De Zuidelijke Waterstam - 35

“Ik, ik, ik wilde mijn stam niet verraden!”

“Dat heb je niet gedaan, je hebt hen alleen geholpen. Vertel eens, ik veronderstel dat die opstand tegen de Vuurnatie gericht is?” Hij knikte. Ik zuchtte, dit kwam echt ongelegen. Als die opstand effectief zou doorbreken en ik de stam moest straffen… Daar wilde ik niet aan denken, ze hadden al genoeg meegemaakt.
“Yue, haal Sicho”, zei ik. Yue haastte zich zonder aarzelen de hut uit. De jongen van de stam durfde me niet aan te kijken. Ik zei niets meer, ik besloot het te proberen voorkomen, maar dan moest ik snel zijn nu.

Yue en Sicho waren snel terug.
“Prinses”, begroette Sicho me eerbiedig.
“Sicho”, knikte ik hem toe. “Deze jongeman kwam ons net vertellen dat er vandaag een opstand gepland staat. Wist jij daar iets van?” Sicho verbleekte, maar zei niets.
“Misschien wist u het, maar wist u niet wanneer?”, opperde Thomatio voorzichtig. “Misschien heeft u daarom niet gezegd, omdat u het zelf wilde tegenhouden.” Ik knikte hem dankbaar toe.
“Ja, ik, ik had dingen gehoord, maar, maar ik dacht niet dat het serieus was, zeker na gisteren niet, en, en, nou ja…” Hij keek me angstig aan. Ik zuchtte en wendde me tot de jongeman.
“Jij kan gaan”, zei ik. Verbaasd keek hij op. “Vooruit maar, voor iedereen denkt dat je de stam wilde verraden.” Meteen haastte hij zich de iglo uit.
“Wat gaat u nu doen, prinses?”, vroeg Sicho aarzelend.
“Ik kan niet anders dan een opstand bestraffen”, zei ik. “Tenzij we het nog kunnen voorkomen.”
“Zou, zou u dan niemand straffen?”, vroeg hij aarzelend.
“Gezien de situatie kan ik begrijpen dat de stam denkt dat een opstand een oplossing kan bieden”, zei ik kalm. Ik keek naar buiten. “Hoe lang nog voor de zon opkomt?”
“Een uurtje schat ik, prinses?”
“Goed, we geven ze geen tijd om alles te regelen, breng ze allemaal bij elkaar. Thomatio, jij haalt generaal Ylein met nog zes van zijn soldaten.”
“Sodaten?”, vroeg hij geschrokken.
“Ik ga geen risico’s nemen, maar ze moeten natuurlijk niet vechten of wat dan ook zo lang de stam rustig blijft.”
“Maar…”, zei Sicho aarzelend.