De Zuidelijke Waterstam - 37

Ik zou een opstand misschien nog net kunnen begrijpen als ik hier intussen niet geweest was, de commandant heeft inderdaad te veel van jullie geëist en verboden. Maar uiteraard is de situatie sinds mijn aankomst gisteren veranderd.”

“Oh ja? U bent van de Vuurnatie. Wij willen u hier niet!”, schreeuwde iemand.
“Ik ben op dit moment nochtans de enige die jullie kan helpen”, zei ik kalm. “Prinses Yue heeft jullie beloofd dat er iemand zou komen die jullie zou kunnen helpen, en die belofte heeft ze gehouden.”
“Dat heeft ze niet! U probeert ons gewoon te sussen, zodat we niet met anderen gaan samenspannen tegen u!”
“Ik begrijp jullie wantrouwen”, zei ik, zorgvuldig mijn woorden afwegend. “Er zijn hier dingen misgelopen en ik kan niet anders erkennen dat dat de verantwoordelijkheid van de vuurnatie is.”
“U wil alleen maar macht!”
“Misschien moet ik jullie er op wijzen,” kwam prinses Yue tussenbeiden, “dat het Lizzie was die Vuurheer Azlaï verslagen heeft. Ze had alle macht kunnen krijgen die ze wilde als ze hem geholpen had. In plaats daarvan heeft ze zich vrijwillig gevangen laten nemen door onze stam, om later onze stam te helpen en alles wat ze had op het spel te zetten om de Vuurheer te verslaan. Ik ken haar al zestien jaar, en ik twijfel er geen seconde aan dat ze oprecht haar best doet om jullie te helpen.”
“Als u haar steunt, bent u ook niet te vertrouwen!” De boel leek te escaleren.
“Wel, dan zitten jullie met een probleem.” Sicho kwam naar voren. “Ik heb gisteren een paar dingen met prinses Lizzie besproken en ik keur dan ook elke vorm van verzet tegen haar af. Zij is hier om ons te helpen. Ze heeft ons gisteren toegestaan de gewonden te verzorgen, ze heeft die twee kinderen laten gaan, ze heeft niemand gestraft toen we allemaal te laat binnen waren. En ze heeft ons net beloofd dat we langer buiten mogen voortaan.”
“Ik weet dat de Vuurnatie fouten heeft gemaakt”, zei ik kalm. “Toen ik hoorde van die opstand kon ik jullie allemaal meteen laten arresteren, of ik kon er voor kiezen jullie de kans te geven hem niet te laten doorgaan. Ik hoop dat jullie zo verstandig zijn voor die laatste optie te kiezen.” Het was muisstil. Niemand durfde nog iets te zeggen, nu ook Sicho voor mij was opgekomen.