Hoofdstuk 20

'We kunnen natuurlijk ook iets anders gaan doen, als jij dat liever wilt' en met die woorden streek hij langzaam een pluk haar achter mijn oor die uit mijn capuchon was losgeraakt. Daardoor schoof mijn hele capuchon een stuk naar achter en ik huiverde. 'Nog zo jong' zei hij. En ik hoorde een soort van begeerte in zijn stem. Zijn hand treek vanaf mijn oor langzaam naar beneden. Nu raakte ik echt in paniek en mijn ademhaling versnelde iets. Hij ging voorzichtig over mijn borstzakje geen. 'En wat hebben we hier?' Hij maakte de zak open en haalde het stapeltje biljetten eruit. Ik klauwde mijn nagels in de muur achter mij om te voorkomen dat ik hem zou slaan. Ik wist dat het niet veel zou uitmaken en het zou hem toch alleen maar bozer maken. Hij telde het en floot tussen zijn tanden. 'Zo zo. Mevrouw hier heeft goede zaken gedaan vannacht.'

'Geef terug' siste ik. Het enige wat hij deed was afkeurend zijn hoofd schudden. Zoals moeders doen als ze hun kind betrapten op het stelen van een koekje. 'Dit hier' en hij liet het bundeltje geld even voor mijn gezicht heen en weer fladderen 'berg ik veilig op hier.' hij stopte het in zijn eigen lak en klopte er even op met zijn hand. Daarna hief hij zijn hand weer op. 'En dan kunnen we nu verder gaan met waar we gebleven waren'

Op het moment waarop hij dichterbij kwam, had iemand blijkbaar besloten dat het nou wel genoeg geweest was. Ik hoorde een misselijkmakende klap, die naar mijn mening nog niet hard genoeg was geweest, en zag hoe de ogen van de man weg draaide. Hij viel helaas niet achterover op zijn aanvaller, maar viel mijn kant op. Ik stapte net op tijd opzij om niet geplet te worden en ademde diep in en uit. Daarna keek ik naar mijn redders en herkende de jongen van eerder deze avond. Hij gooide met een hoop lawaai een baksteen weg. Daar had hij de man waarschijnlijk mee geslagen. Achter hem stond een andere jongen met zijn capuchon ver over zijn oren getrokken. Zijn gezicht lag in de schaduw van de kap. Alleen zijn bruine krullen piepte er een beetje onderuit. Dit herinnerde mijn dat de mijne een beetje was afgezakt. Ik trok hem snel weer verder over mijn gezicht en keek afwachtend naar de jongen voor mij.

Hij grijnsde alleen maar. 'Opgeruimd staat netjes' glimlachte hij naar mij. Toen hij echter merkte dat ik niet terug glimlachte stak hij zijn hand uit. Waarschijnlijk om mij geruststellend aan te raken maar ik had op dit moment niet zo heel veel behoefte aan aanrakingen van het mannelijke geslacht. Daarom drukte ik mij nog dichter tegen de muur aan en deed nog een stap verder van hem vandaan. De jongen achter hem leek dit echter niet te appreciëren en deed een stap naar voren. 'Een bedankje zou wel op zijn plaats zijn.' snoof hij verontwaardigd. De jongen die het dichtst bij stond keek even achterom en maakte een gebaar met zijn hand. Even dimmen leek hij wel te zeggen. De jongen met de krullen mopperde even maar deed toch weer een stap achteruit.