Hoofdstuk 19

Toen ik bijna het steegje uit was en ik net opgelucht adem wou halen grepen twee handen mij van achter vast. Ik schrok maar was niet van plan dat te laten merken en als een mietje overkomen. Ik ging ervan uit dat het de jongen van nest was, dus draaide ik mij om en zichtte luid. 'Wat is jou probleem.' sneerde ik misschien iets te bitchy voor mijn doen maar dat zou mij een worst wezen. Ik had mijn werk gedaan en nu kon hij gaan doen met die troep wat hij wou. Zolang hij mij er maar buiten liet. Toen ik verontwaardigd mijn wenkbrauwen optrok en hem nu wel aankeek schrok ik echter weer. En nu was het ook duidelijk van mijn gezicht te lezen aangezien de man die mij had vastgepakt zeker niet die jongen van net was. Het was een typetje tattoos en kaal als je begrijpt wat ik bedoel.
'Wat doe jij zo laat nog over straat moppie?' vroeg hij met ik scheve glimlach. Maar niet zo eentje waarvan je hem altijd ziet in de Axe reclame. Nee, dit was er eentje die je altijd ziet in de films over gevangenissen. En dan eentje die meestal veilig achter de tralies zit opgeborgen. Maar ik zou mij niet laten kennen. Uit de hoogte doen, dan laten ze je meestal met rust. En als dat niet werkte dan... Ehm nou, dan had je een probleem.

'Mijn hond uit laten' vertelde ik de man zonder te blikken of te blozen. 'Maak dat de kat wijs' Zei de man nu met een strakke trek om zijn mond. Bijna barstte ik in een hysterische lach uit door de woordgrap en de angst die duidelijk aanwezig was rond mij. En deze man hier leek mij nou niet een grapjas dus ik vond het beter om nu even mijn mond te houden. 'Dus.' hij sprak het woord zo uit dat er kippenvel over mijn gehele armen ontstond. 'Komt er nog een goede verklaring uit?'
Ik had serieus geen idee wat ik moest zeggen om mijn hachje te redden. En ik dacht ook niet dat er op dit moment een zinnig woord uit mijn mond zou komen. Het beste idee leek mij om mijn hoofd maar te schudden, dus dat was ook precies wat ik deed.

Verkeerde keuze. De man pakte mij bij mijn kraag en bonkte mijn lichaam tegen de koude muur. Ik voelde hoe de kou in mijn schouders trok. Ik vloekte in mijn hoofd en keek naar rechts of links of er iemand was die mij kon redden. Helaas gebeurde dat dus blijkbaar alleen in slechte films. Ik kon er niet lang voer mopperen dat er geen heldhaftige jongens meer op aarde rondliepen omdat mijn aandacht algauw weer werd opgeëist door meneertje chagrijn vlak voor mij. 'Heb je nog meer?' snauwde hij. Ik wist precies wat hij bedoelde maar besloot mij van de domme te houden. 'Waarvan?' vroeg ik hem dus zo beleefd mogelijk. Alweer de verkeerde keuze blijkbaar. Waarom was hier geen handleiding voor? 'Houd je niet van de domme' brulde hij nu. Shit hij had me door. Hij sloeg zijn vuist net naast mijn hoofd in de muur. Als ik ook maar tien centimeter naar links had gestaan was mijn gezicht nu appelmoes geweest.

'En nu geen spelletjes meer' siste de stem nu in mijn oor. Hij had mij ingesloten met aan beide kanten van mijn lichaam een arm tegen de muur gepind. Alle alarmbellen die nog niet waren afgegaan in mijn hoofd gingen nu tekeer. Ik probeerde een uitweg te zoeken maar ik kon geen kant op. De man had ook door dat ik als een muis in de val zat en grijnsde gemeen. 'We doen het zo. Jij geeft mij of het spul, of het geld. Jij mag kiezen mop, maar doe het gauw want ik krijg toch altijd wel wat ik wil.' Ik kneep mijn ogen dicht en dacht na. Als ik het geld gaf zou Liam woedend op mij zijn. Liam is een schat, maar soms verliest hij zijn kalmte en dan word hij best eng. Maar ik besloot dat ik op dit moment banger was voor de man voor mij, waarvan ik nu ook zag dat hij zijn rechter ondertand miste, dan voor mijn eigen broer. 'Dus wat word het?' en ik hoorde de glimlach gewoon door in hoe hij de woorden zei. 'Tik tak tik tak schat.' fluisterde hij op een misselijkmakende manier. Vuile sadist dat hij was.