Chapter two

Vandaag heb ik een ‘cavewomand day’. Iemand moet toch ‘the caveman’ vervangen. Iedereen is wel eens aan vakantie toe. Maak je geen zorgen, ik ga niet zover dat ik weiger om mijn fort, gemaakt van domino blokjes en pizza dozen uit te komen en weigeren om mijn haar te wassen zodat ik lijk op de cast van ‘Lord of the rings!’ Ik heb gewoon besloten om mijn huis niet te verlaten vandaag en mezelf vast te kluisteren aan mijn computer.
Ik ben geen buiten persoon. Veel mensen denken dat het in Manchester veilig is en risicoloos, maar nu het regenseizoen is gestart zijn de wegen nog gladder waardoor het aantal auto-ongelukken gestegen is. Bovendien heb je de voetbalfanaten rond lopen die soms wel eens last hebben van losse handjes, alsof dat nog niet genoeg is vind ik de nieuwe tramsporen ook geen aanrader. Je hebt dus geluk als je naar huis kan terug keren met al je ledenmaten nog steeds aan je lichaam vast.

De schaduw die ons steeds achtervolgd is ook het bewijs om stalkers aan te trekken. We weten allemaal dat het in horror films begint met, de schaduw! Als je het dus overleeft om thuis aan te komen, barricadeer dan snel je deuren en ramen en hou ten alle tijden je ‘rape alarm’ bij de hand. Je weet nooit wanneer er een creep je huis wilt binnen sluipen.

Maar de gevaarlijkste en meest voorkomend risico dat je kan oplopen is … ‘Sociale vernedering!’ De eerste stappen die je neemt als je de deur uitwandelt naar de bewoonde wereld, ligt het al te gluren, wachtend tot het kan aanvallen. Soms kan je een hele dag rondlopen zonder dat het toeslaat, maar dan juist wanneer je het niet verwacht, heb je prijs.

Mijn avond begon gisteren door te kijken naar een stel idioten die hun vrijwilliger verwerven aan de ‘Sociale vernedering!’ genaamd … ‘Brittains got talent’ of zoals ik het wel eens noem ‘Simon Cowell and his bigg ego’. Laten we eerlijk zijn alles draait in de show om de vernedering van de kandidaten door de tiran zelf, Simon. Een man die miljoenen verdient door het afblaffen van de kandidaten, maar eerlijk voor hij meedeed als jurylid had ik nog nooit van zijn bestaan afgeweten. De man ruikt het geld al van mijlen ver, net zoals bij de jongens van One Direction hij ging die geld-makende kans heus niet laten liggen toen ze niet wonnen in seizoen 7 of was het nu 6? Mij maakt het niet uit, maar als ik iets van Simon geleerd heb, is het dat ik geen kansen mag laten liggen als dat wilt zeggen dat er geld mee te verdienen valt. Toen de jongens één keer een wereldhit werden had ik genoeg om over te schrijven en ik mag echt niet klagen met al het geld dat ik verdien om fanfictions over hun te schrijven. Helaas meer zelfs dan mijn eigen verzonnen verhalen die meer inhoud hebben als die. Maar ik schrijf wat mijn lezers willen en dat is een liefdesverhaal met One Direction. Bovendien is het voor mij een kans om de jongens ook een beetje te bespotten, want dat vind iedereen wel eens grappig.

Met een dorstige mond open ik mijn blikje Ice Tea Lipton en geniet van het geluid als ik het overgiet in een glas. Juist als ik de hemelse drank naar mijn lippen wil brengen gaat mijn telefoon af. Geïrriteerd zet ik mijn glas neer en neem de telefoon op. ‘Arianna, met welke mooie moment verbreker heb ik hier te maken?’ ‘Hey, holbewoner ik kom je binnen een uur ophalen, het word nog eens hoognodig tijd dat je je hol uitkomt!’ Hoor ik Victoria’s stem bevelend zeggen. Nog voor ik kan tegen pruttelen legt ze af. Met een zucht maak ik een halve draai met mijn bureaustoel en staar zo recht in de spiegel die tegen mijn muur hangt aan de andere kant van de kamer. Een lichte walging krijg ik als ik mijn spiegelbeeld zie. Kom ik wel toe om deze ‘Cavewoman’ om te toveren tot een normaal uitziend meisje in een uur? Met tegenzin sta ik op en gooi mezelf onder een warme douche. Daar gaat mijn ‘Cavewomand day’