1.

“Theodore, let eens op!”

Geschrokken keek ik op het beeld voor me. Op een van de *Drefi’s kon je duidelijk zien dat we de aardse maan naderde. Als we onze gemiddelde snelheid niet zouden vertragen, zouden we er tegenop botsen, en dat zou flink wat schade leveren, plus zouden de wetenschappers op aarde het niet ontgaan dat er opeens een vreemd ruimteschip op hun maan gebotst was.Vlug begon ik codes in te typen. We moesten sowieso oppassen dat de planeet ons ruimteschip niet opmerkte. Ondanks dat we speciale technieken met stralingen hebben toegepast zodat het ruimteschip niet herkenbaar zou zijn voor de aardse radaren, moeten we goed opletten dat er niet toevallig een sterren spotter de maan vannacht staat te bewonderen.
Het zou een heel gedoe zijn om onze wissers naar de aarde te moeten sturen. De laatste keer met dat ongeluk op Pluto heeft het ons in aardse tijd wel een maand geduurd voordat alles weer in orde was.

“Theodore, hoe vaak moet ik nog zeggen, niet wegdromen, opletten!”

Mijn oudere zus schreeuwde voor de tweede keer in mijn oor, ik geloof dat ik straks nog doof wordt

“Zeg, je hoeft niet zo te schreeuwen.” mompel ik, terwijl ik nieuwe instructies intyp op het computerscherm. We hadden nog een flinke afstand af te leggen naar Venus.

“Ik probeer gewoon te voorkomen dat we ergens tegenop botsen!” Judith zette de dampende koffie op mijn bureau en ging naast me zitten op haar bureaustoel.

“Vermeld gelijk even dat ruimteschip Z930 succesvol de gassen van Jupiter en Saturnus heeft kunnen onderzoeken. Ik kreeg net een bericht van Boris via de Union.” Judith haalde haar *Union uit haar borstzak en liet me het bericht zien. Ik knikte en gaf de codes door aan de rest van het ruimteschip. Toen ik klaar was zuchtte ik diep en nam een slok van de koffie die Judith mij net gebracht had. Dat had ik wel even nodig.

“Pff, het is wel weer even wennen. De laatste keer dat ik uitgezonden werd naar Venus was een *schaduwjaar geleden.” Ik zette de koffie weer weg en begon de nieuwe codes die ik via het beeld voor me binnen kreeg, op de computer in te typen.

‘Beste passagiers van schip Z803, wij zullen binnen een uur een tussenstop maken op aarde, gelieven uw *zuurstofmaskers opzetten tijdens onze reis door de dampkring. Voor de *Vegha aan boord, voor u zijn er speciale maskers in uw ruimte te vinden. Gelieve uw reisgids voor meer informatie vragen. U zult binnen enkele minuten hier nog een waarschuwing over krijgen.’

Ik zuchtte, dit ging nog meer berekeningswerk kosten. Gelukkig had ik binnen een uur een switch met Judith en mocht zij het zwaarste werk doen; de landing. Ik zag haar al in mijn ooghoeken in elkaar zakken en glimlachte. “Zwaar werk opkomst hoor ik.”
“Oh hou je kop toch.” mompelde ze terwijl ze opstond om naar weet ik veel waar te gaan.

Ik richtte me weer op het beeld en ging verder met codes intypen. Ik moest de gebeurtenissen buiten om het schip bijhouden. Zou er bijvoorbeeld een schade zijn, zou ik dat als eerste weten, of zien aankomen, door verschillende *Drefi’s kon ik alles rondom het ruimteschip in de gaten houden. Ik maakte snel een mentale aantekening dat ik straks als we naar Venus rijden rekening moet houden met de dichtheid op de zon wat voor erge temperatuurstijging zou kunnen zorgen. Gelukkig was ons ruimteschip goed geïsoleerd voor warmte en kou.

Ik mat de nieuwe snelheidsveranderingen van het ruimteschip en zette ze om in codes. Het is balen dat mijn beeld alleen zwart wit weergeeft, anders was de blik op aarde erg mooi geweest. Niet dat het nu niet mooi is, maar het is toch anders.

‘Oproep voor Theodore. Verzoek om codes 317’ klonk er door de luidsprekers.

Shit, ze moesten de veer en spankracht codes van bepaalde onderdelen uit de motoren weten. Vlug veranderde ik het beeld en typte de codes in. Ondertussen waren er ook andere nieuwe codes binnengekomen dus stuurde ik die ook gelijk maar door.

“Pff, nooit gedacht dat dit zo drukke baan zou zijn.” Ik rekte mezelf uit en nam nog een slok koffie. Over een kwartier zou Judith me aflossen. Als ik nu nog even doorwerk dan is het zo half… 10? De tijd was hier anders dus ik wist het niet zeker. Maar ik had gelijk, nadat ik nog een paar honderd codes had uitgetypt ging om half 10 het switchalarm af. De avondploeg was aan de beurt en ik had de komende tijd geen dienst. Ik zag Judith de kamer al inlopen.

“Jij ziet er vrolijk uit.” Ik grinnikte en ze gaf me een tik op m’n achterhoofd.

“Alsof jij met een grote glimlach op je gezicht zou lopen als je gezellig zwaartekrachtcodes van aarde mag uittypen. En we moeten ook nog steeds door de dampkring! Die codes worden pas een nachtmerrie!” Judith haalde gefrustreerd haar hand door haar haren en ging op haar bureaustoel zitten. Ik typte mijn laatste codes in voordat ik me uitlogde van het beeld en plaats maakte voor Judith.

“Succes, jij bent de grote zus, dus jij mag het moeilijke werk doen.” Ik glimlachte voordat ik de kamer verliet. Voordat ik eindelijk tijd voor mezelf had, moest ik nog een korte check up doen bij de materialen ploeg. Joseph was uitgevallen en omdat ik een vroegere materialen-ploegdienstlid ben, moest ik een laatste controle check doen op verschillende materialen. Ik opende de deur en zag dat de meeste leden van de avondploeg er al waren, en vele van de middagploeg er nog waren.
“Ah daar heb je Joseph’s vervanger, Theodore toch? Graag een objectieve en subjectieve check up doen voor de nieuwe stoelen van Z803. Gelieve je waarnemingen opschrijven en verzenden via de Union op nummer M22.”

Er klonken klagende zuchten toen Raymond vertelde dat ik de stoelen mocht doen. Na de voedsel-checkup was dat een van de makkelijkste, maar ook prettige checkups om te doen.

Ik gaf Raymond een kort knikte en liep richting de comfort afdeling waar ze voor elke klasse stoelen maakte. Voor de 1ste klasse gebruikte ze de duurste materialen om hem zo lekker mogelijk te laten zitten, en dat zat hij ook zeker! Ik werkte mijn waarnemingen uit en ging zo door van stoel naar stoel. Ik merkte zeker dat toen ik bij de 5de klasse, en laatste klasse, was aangekomen, dat deze veel minder fijn zat dan de stoel uit de 1ste klasse, maar hij kon er zeker mee door.

Na dat ik mijn waarnemingen had afgerond verzenden ik ze op mijn Union via het opgegeven nummer en liep ik naar Raymond om te vertellen dat ik klaar was.

“Bedankt voor je deelneming, dit word erg gewaardeerd vanuit de schips-leiders.”

Ik knikte en liep de kamer uit.

Eindelijk, tijd voor mezelf.

Ik liep door de gangen van Z803 en keek naar mijn reflectie in de ramen. Er was behalve ik niemand anders hier. Waarschijnlijk omdat de mensen van de ochtend en middag dienst lagen te slapen, de mensen van de avonddienst aan het werken waren, en de reizigers mochten hier niet komen. Ik moest of naar mijn kamer, of naar de code-kamer gaan want over een paar minuten zouden we onze zuurstofmaskers op moeten. Een paar seconden geleden was namelijk de omroep afgegaan dat we over 10 minuten de dampkring in zouden vliegen. Judith zal het wel druk hebben, dus bedacht ik dat het misschien aardig zou zijn als ik haar zou helpen. Zei heeft me echter vanochtend ook geholpen met mijn ochtendshift.
Toen ik de code-kamer opende zag ik een zwaar gestreste Judith zitten.

“Hier is uw redder in nood!” Riep ik uit en de opluchting spatte van haar gezicht toen ze mij zag.

“Weet je wel wat ik allemaal voor codes moest doorsturen! Opwaardse kracht, Massa’s, Volume’s, Druk, Resulterende kracht, zelfs krachtenevenwicht! Ik denk dat ik alles wel gehad heb. Oh wacht, ik moet nog codes voor de zwaartekracht doorsturen, Shit!” Judith streste hem weer en draaide zich weer om naar het scherm.

“Hebben ze de locaties al bepaald? Gaan we naar de noorderstop of de zuiderstop?” Vroeg ik toen Judith de codes had ingetypt.

“Ik weet het niet zeker, maar ik gok de zuiderstop, het is daar op dit moment warmer en dat is beter voor onze reizigers die niet erg kougewent zijn.”

Ik ging naast Judith zitten en pakte een extra typscherm en sloot deze aan op die van Judith.

