Hoofdstuk 18

'Yo, Liam' riep ik hard naar boven. Meestal kwam hij met geen mogenlijkheid naar beneden maar vandaag stond hij gelijk onder aan de trap. 'Hoe ging het?' kwam er gehaast uit zijn mond. 'ehm, wel goed denk ik?' Hij knikte, pakte me vast en trok mij mee de woonkamer in. Hij keek schichtig om zich heen. Ik kreeg een naar gevoel in mijn buik. 'Liam, doe niet zo spastisch man. Wat is er aan de hand?' hij keek mij weer aan. Het nare gevoel in mijn buik versterkte zich en ik voelde hem al aankomen. Een paar weken geleden had hij ook zo naar mij gekeken en daarna beloofd dat ik het nooit meer zou hoeven doen. Hij zag hoe mijn blik veranderde en ik aanstalten maakte om weg te lopen. 'Het is maar voor een keer.' smeekte hij. Ik draaide mij weer om en keek hem aan. 'Dat zei je de vorige keer ook al Li'
'Ja dat weet ik, maar dit is echt de laatste keer. Ik beloof het.'
'Ik weet het niet hoor, het is nou niet zo dat het echt mijn hobby is ofzo.' maar Liam hoorde blijkbaar al aan mijn stem dat hij het gewonnen had. 'Bedankt sis. Je bent echt mijn redder in nood.' riep hij blij uit terwijl hij mij in een verstikkende knuffel trok. 'Jaja' lachte ik, maar eigenlijk viel er voor mij niks te lachen. 'Hoe laat?' vroeg ik hem kortaf. '11 uur. In het steegje bij The Murphy's.' Ik knikte kort en liep weg. Net voordat ik de deur door was die naar de hal leidde keek ik hem nog kort aan. 'Je staat bij me in het krijt, Williams' en liep toen door naar boven.


Denk je dat je door bent? Nou ik weet het niet hoor. Iedereen daar was goed. Ahw joh, je bent vast door. Awh dankje Li.
Maar dat kon er natuurlijk weer niet af voor broertje lief en daarom zat ik nu met de gebakken peren. Nou eigenlijk met de gedroogde bladeren als je het letterlijk neemt.


'Mes mee'
'Jup'
'Telefoon?'
'Check'
'Je weet wat je moet doen he?'
'Ja' zei ik zuchtend. Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog. Geïrriteerd herhaalde ik zijn instucties. 'Niet aankijken. Geven. Geld aannemen. Maken dat ik wegkom. En vooral, het geld niet natellen. Dat wekt argwaan en het zal wel goed zijn. Ook niks tegen hem zeggen. Ook niet als hij het gesprek begint. Jezus, dit is toch ook niet de eerste keer dat ik dit doe?'Liam negeerde mijn uitbrander en knikte goedkeurend. 'Echt heel erg bedankt dat je dit wilt doen'
'Had ik een keuze dan?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Hij zuchtte en pakte mijn gezicht beet met zijn grote handen. 'Ik vind dit ook niet leuk kleintje, maar we hebben het geld nou eenmaal hard nodig.' ik knikte en wou weglopen. Het spul zat al veilig de binnenzak van mijn spijkerjack. 'En mondje dicht tegen mam' riep Liam mij nog zachtjes na. Ik stak mijn hand op als teken dat ik het begrepen had en sprong over een paar loszittende tegels heen en ging op weg naar het afspreek punt.

Ik zag de donkere gedaante al van ver staan. Hij stond relaxt in het zwakker licht van de maan (de meeste lantaarnpalen in onze buurt zijn stuk, en ze vinden het niet nodig ze te laten maken) tegen de muur van het steegje. Hij stond een beetje ineengedoken maar toch zag hij er niet uit alsof hij zwak was. Hij was iemand die de leiding neem. Dat zag ik zo aan zijn houding. En aan de manier waarop hij zijn sigarettenpeuk, als er niet meer in zat, op de grond liet vallen en hem met de hiel van zijn hak uittrapte. Ik ging iets langzamer lopen en haalde het zakje onopvallend uit mijn binnenzak en liet het in de borstzak van mijn jack glijden. Ook deed ik mijn capuchon op die hoorde bij het vest dat ik onder mijn jack aanhad. Toen ik mijn capuchon ver over mijn oren had getrokken versnelde ik mijn pas iets en binnen no time stond ik achter de gedaante. Ik kuchte zachtjes. Ik moet eerlijk bekennen dat ik verwacht had iets van schrik te zien bij de vreemdeling. Het enige wat hij echter deed was ook kuchen en zich opdraaien. Ik keek hem niet rechtstreeks aan, wat ook moeilijk ging aangezien hij ongeveer anderhalve kop groter was. 'Heb je het bij je' vroeg een redelijk hoge stem. 'Ik knikte en haalde het bundeltje uit mijn zak. Hij floot goedkeurend en pakte het uit mijn handen. Bijna had mijn hand met het zakje weggetrokken maar toen herinnerde ik mij de woorden van Liam: Geven, aannemen en maken dat ik wegkom.

De jongen pakte nu zelf iets uit zijn zak en stopte het in mijn nog steeds uitgestoken hand. Hij vouwde zijn hand om de mijne heen en sloot met zijn vingers mijn vingers om de geldbiljetten heen. 'Niet kwijtraken' glimlachte hij. Ik probeerde mijn mond op te trekken in een soort lach, maar volgens mij kwam ik niet verder dan een halve micrometer. Dus knikte ik maar. Daarna draaide ik mij vliegensvlug om en liep zo snel als ik kon weg, zonder dat het op rennen leek. Blijkbaar deed ik het toch iets te haastig want ik hoorde een smakelijke lach achter mij. Die aan aan de jongen plaatsten, maar dat kon mij geen ene moer schelen. Het enige wat ik nu wou doen was in mijn bed kruipen en slapen.