Charpter eight: show time

Hij liep naar de spiegel en pakte een van zijn oogpotloden en begon zich op te maken. ‘’Wanneer begint het concert?’’ ‘’Over ongeveer een uurtje denk ik.’’ Ik knikte.

De rest van de tijd hielp ik Bill zijn zenuwen onder controle te houden, man, hij kon me toch een stress kip zijn. De hele tijd bleef hij maar vragen of zijn haren goed zaten, geen andere kleding moest aandoen. Ik heb zelfs zijn tanden moeten bestuderen of er geen eten tussen zat! ‘’Rustig!’’ zei ik voor de honderdste keer toen hij rondjes begon te lopen. ‘’Ga jij maar daar staan anders, ben jij ook niet meer zo rustig!’’ Het leek wel of er een hele andere Bill voor me stond, nouja, Tom zat ook op de bank rare geluidjes te maken en Gustav bleef maar met zijn vingers op de tafel tikken en Georg leek wel de enige die rustig was, al was dat wel schijn. ‘’Jullie kunnen overeen half uurtje op.’’ Zei een man van de beveiliging. ‘’Jij word vooraan gezet en als ze vragen waarom, je hebt een wedstrijd gewonnen ofzo.’’ ‘’Ze zullen me persoonlijk vermoorden!’’ ‘’De zaal staat nog leeg.’’ Hij liep met me mee naar de zaal en pakte met zijn handen voorzichtig mijn wangen vast. ‘’Veel plezier.’’ En hij gaf een kusje op mijn voorhoofd. Ik kon wel flauwvallen, waarom doet hij dit? Ik klom over de voorste hekken en bleef Bill nakijken. ‘’Succes.’’ Riep ik hem nog na.

Niet lang nadat ik er stond gingen de zaal open en het leek wel of ik een kudde op hol geslagen bizons op me af zag komen. Ik stond nu plat gedrukt tegen de hekken en hoopte dat ik dit ging overleven. Alle lichten gingen uit en het concert stond op het punt te beginnen. Al snel begon het eerste nummer en iedereen begon nog harder te gillen, ik zelf deed gezellig mee. Ik merkte dat Bill soms stiekem naar me keek. ‘’Ik wil graag dat iemand met me mee gaat zingen!’’ galmde zijn stem door de zaal, iedereen begon nog harder te schreeuwen. Hij liep mijn kant op, nee! Als hij dat zou wagen zou hij niet lang meer te leven hebben. Oké ik was niet in staat hem te vermoorden maar ik zou er geen woord uitkrijgen. Hij keek lachend naar me. Nee! Nee Bill! Toen hij zijn hand uitstook naar het meisje naast me maakte mijn hart een sprongetje van opluchting. Wat ik nog net zag was dat hij een knipoog naar me gaf. Hij is gek! Straks zag iemand het! Een paar meiden die naast me stonden keken me aan. Ik wist niet wat ik moest doen, dankjewel Bill. ‘’Knipoogde hij nu naar je?’’ Vroeg het meisje dat nu naast me stond omdat de andere nu op het podium stond. ‘’Nee, naar iemand anders waarschijnlijk.’’ ‘’Leek me niet.’’ Ze hield erover op toen Bill weer deze kant op kwam, met zijn arm om het meisje heen. Waarom voelde ik een steek van jaloezie?