Chapter one

Harry kan maar slecht inslaap vallen. Hij is 30.000 meter boven de zeespiegel zittend in één van de beste privéjets die je maar kan inbeelden. Het voelt alsof hij steeds hoger en hoger vliegt terwijl hij op weg is naar huis om zijn familie te bezoeken. Hij kan niet wachten om zijn armen rond zijn geliefde moeder te slaan en haar geur op te snuiven, na de tour door Australië kan hij die echt gebruiken.

Een stille lach van Louis, die aan mijn andere kant zit rukt mij uit mijn gedachten. “Wat ben je nu al de hele vlucht aan het doen op je laptop dat je het ene moment moet wenen en het andere moet lachen?” Vraag ik nieuwsgierig. Juist op het moment dat hij zijn mond open doet om het uit te leggen slikt hij zijn woorden weer in. “Ik ga je het niet vertellen, want ik denk niet dat jij dit zo grappig gaat vinden.” Legt hij grijnzend uit. Nu wil ik nog liever weten wat hij aan het doen is. “Heeft het dan iets te maken met mij?” Vraag ik nog nieuwsgieriger. “Ik heb de hoofdrol maar jij komt er ook wel in voor.” Grijnst Louis nu nog harder. Ik kan het niet meer houden van nieuwsgierigheid en trek zijn laptop uit zijn handen. “Opnieuw zijn de woorden die uit de grote mond van Harry komen alleen maar woorden, en durft ons popsterretje niet mee in de achtbaan. Als excuus gebruikt hij het feit dat hij juist gegeten heeft en toch geen zin heeft. Maar ik kan de angst in zijn ogen zo aflezen…” Ik kijk Louis na dit te lezen kwaad aan. “Waarom lees je zo’n nest?” “Het is grappig en ze heeft gelijk, je durft toch niet in een achtbaan dat over kop gaat.” Grijnst hij nog steeds. “Wat zou ik dat niet durven!” Roep ik kwaad en duw de laptop terug in zijn handen. “Wat een bitch!” mopper ik verder en kijk geïrriteerd uit het raam.

Na nog zeven lange uren vliegen landen we eindelijk in Londen. Ik heb geen zin in fans na zo een lange vlucht maar er is geen ontkomen aan. Vermoeid stap ik het vliegtuig uit en samen met de jongens lopen we richting onze chauffeur die ons al staat op te wachten. Het gekrijs van de fans en geflits van de camera’s laat me pijnscheut in mijn kop krijgen. ‘Stilte!’ zucht ik opgelucht als de autodeur dicht is. Gelukkig duurt de autorit niet lang en een 20 minuten later kan ik mijn geliefde moeder in mijn arme nemen.

________________________________________________________________________________________

Vergeet zeker geen reactie te plaatsen
Lot's of love
Kim