The orphan girl hoofdstuk 13

“Ik heb het getekend!” Bilbo kwam zwaar hijgend afgelopen. Helena keek grijnzend naar Dwalin. Na die klap wou hij Helena duidelijk terug pakken. Hij was er zeker van dat Bilbo niet zou komen opdagen dus zag hij zijn kans maar greep er duidelijk naast.
“Alles lijkt in orde!” Helena keek weer naar Balin en Bilbo.
“Welkom bij de groep van Thorin Oakenschield!” Balin sprak de woorden heel plechtig uit.met een grote glimlach op zijn gezicht keek Bilbo trots in het rond.
“Geef hem een paard.” Thorin’s bevel was kort en bondig en slaagde erin om de glimlach van Bilbo in één keer weg te vagen.
Wat? Euh ik wandel wel, dat doe ik vaker en..” Verder raakte hij niet. Helena was samen met Fili langs hem gereden en zette hem op de pony die tussen hen in reed.
“Hé ik wou dat doen!” Kili trok een niet zo blij gezicht. Moeten we hem voor jou er terug afhalen zodat jij hem er terug op kan zetten?,” Zei Helena poeslief.
“Ja!” Kili keek hen allebei zeer zelfzeker aan.
“Oh nee! alstublieft die dat niet!” Bilbo zag helemaal bleek.
“Ik was dat nooit van plan geweest.” Helena glimlachte naar Bilbo.
“Jullie drie daar! stoppen met onze inbreker te plagen!” Thorin keek hen kwaad aan en Helena keek verontwaardigd terug.
“Die inbreker heeft een naam!” Het werd haar duidelijk dat Thorin Bilbo nog niet accepteerde. Hij zou zich eerst moeten bewijzen. Toen Bilbo was flauwgevallen zal hij niet zo veel indruk gemaakt hebben. Blijkbaar had zijzelf zich al bewezen met Dwalin te slagen. Door aan Dwalin te denken herinnerde ze zich iets.
“Hé Dwalin! Jij bent mij nog wat geld schuldig!” Als blikken konden doden, was Helena er nu geweest. Alhoewel ze met het opstaan al dood zou zijn. Nors gooide Dwalin het buideltje naar haar. Met de reflexen van een elf ving Helena het met één hand op. Ze maakte een buiging, voor zover dat mogelijk is op een paard, richting Dwalin en stak het zakje onder haar riem. Bilbo keek wat verbluft in het rond toen hij al die zakjes zag rond vliegen.
“Wat gebeurd hier?,” vroeg hij aan Gandalf.
“De dwergen hebben gewed of je zou komen of niet. De meesten dachten van niet.” Gandalf keek hem medelijdend aan.
“En jij?” Gandalf ving een zakje op.
“Ik heb geen seconde aan jou getwijfeld.” Gandalf glimlachte terwijl hij het buideltje wegstak.
“Hatshie!” Helena draaide zich geschrokken om. Elfen niesden bijna nooit en door twintig jaar in Lothlórien te wonen was ze dat geluid ontwend geraakt. In Esgaroth hoorde je dagelijks veel mensen niezen. Van mensen die een verkoudheid hadden opgelopen en zich geen geneesmiddelen konden permitteren. Van kinderen die in het water waren gevallen en helemaal ijskoud waren geworden. Ze miste Esgaroth en zijn inwoners, Gerridian de vrolijke boogschutter, Bard haar broer, Lydia haar moeder, al de kinderen waarmee ze speelde, zelf het gesar van Alfrid miste ze. Helena schrok op uit haar gedachten doordat Bilbo begon te roepen.
“Stop! Stop!” Helena liet Snowmane stoppen “We moeten terug! ik ben mijn zakdoek vergeten!” Helena rolde met haar ogen. Je gaat toch niet terug voor een simpele zakdoek! Blijkbaar dacht de rest daar hetzelfde over maar het was Bofur die met de oplossing kwam.
“Hier! gebruik dit!” Hij scheurde een lapje stof van zijn tuniek en gooide het naar Bilbo. Hij keek zo ontgoocheld dat Helena bijna medelijden met hem had. Als ze nu een zakdoeken mee had, zou ze een propere aan Bilbo geven
“We gaan verder!” Van de aardige Thorin aan het begin van de tocht was niets meer over.