Six

SEVEN

Intussen kon ik er niet meer omheen. Mijn gevoelens voor Jasper waren alleen nog maar sterker geworden. Ik had meer dan ooit het gevoel dat ik een band met hem had, gewoon omdat ik het wist. Ik wist zijn geheim. Dat van hem en van de rest van zijn 'familie'. Bella deed er altijd erg moeilijk over; ze zei dat ze zich zorgen zou maken als ik er ook maar aan dacht samen te zijn met Jasper. Dan werd ik altijd pissig, aangezien dat eigenlijk het enige was waar ik aan dacht - in mijn hoofd was het resultaat van mijn mislukte flirtpogingen allang zichtbaar voor de hele wereld -, en dan herinnerde ik haar eraan dat ook zij iets met een gevaarlijk monster had. Bella pissig, en zo ging het verder. Bella vond dat er een groot verschil zat tussen Jasper en Edward. Jasper had meer de drang om één van ons te vermoorden, Edward had dit minder. Dat was haar argument. Maar ik was er zwaar van overtuigd dat Jasper zich prima in kon houden. Hij reed me tegen deze tijd al drie weken van en naar school en had nog geen enkele poging gedaan om mijn bloed te drinken. Dacht ik, tenminste. Ik kon natuurlijk niet in zijn hoofd kijken. Net zoals hij niet wist dat ik ontzettend verliefd op hem was, zou ik nooit te weten komen of hij eraan dacht me te doden. Ik dacht dat ik het maar beter kon vragen. Dus toen hij me op vrijdagochtend naar school reed, begon ik meteen. Zijn ogen waren zuiver goud en keken zacht voor zich uit, maar zijn handen waren zoals altijd strak om het stuur geklemd, alsof hij dat deed zodat hij me niet bewusteloos zou slaan. Voordat ik nog maar kon bedenken of het wel een gepaste vraag was, schoot het mijn mond uit.
'Jasper? Denk je er wel eens over na hoe het zou zijn als je me zou doden?'.
Zijn handen sloten zich nog strakker rond het leer van het stuur en toen ik een blik op zijn ogen wierp - waarin ik ineens verstarring zag, hoe hard hij ook zijn best deed om de zachte uitstraling vast te houden - ging er een vlaag van angst door me heen. Een heel licht vlaagje, maar ik kon er absoluut niet omheen en wist zeker dat hij het doorhad. Zijn hand schoot naar mijn hand, die op mijn been lag, en hij raakte me snel maar vastberaden aan, voordat hij weer losliet en zijn ogen weer op de weg richtte.
'Niet bang zijn'. Met deze zin wist ik het zeker; hij had door die kleine aanraking mijn hele golf aan emoties van dat moment gevoeld. Ik schaamde me er bijna voor.
'Sorry. Ik ben ook helemaal niet bang. Ik weet niet waarom mijn lichaam denkt van wel'.
'Je moet bang zijn. Bang zijn is goed. Dan bereid je je onbewust voor op het ergste'.
'Je gaat mijn vraag niet beantwoorden hè?', vroeg ik. Ik staarde nu ook maar naar de weg, bang dat ik flauw zou vallen als ik nog langer naar zijn perfecte gezicht keek.
'Ik zeg alleen maar dat je altijd voorbereid zou moeten zijn op het ergste. Onbewust of niet. Het zou altijd kunnen dat ik mijn controle verlies in jouw bijzijn. Hoewel ik mijn uiterste best doe om er niet aan te denken, dringt het toch af en toe mijn hoofd binnen'.
'Dankje'.
'Dankje?'
'Je bent eerlijk. Ik was bang dat je gewoon kortaf "nee" zou zeggen en van onderwerp zou veranderen'.
'Nee. Nee, dat zou ik nooit doen. Ik wil dat je weet wat er in mijn hoofd omgaat. Noah, je doet iets met me, en ik weet niet wat, maar het zorgt er voor dat ik constant bij je zou willen zijn. Aan de ene kant dan'.
'Aan de ene kant?', vroeg ik. Ik kreeg dat rare gevoel in mijn keel, wat je altijd krijg als je te veel emoties hebt om nog zinnig te praten.
'Aan de andere kant wil ik het liefst heel hard wegrennen'. Hij keek me aan bij deze woorden. Zijn ogen stonden weer uitermate zacht en hij glimlachte zelfs, iets wat hij maar weinig deed in die tijd.
'Houd je dit weekend vrij?', vroeg hij toen. Ik staarde in zijn ogen en mijn buik deed ontzettend raar; alsof er duizenden vlinders in rondvlogen. Ik was nog nooit verliefd geweest, dus echt zeker wist ik het niet, maar volgens mij leek het aardig veel op verliefdheid.
'Eh... ja?', gokte ik. Ik kon even niet meer normaal nadenken. Hij glimlachte weer en knikte.
'Goed. Ik kom je morgenochtend ophalen', zei hij. Het was duidelijk iets wat al vast stond, en ook al had ik toen "nee, niet goed" gezegd, hij zou er toch wel staan. Daarom knikte ik en stapte ik de auto uit, aangezien we al op school waren. Meteen toen hij weg was - en dat deed hij altijd erg snel; verdwijnen - sloeg ik mezelf voor mijn hoofd. Waarom kon ik niet gewoon met hem praten zodra hij me aankeek? Waarom kreeg ik van die rare gevoelens in mijn buik? Waarom?

negen reacties <3 ik vind het supertof dat er echt mensen zijn die dit verhaal tof vinden, want ik was er helemaal niet zeker over (: