Hoofdstuk 11

Mackenzie

'Het spijt me zo! Echt waar als ik er iets aan had kunnen veranderen dan...'
'Marlieke het is goed,' zei ik glimlachend. 'Echt.'
'Maar ik had me zo verheugd op onze eerste avond samen in ons appartement,' zei Marlieke. 'Nu zal je alleen zijn.'
'Wel...'
'Is Liam bij je?' Ik keek glimlachend naar Liam die naast me op de bank zat en bezig was met mijn vingers te spelen.
'Misschien...'
'Gelukkig, dan ben je tenminste niet alleen,' zuchtte Marlieke opgelucht.
'Je vind het niet erg?' vroeg ik snel. 'We hebben nog niet echt de tijd gehad om te praten over.. je weet wel... mensen die blijven slapen.' Ik begon me ongemakkelijk te voelen en de wenkbrauwwiebel die Liam me gaf hielp daar niet echt bij.
'Oké nu moet je me echt gaan vertellen wat er in Parijs is gebeurd,' riep Marlieke uit. 'En de kwaliteit daarvan.' Liam schoot heel hard in de lach en ik verschoot van kleur.
'Marlieke dat hoorde hij.'
'O,' zei ze. 'Sta ik op speaker?'
'Nee, je schreeuwt gewoon heel hard!' zei ik terwijl Liam naast me aan het stikken was van het lachen.
'O...' Het was even stil. 'LIAM, MAAK KENZIE MAAR HEEL GELUKKIG VANAVOND EN...' Ik hing op, maar Liam had genoeg gehoord en zag er nu echt uit alsof hij dood aan het gaan was van het lachen.
'Stik voorzichtig,' mompelde ik. Mijn telefoon ging weer en ik klikte zonder te kijken wie het was weg. Liam kreeg het voor elkaar om te stoppen met lachen en trok me bij hem op schoot.
'Dus,' begon hij.
'Als je het waagt om nu te zeggen dat je me heel erg gelukkig gaat maken dan...' Mijn telefoon ging weer en ik klikte het weer weg.
'Dat was je vader,' zei Liam verbaasd.