“Bedankt dat je me wil helpen trouwens.” mompelde ze terwijl ze al weer druk aan het werk was.

“Je moet nog wel je zuurstofmasker opdoen he?” Ik stond op en liep naar de kast aan de andere kant van de kamer. Er lagen een paar zuurstofmaskers, ik pakte er twee en gaf er een aan Judith, ze deed hem op en ging weer verder met werken, ook ik ging aan de slag.

Judith en ik werkte nog een halfuur door voordat we op aarde landde. Onze planeet had een noorder en zuiderstop. Deze plekken waren ‘onzichtbaar’ voor aardbewoners. Hier konden ruimteschepen gerepareerd worden, of tanken. Judith en ik hoefde nu geen codes meer door te geven, en we zouden pas over een uur weer vertrekken, dus hadden we even tijd om door de stop te lopen. Het was een kleine stop, de noorderstop was zeker drie keer zo groot, en die op pluto misschien wel 5 keer. Maar het was er gezellig, en de Nevo’s waren blij om ons te zien, ze hadden blijkbaar al een tijdje geen bezoek gehad.

We groette een paar Nevo’s en liepen naar een open plek waar een klein meertje was. We bleven er even staan en keken naar onze spiegeling in het water.

Tegenover ons zaten twee Nevo’s te praten over een of andere nieuwe film in de bioscoop genaamd ‘Divergent’, maar verder waren we de enige in de open plek.

“Pff ik ben blij dat we morgen niet hoeven te werken, ik heb wel een dagje rust verdient.” Zuchtte Judith, die naast me op de grond ging zitten. “Denk je dat pap en mam het goed maken? We moeten alleen nog vier shifts draaien op de terugweg, het is dat we er goed voor betaald worden anders had ik dit nooit gedaan.”

“Ik hoop dat het goed met ze gaat, en inderdaad, denk aan de Pesia die we krijgen.” Ik klopte Judith op haar schouder en staarde weer naar het water. Het was best mooi hier, maar ik zou blij zijn als ik weer thuis was.

“Je weet toch dat deze lijnen evenwijdig van elkaar zijn, en nee je moet de doorsnede niet zo berekenen!”

Van achteren werd er geschreeuwd, ik draaide me om en zag een Nevo van rond de 8 jaar samen met zijn vader aan wiskunde, ook wel menselijk berekenen. Arm kind, ik ben zo blij dat ik dat allemaal achter de rug heb.

“Kom we moeten gaan, ons schip vertrekt over een kwartier en ik wil nog wat in de kantine halen.” Judith stond op en klopte haar kleren af, en ik volgde haar voorbeeld.
“Ik hoop dat het snel ochtend word, want ik ben echt toe aan een dutje.” Mompelde ik terwijl ik Judith naar ons ruimteschip volgde. Het was er druk maar het lukte ons om naar binnen te glippen, waar het rustiger was.

“Wil jij ook iets? Ik hoorde net dat ze een nieuwe lading Yammies aan boord hebben, daar heb ik wel zin in.” Judith haalde 40 Pesia uit haar broekzak en gaf de helft aan mij.

“Jemig Judith, hier kan ik amper een *Fretel voor halen!” Ik keek naar het geld in mijn handpalm.

“We moeten zuinig aan doen, en dan haal je toch lekker een Kwar, ik ga voor de Yammies. Een zakje Yammies graag!”

De verkoper gaf haar een zakje en Judith gaf haar het geld.

“Doe voor mij maar een Kwar alsjeblieft.” Ik gaf ook mijn geld.

“Warm of koud?” Vroeg de verkoopster.

“Koud is prima, ik moet zo werken.”

De verkoopster knikte begrijpend, pakte een Kwar uit de vitrine en gaf deze aan mij. Ik nam hem dankbaar aan en liep richting Judith die bij de deuropening van de kantine stond.

“Warmer zijn ze lekkerder.” Mompelde ze terwijl ze een stukje Kwar afbrak en in haar mond stopte. We liepen samen naar de code-kamer.

“Mwoew Iwh jha no hewen ow wewd jha hew wew?” Zei ik met mijn laatste hap Kwar nog in mijn mond.

“Iehl viezerik, praat niet met je mond vol! Zo versta ik je toch niet?”

Judith opende de code-kamer en ging op haar bureaustoel zitten.

“Of ik je nog helpen moet.”

“Gelieve wel, het word nog een lange reis, en opstijgen kost meer moeite dan de landing, dus hulp word erg gewaardeerd.”

“Oke dan, maar na het opstijgen ga ik wel pitten hoor, ik ben bekaf.”

Judith knikte, “Zolang je straks maar geen fouten maakt met de codes.”