21.

Voorzichtig open ik de deur van de houten kast. Er zit niks in. Het is een doodnormale kast, zo op het blote oog. Ik kijk Draco aan.
‘Dus als ik het goed begrijp, moet je van.. hem mensen naar binnen smokkelen. Maar je hebt een onbreekbare eed afgelegd, waardoor je het tegen niemand mag zeggen?’ Hij knikt, en ik zucht.
‘Dit is heel veel Draco, ik wil je graag helpen maar ik weet niet of dit goed zal aflopen.. Stel dat hij iets ergs heeft gepland?’ Draco slikt zenuwachtig, en gaat op een kruk zitten.
‘Daar ben ik ook bang voor.’ Fluistert hij zacht. Ik loop naar hem toe, en hij trekt me met één beweging op zijn schoot. Ik kijk hem aan. Mijn eerste liefde, degene waarvoor ik zo veel over heb. Ik ken hem nog best wel kort, maar ik weet dat hij hetzelfde voelt voor mij. Ik kus zachtjes zijn kaaklijk, en ik voel hoe hij ontspant.
‘Je hoeft me niet te vertellen waar die kast voor is. Ik zal je helpen.’ Hij kijkt me verwonderd aan, en dan grijnst hij.
‘Wat zou ik zonder je moeten, Jasmine Buckater?’

Woensdag avond, half zeven. Iedereen in de grote zaal eet op hun dooie gemakje hun eten, nietswetend van wat er allemaal binnen het kasteel gebeurt. Ik roer in mijn soep, en kijk naar de deur waar Jade en Cameron staan te zoenen. Even verderop, zit Jessica bij Megan en Regina te giechelen. Jessica’s blik schiet naar mij. Ze glimlacht verontschuldigend, en ik glimlach terug. Aan het uiteinde van de tafel zitten Harry en zijn groepje. Ze hadden door dat ik niet zou vertellen wat er bij Perkamentus was gebeurd, en ze probeerden me zo goed als ze konden te negeren. Tegenover me zitten twee jongens die volgens mij Daan en Simon heten, te praten over zwerkbal. Ik draai me om, kijkend naar de Zwadderich tafel op zoek naar hem. Hij ziet me, en grijnst speels. Ik glimlach verlegen, en hij bijt op zijn lip. Ik draai me vlug weer om, en negeer het gevoel van verliefdheid in mijn buik. Samen kunnen we dit aan.