33. Kili

Een kwartier nadat Thorin samen met Eleanor naar het bos zijn gegaan, komt Thorin terug met een slapende Eleanor in zijn armen. Iets nadien komt Thranduil ook het bos uit, iets dat ik wat raar vind aangezien mijn oom het niet zo goed met hem kan vinden. Eliana loopt meteen naar mijn oom toe, bezorgd om haar nicht.
'Wat is er gebeurd?' vraagt ze aan Thorin, maar deze zegt niets. Thranduil komt naar haar, maar ze kijkt hem wat boos aan.
'Ze zal zich straks wel wat meer herinneren, ze slaapt even. Ze is erg uitgeput, dus leek me dat het beste. Tauriel, de spreuk die je gebruikt hebt zal wat te sterk geweest zijn. Vandaar dat ze een deel herinneringen kwijt is, maar de stem zal allesinds uit haar hoofd zijn.' vertelt hij, waarna Eliana hem nog achterdochtiger aankijkt.
'Waarom denk je dat ze een stem had in haar hoofd? Jij bent trouwens diegene die ook een spreuk over haar heeft uitgesproken, zodat ze niet meer kon transformeren. Waarom zou ik jou op je woord moeten vertrouwen?' zegt ze hem wantrouwend. Hij lijkt haar niets kwalijk te nemen, aangezien zijn gezicht niet verandert. De andere elf, Legolas, komt ook uit het bos en kijkt ons allen even aan.
'Haar moeder heeft hetzelfde meegemaakt, enkel kon zij de stem wel te baas omdat ze begeleidt werd. Eleanor heeft die begeleiding nooit gehad en kan ze die stem nooit te baas blijven. Ik heb inderdaad een verlammingsspreuk op haar transformatie uitgesproken, zodat ze niet meer kon veranderen. Het was dat of de dood van mijn eigen bloedverwante.' vertelt hij, waarna het muisstil wordt. Iedereen kijkt hem met grote ogen aan, alsof het net bekend had dat hij haar gaat vermoorden.
'Je bent wat? Een bloedverwant? Hoe?' vraagt Eliana verward. Ook mijn oom lijkt uit het veld geslagen, gelukkig draagt hij Eleanor anders had hij wel een gevecht aangegaan met Thranduil.
'Eleanor is mijn dochter, ze is mijn kind en dat weet ik al even. Vandaar dat ik er ook op stond dat Legolas zich met haar zou verloven, dan zou ik haar weg kunnen halen bij Lojnär. Alleen besloot het lot dat het anders zou lopen en werd ze verliefd op Thorin en kreeg ze het aan de stok met haar vader.' vertelt hij. Als het nog mogelijk is, wordt het nog stiller.
'Dat verklaard waarom jij dus bij haar graf zat. Maar waar heb je haar dan gevonden, hoe is Eleanor's moeder dan werkelijk gestorven?' vraagt mijn oom aan hem.
'Dat is de exacte plaats waar Mina gestorven is, Lojnär was een wrede man. Zowel Mina als ik waren verplicht om met een ander te trouwen, terwijl onze harten bij elkaar lagen. We waren verliefd en uit die liefde is Eleanor uit verder gekomen. Lojnär heeft altijd geweten dat het niet zijn dochter is, maar hij wist niet dat ik haar echte vader ben. Mina heeft het ook nooit tegen haar kunnen zeggen, ze is daarvoor veel te vroeg gestorven. De huidslachter, die jullie wellicht allen zullen kennen, stak in de nek van Mina. Lojnär had deze er zelf in geplaatst nog voordat Mina zich volledig kon transformeren. Waarom hij dat deed, ben ik nooit erachter gekomen. Ik weet enkel dat ze kermend in dit bos lag, terwijl ze om hulp riep. Haar laatste adem heeft ze uitgeblazen in mijn armen, zonder dat ik haar kon helpen. Ik had de huidslachter wel verwijderd en de wonde gedicht, maar het gif was al te ver in haar bloed geraakt. Het was onmogelijk om haar nog te helpen, dus ben ik met haar op deze plek gebleven. Het is toen dat ze me vertelde dat Eleanor mijn bloedverwante is en nadat ze gestorven was heb ik haar een plaats gegeven waar ze zich het meeste thuis voelde. In het bos, tussen Mirkwood en het bos van Ëandor. Vaak kom ik op Mina haar graf nieuwe bloemen leggen, want dat zag ze graag.' vertelt hij, terwijl er iets gebeurd dat ik nooit van hem had verwacht. Thranduil huilt, tranen lopen over zijn wangen en verdriet is duidelijk in zijn ogen te zien. Mijn gezicht spreekt vast boekdelen, zoals bij de meeste die naar het verhaal luisteren. Eliana lijkt zelfs uit het veld geslagen, ze houdt haar adem zelfs even in en een traan dwarrelt over haar wang. Ik stap naar haar toe en neem haar hand vast in de mijne. Ze kijkt me flauw glimlachend aan, waarna ze haar blik terug op Thranduil vestigd.
'Wat moeten we nu doen? Wat gaat ze zich nu herinneren?' vraagt ze aan Thranduil. Hij denkt even na, alsof hij de gevolgen zelf niet goed kan inschatten.
'Ze zal zich bewust worden van wat er is gebeurd, want die dag was Eleanor er ook bij. Alleen weet ze dit waarschijnlijk niet meer, aangezien ze erg zwak leek te zijn. Langzaam aan zullen haar andere herinneringen ook terug komen, maar dat vergt wel enkele dagen tijd.' spreekt hij uit. Ze kijkt hem dankbaar aan, wetend dat hij Eleanor helpt.
'Laten we naar Erebor gaan, dan kan ze rusten in een bed.' stelt Balin voor. Thorin knikt, waarna hij stevig begint te stappen richting Erebor. Aangezien de draak nu verslagen is, kunnen we terug naar onze thuis.

Eenmaal binnen in Erebor, brengt Thorin Eleanor naar een van de vele slaapkamers en Thranduil volgt hem. Samen met Eliana ga ik naar de eetzaal, gevolgd door de anderen. Bombur en Ori gaan snel aan de slag met het eten dat we in onze rugzakken nog over hebben. Samen maken ze een heerlijke maaltijd klaar en scheppen ze voor iedereen een bord vol. Eliana knikt dankbaar, maar raakt het eten niet aan. Ze staart er naar, diep in gedachten verzonken.
'Eet een beetje, het zal wel goed komen met haar.' zeg ik, in de hoop dat ze toch een beetje gaat eten. Aarzelend neemt ze haar vork vast, waarna ze langzaam toch begint te eten. Ze kijkt verrast op, als teken dat ze het lekker vindt.
'Jullie hebben lekker gekookt.' spreekt ze verbaasd uit, waardoor ik even lach.