15. Spanning en sensatie

Lia POV

We zijn aangekomen op het trainingskamp, en de jongens lopen meteen door naar de kleedkamer. Als een echte Captain Obvious blijf ik tegen de muur naast de deur staan. Dan komen de trainers aanlopen, die de strategie bespreken. Bento is de enige die bij mij blijft staan. Ik vind hem moeilijk te peilen, dus glimlach ik vriendelijk. Net als ik een koetjes-kalfjes verhaal wil beginnen doet hij zijn mond open.
'Ik wil dat je teruggaat naar het hotel.' Door zijn zware accent is hij nauwelijks verstaanbaar. Ik vraag vriendelijk of hij het wilt herhalen, en dit keer slingert hij de woorden in het Portugees naar mijn hoofd. Dit keer begrijp ik het wel.
Geschokt blijf ik staan. Pardon?! Hoezo? Ik probeer rustig te blijven, wat niet goed lukt.
'I beg your pardon'?!' Ik ben geïrriteerd dat ik niet eens meer normaal in het Nederlands kan denken. 'May I ask why?'
Weer komt er in het Portugees een waterval aan woorden uit, waar ik maar de helft van begrijp. Kort gezegd komt het erop neer dat ik het team afleid met mijn flirterige avances richting het team, en dat ik Cristiano niet mag blesseren.
Die laatste begrijp ik niet.
'Cadela de buceta, don't you get anything?! Everybody knows you're screwing him to get paid more, or for the attention.' Nu ben ik echt beledigd. Dus eerst denkt hij me een k*twijf te kunnen noemen en dan ben ik een hoer. Forget it.
'WHAT?! What on earth makes you think that?' Ik schreeuw nu zo hard dat de deur van de kleedkamer opengaat, en alle voetballers vol verbazing staan te kijken naar het verbale gevecht. Ik roep nog meer dingen die niet voor herhaling vatbaar zijn, en hij doet hetzelfde. Dan doet hij er nog een schepje bovenop, terwijl hij weet dat ook Cristiano niet begrijpend meekijkt.
'You're just a golddigger who wants all the fame and money, and when you're finished you're gonna take Junior with you.' Vol sla ik hem in zijn gezicht, en ik raak hem met zo'n klap dat hij nog nagalmt in het stadion. Woest draai ik me om en loop ik terug naar de bus. Hij kan zijn zin krijgen ook.
Dan hoor ik mijn naam, maar ik negeer het en loop door.
'Ophelia Rosemary' Nog nooit heeft hij mijn volledige naam gebruikt. Hij staat stil als hij voor me staat, en kijkt me recht in mijn nog steeds vuurspuwende ogen aan.
'Wat hij tegen je zei was grof en denigrerend. Dat had hij nooit mogen doen. Ook was het niet waar.' Ik rol met mijn ogen en zeg in het Nederlands
'Joh' Niet begrijpend kijkt hij me aan. Ik wuif het weg. Hij gaat door.
'Zolang wij de waarheid weten is het goed, toch?' Ik knik, en als ik weer gekalmeerd ben voegen we ons bij de rest, waar Bento zijn lesje geleerd heeft en me letterlijk op zijn knieën smeekt om vergeven. Ik ben nog steeds gekwetst, maar ik vergeeft het hem toch.

Terwijl de jongens trainen ga ik op de tribune zitten. Cristiano's woorden spoken door mijn hoofd...
Zolang wij de waarheid weten is het goed toch?

Maar wat is de waarheid?