat ik deed was hem verbluft aanstaren terwijl op de achtergrond de andere jongen het uitproestte. Alsof mij dat wat kan schelen.' en ik stapte langs hem heen naar de man. 'En waar denk jij naar toe te gaan?' ik keek de jongen met de krullen geschrokken aan terwijl hij mij bij mijn schouder had vastgepakt. 'Relax man' floot ik tussen mijn tanden door en ik bukte. De man die mijn geld had afgepakt lach daar op de grond en ik taste met mijn hand zijn zakken af. Hebbes. Tevreden haalde ik het bundeltje tevoorschijn en propte het weer in mijn eigen zak.

Daarna liep ik verder. Altans, dat was de bedoeling als er niet weer iemand voor mij kwam staan. 'Geen dank hoor.' Het was de jongen. 'Mijn naam is trouwens Louis' glimlachte hij overdreven. Ik wist niet wat ik moest doen. Het liefst wou ik hier zo snel mogelijk weg. 'Wat een ontzettend mooie naam. Kan ik nu gaan?' besloot ik te antwoorden. 'Nou' zei Louis. Hij leek te overwegen of ik mocht gaan. De krullenkop mengde zich weer in het gesprek. 'Jezus, geen bedankt terwijl we je gered hebben?' 'Ik had het onder controle hoor' snibde ik terug. 'Ja tuurlijk' zei hij net zo arrogant terug. Ik begon het een beetje warm te krijgen. Ik was vandaag al veel te veel arrogante mensen tegen gekomen. Ik draaide mij om en zette het op een rennen. Ik was toch wel sneller dan die twee, die al ik weet niet wat op hadden. 'Godverdomme' hoorde ik nog iemand roepen en daarna de andere 'laat der, we gaan naar huis' maar ik kon de stemmen niet uit elkaar houden vanaf hier.


Na een paar straten stopte ik met rennen en na een paar minuten was ik weer thuis. Liam stond ongeduldig achter de deur te wachten toen ik hem open deed. 'En?' was gelijk zijn vraag. 'Heb je het geld' ik wou iets antwoorden in de vorm van: Ja het gaat goed, leuk dat je het vraagt. Maar ik was er even klaar mee voor vandaag. 'Tegen jou praat ik niet meer' wees ik boos naar Liam en ik gooide het stapeltje bankbiljetten naar hem toe. Waar ik al een honderdje had uitgenomen. Koerierskosten noemde ik dat. Ik liep de trap op en had geen zin om mijn tanden te poetsen of wat dan ook dus schopte ik mijn schoenen uit en ging op bed liggen.