Chapter 9 ~~ Brandweermannetjes

‘Ongebakken vampierenwafel?’ Vraagt hij verbaast en ik kan hem zijn wenkbrauw bijna op zien trekken.
‘Ja, een ongebakken vampierenwafel. Dat is wat je bent. Accepteer het lot van de wafelheid, mijn edele geplette ongebakken vampierenwafel.’
‘Nou, het geplette gedeelte dat heb ik nog, maar bij het ongebakken vampierenwafel haak ik af.’
‘Dat doet er niet toe wafelsmans.’
‘Zegt de vuurtoren.’
Lachend maak ik een vuurtoren geluid en trek en scheel gezicht.
‘Goed, geplette-wafelmans. Help?’ Zeg ik vragend, ‘ik voel me eerder een geplette aardbei dan een vuurtoren momenteel. Ik weet niet wat er boven op me gedonderd is, maar ik weet wel dat het zwaar is en dat mijn vuurtoren-rug op het moment staat van breken.’
‘Tja,’ mompelt de wafel, ‘ik zou je willen helpen, maar ikzelf kan ook geen kant op.’
Ik schud lachend mijn hoofd. ‘Tja, dan zijn we het helaas verplicht om in deze houding te blijven liggen.’ Tevreden kruis ik mijn armen en leg deze boven op zijn borst, met daarboven op mijn hoofd.
‘Ik lig best lekker, je bent een zachte wafel.’
‘Ik niet, vuurtorens zijn hard.’
Ik lach zachtjes en sluit mijn ogen, maar binnen een paar seconden wordt de druk op mijn rug verminderd en ben ik over iemands schouders geworpen.
‘Zet me neer, meneer de brandweerman!’
Ik spartel in zijn armen, mijn hoofd onderste boven, dat merk ik aan het bloed dat naar mijn hoofd begint te stromen.
‘Door dit lijkt nu niet alleen mijn haar op een vuurtoren, maar heeft mijn hoofd ook nog die kleur!’
‘Punt één, weinig mensen kennen brandweermannen, dus niemand hier heeft überhaupt een idee waar je het nou over hebt. Daarbij, rood kleurt bij rood, dus niet zeuren.’
Het is Severus en ik zucht dramatisch.
‘Maar daar gaat het niet om,’ zeg ik zeurderig, ‘trouwens, een brandweerman is een kerel die mensen uit brandende huizen red. Een soort superman, maar dan met een enorme spuit en zonder strakke, blauwe maillot. Die zouden ze ze echt moeten geven, krijgen ze mooie billetjes van.’
Severus grinnikt zachtjes. ‘Natuurlijk, ik zal de brandweer bellen om te zeggen dat ze brandgevaarlijke, strakke, blauwe maillots moeten gaan dragen, zodat jij, de blinde onder ons, naar de mooie billetjes kan kijken mocht Hogwarts in de fik vliegen. Als ze Hogwarts überhaupt vinden als het in de fik vliegt. Ja, dat is echt een waterdicht plan.’
‘Nou, oké, het is misschien niet een heel goed plan, maar iedereen houdt van mooie billetjes. Zelfs jij, geen het maar toe brandweerman. Trouwens, nu jij brandweermannetje speelt moet jij ook een blauwe maillot aan. Ik vraag wel aan Hagrid of je er mooie billetjes van krijgt.’
Dan zet hij me neer in een stoel.
‘Ik heb liever niet dat Hagrid naar mijn achterste kijkt,’ mompelt hij.
‘En ik kijk liever niet naar zijn billetjes,’ voegt Hagrid daar aan toe, mijn woord stelend, ‘en al helemaal niet als hij gehuld is in een strakke, blauwe maillot.’
De docenten om ons heen liggen inmiddels in een deuk. De bulderende lach van Dumbledore, is duidelijk te horen. Ik weet honderd procent zeker dat zijn gezicht goud waar zou zijn. Wetende hoe hij vaker kijkt. Zijn gezicht alsof hij kijkt naar zijn favoriete televisie programma. Als hij de televisie überhaupt kent. Dan, waarschijnlijk niet, maar daar gaat het even niet om.