Charpter seven: warming up.

’Word ik je persoonlijke modepop? Eerst make-up en nu kleding?’’ Hij knikte heftig. Ik zuchtte en liet me maar weer meeslepen.

‘’Wat vind je van jurkjes?’’ ‘’Leuk.’’zei ik droog. ‘’Rokjes.’’ ‘’Leuk,’’ ‘’Spijkerbroeken.’’ ‘’Leuk.’’ ‘’Alleen ondergroed?’’ ‘’Leu…..Héy.’’ ‘’Wat vind je leuk? Je moet je fijn in kleding voelen. ‘’Jurkjes zijn leuk.’’ Bill liep een zaak in en liet me een zwart jurkje zien dat onderin uitliep. ‘’Die is mooi!’’ ‘’Echt?’’ Ik knikte, ik had maar besloten eerlijk te zijn, hij wou het zelf dat ik iets kocht dus ik kon er niets aan doen, toch? Na een half uur waren we klaar en had ik een tas vol met kleding , en blaren op mijn voeten. ‘’Dank je wel.’’ ‘’Niets te danken, ik vond het heel gezellig. Met Tom winkelen duurt hoogstens een kwartier voordat hij begint te klagen.’’ ‘’Ik ga nooit winkelen, heeft geen zin als ik geen geld heb.’’ ‘’Dan pas merk ik hoe goed ik het heb.’’ ‘’Je hebt gewoon talent en wees blij, je moet er van genieten.’’ Hij werd rood. ‘’Het is allemaal maar geluk wat ik heb.’’ ‘’Geluksvogel dan.’’ ‘’Ik gun jou mijn geluk wel.’’ ‘’Ik ben gelukkig, vooral nu! Dat ik Bill Kaulitz heb mogen ontmoeten en te kunnen proeven van zijn leefstijl, dat ik voor mijn leven geluk genoeg.’’ ‘’Gaat het zo slecht bij jullie?’’ ‘’Alleen sinds mijn vader is overleden, we komen er wel overheen mijn moeder ziet wel eens dat ze hem moet dumpen, al zou ze daar veel kracht voor nodig hebben.’’ ‘’Het komt allemaal goed vanaf nu.’’ ‘’Hoe weet je dat?’’ ‘’Dat voel ik.’’ Waarom deed hij zo lief? Ik verdiende dit niet. ‘’We moeten terug naar het hotel, daar mag je als dank mijn koffers helpen dragen.’’ Zei hij lachend. ‘’Met plezier’’ lachte ik terug.
We liepen naar het hotel terug en gingen naar zijn kamer waar we al onze spullen dumpte. Bill pakte zijn koffer met kleding voor het concert en vroeg of ik weer mee ging. ‘’Moest ik die koffer niet tillen?’’ ‘’Die geef ik zo weer af aan een body guard persoon.’’ Tom en de rest stond al op de gang te wachten, natuurlijk was Bill de enige met koffer. We liepen weer naar benden waar een enorme auto op ons stond te wachten. ‘’Dames eerst.’’ Zei Tom toen we bij de auto waren. Ik klom in de auto en wachtte tot de rest erin zat, Bill met Tom bekvechtend waarom Bill naast me zat. Ik voelde me best wel ongemakkelijk, ik wist zeker dat een of andere god per ongeluk de verkeerde persoon hier liet zitten, ik had nu thuis moeten zijn, jammerend dat ik het concert zou missen, niet op weg met de leden van die band naar dat concert. ‘’Dat ze dit voor ons overhebben verbaast me nog elke keer.’’ Ik keek naast me uit het geblindeerde raam, honderden mensen zaten daar te wachten tot ze naar binnen konden. ‘’Als ik kaartjes had gehad zat ik daar nu ook.’’ Zei ik bewonderd. Een aantal meiden die de auto hadden gezien rende als een gek naar ons toe. ‘’Kunnen ze me echt niet zien?’’ Bill schudde zijn hoofd. ‘’Ze zullen alleen maar ramen zien.’’ Verzekerde hij me. We reden naar de achterkant van de concert hal en stapte daar uit. We liepen door wat gangen en liepen een kamer in. Iedereen begon wat voor zichzelf te doen om op te warmen. ‘’Ik ben zenuwachtig.’’ Zei Bill toen we de kleed kamer in liepen. Ik pakte voorzichtig zijn hand, hij trilde helemaal. ‘’Is dit elk concert zo?’’ Hij knikte. ‘’Misschien nu wel iets meer dan normaal. ‘’Niet waar! Moet je niet iets van je stem opwarmen of een sound check ofzo?’’ vroeg ik snel om Bill weer te omzeilen. ‘’Doe ik zo wel, Wil je naar Tom toe anders? Hij is nu de gitaren aan het stemmen.’’ ‘’Als ik hem niet stoor.’’ ‘’Recht door en dan bordjes met ‘stage’ volgen.’’ ‘’Alleen?’’ ‘’Alleen.’’ Straks verdwaalde ik hier! Ik zag al ongelofelijk gangen op de weg hierheen. Ik liep de kleedkamer uit en volgde de bordjes toen ik eindelijk bij het podium uit kwam. Ik keek mijn ogen uit, het was zo groot hier! Iedereen was bezig met het licht of de finishing touch aan het podium, maar geen Tom. Ik klom het podium op en liep naar de linker zijkant waar Tom altijd stond, zouden zijn gitaren ook wel staan. Ik had gelijk, daar was Tom druk bezig met iets zoeken met een van zijn Gibson’s op schoot. ‘’Eey.’’ Zei hij vrolijk toen hij me zag. ‘’Geen Bill deze keer?’’ ‘’Nope.’’ Ik bleef bewonderd naar alle gitaren staan kijken die er hangen, het waren er minstens vijftien! ‘’Vind je ze mooi?’’ ‘’Ja ze zijn prachtig!’’ ‘’Bill zei me al dat je van gitaren hield.’’ Wanneer had Bill hem dat dan verteld? ‘’Kun je een beetje spelen?’’ Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee ik ben er niet zo goed in.’’ ‘’Maakt niet uit.’’ Zei hij toen hij opstond en de Gibson om mijn nek hing. ‘’Wat! Ik zei net dat ik niet kon spelen.’’ ‘’Waarom geloof ik je niet?’’ Ik werd rood, maar ik kon niet spelen! Ik had alles mezelf moeten leren en er klopte niets van. ‘’Speel eens wat?’’ Hij overhandigde me een plectrum. Met een rood hoofd sloeg ik wat snaren aan en stopte toen weer. ‘’Tada?’’ zei ik onzeker. ‘’Nu even echt.’’ Hij pakte ook een gitaar. ‘’Samen dan?’’ Hij begon iets te spelen en het was dus de bedoeling dat ik ook wat ging spelen. Ik liet mijn hand even over de snaren glijden en ademde diep in, ik was bang. Langzaam begon ik op het ritme van Tom’s gitaar mee te spelen. In het begin klonk het heel houterig maar na even leek het wel of alles om me heen verdween en alleen de muziek overbleef. Mijn vingers bewogen ongelofelijk snel over de hals en pakte ingewikkelde akkoorden. ‘’Je bent geweldig!’’ Riep Tom uit wanneer hij was gestopt en ik kwam spontaan met beide voeten weer op de grond. ‘’Zo goed heb ik jou nooit zien spelen Tom.’’ Bill stond achter me! Ik werd weer helemaal rood.’’Het was niet zo goed!’’ ‘’Nee, het was geweldig!’’ ‘’Niet, en zeg niet dat het wel zo is!’’ zei ik boos. ‘’Ik mag niet liegen.’’ ‘’Hoe speelde je die solo’s.’’ ‘’Wat?’’ ‘’Dat wat je op het laatst deed?’’ ‘’Weet ik niet! Ik improviseer ook maar wat.’’ ‘’Je moet ook de muziek in gaan.’’ Ik keek hem met grote ogen aan. Mijn droom was om later beroemd te worden, maar ik had er het lef en de kwaliteiten niet voor. Ik schudde mijn hoofd.’’Niets voor mij.’’ ‘’Kun je alleen maar negatief naar jezelf kijken?’’ ‘’Misschien?’’ Bill schudde zijn hoofd. “ga je mee naar de kleedkamers of blijf je nog even hier?’’ Snel deed ik de gitaar af en gaf hem aan Tom, ik wou weg hier. Met korte stapjes liep ik achter Bill aan. In de kleedkamer begon hij zich meteen uit te kleden. ‘’Niet weer.’’ Zucht ik zacht en deed mijn handen weer voor mijn ogen en ging de andere kant op staan. ‘’Als je er niet tegen kan moet je het zeggen.’’ Zei hij achter me. ‘’Nee, maakt me niet uit.’’ Fluisterde ik. Ik voelde opeens twee armen om mijn middel heen. Heel mijn lichaam verstarde, help? ‘’Je bent té verlegen.’’ ‘’Is dat niet goed dan?’’ ‘’Jawel, alleen je denkt ook nog eens dat je niets bent, daar kan ik niet tegen.’’ Ik wist niet wat ik moest antwoorden. Ik was alleen maar terecht zo. ‘’Kan je zingen?’’ vroeg hij aan me. ‘’Nee.’’ ‘’Laat eens horen dan?’’ ‘’Nee.’’ ‘’Jammer, leek me wel leuk, maar ik kan je alsnog dwingen om je op het podium te roepen.’’ ‘’DAT DOE JE NIET!’’ Ik draaide me om zodat ik hem aankeek. ‘’Geintje.’’ Zijn ogen hadden een rare glinstering, alsof hij loog! ‘’Echt niet doen!’’ zei ik bang.‘’Beloofd’’ ‘’Trek je dan nu een shirt aan?’’ ‘’Ik snap jou niet, meeste meiden zouden het alleen maar leuk vinden.’’ ‘’Misschien ben ik niet als de meeste meiden?’’ ‘’Dat had ik al meteen gezien.’’ Zei hij toen hij met veel worstelen eindelijk het shirt dat onderin de koffer lag eruit had. Hij liep naar de spiegel en pakte een van zijn oogpotloden en begon zich op te maken. ‘’Wanneer begint het concert?’’ ‘’Over ongeveer een uurtje denk ik.’’ Ik knikte.


als jullie lief een reactie plaatsen komt er vanavond nog een ^^