The story of us

Een knappe jonge dame haar paard draafde over de heidevelden. De dame heette Victoria del Roy. Ze was een prinses. Alleen was haar land in oorlog met Urbanië. En dat terwijl Victoria verliefd was op prins Kaburdan. "O lieve Kaburdan? Waarom moest mijn vader zo nodig de doodstraf geven aan iemand van jouw land?" snikte Victoria. Haar paard draafde en draafde tot ze uitkwamen bij een reusachtig paleis. "Vrouwe Victoria, uw moeder zocht u." Ava de meid staat voor Victoria. Shit, als haar moeder haar zocht betekent dat Victoria gekroond wordt. "Ik kom er aan.' zegt Victoria. ze loopt achter Ava aan en kijkt even om zich heen. dit wordt haar paleis en dan gaan haar ouders in het kleinere paleis wonen. "Victoria schiet op!" gilt moeder.
(vanaf hier Victoria pov)
Ik schop mijn hakken uit en ren naar mijn kamer. Ik trek mijn witte jurk aan voor de kroning en de sharp. De bijpassende hakken móét ik aan. Mijn haar zit goed en dus loop ik naar de balzaal. Mijn vader en moeder hebben de kroon beide vast. Ik kniel neer. Ik krijg de kroon op mijn hoofd. Hier en daar wordt geapplaudisseerd. Nu ben ik koningin. Haar ouders liepen de zaal uit, en waren op weg naar hen nieuwe woonplek. Ik bleef alleen achter. Voor de tweede keer schop ik mijn hakken uit en ren weer naar mijn kamer. Jurk uit, sharp af, T-shirt aan, spijkerbroek aan, sokken aan en sneakers aan. De kroon leg ik in een bakje met kussentjes. Haastig klim ik uit het raam. Mijn paard staat al te wachten. Ik spring er op en galoppeer weg. Daar is het leger van Urbanië. "Dat is een doodnormaal meisje uit het dorp!" schreeuwt de generaal. 'dat dacht je maar' denk ik. Ik grijp naar iets in mijn zak. De generaal ziet het niet, maar de soldaten wel. "GENERAAL! HET MEISJE HEEFT EEN HANDGEWEER!" schreeuwt een soldaat. Ik richt op mezelf. "Naam meisje!" roept de generaal. "Milou Destray! Koninklijke afkomst!" roep ik dan. Liegen is het beste. Ik stop een kogeltje in het geweertje en schiet. Maar iemand springt voor het kogeltje. Het was Kaburdan. "Nee!" gil ik meteen. Hij bloedt als een gek. "Milou Destray, ga naar mijn ouders. Milou ga." Dan blijft er in zijn ogen een doffe glans. Tranen komen naar boven, ik huil. Kaburdan heeft zijn leven gegeven en ervoor gezorgd dat ik kan blijven leven. "Je loog meisje! Kaburdan zou alleen zijn leven geven voor Victoria del Roy!" De soldaten springen op me af.

"Was dat het verhaal mama?" vraagt de kleine prinses. De koningin knikt. "Waarom eindigt het nu al? Ik wil weten of Victoria blijft leven." zeurt het meisje. "Verzin zelf maar een einde prinses Leonie." fluistert de koningin. Met een grote hap lucht begint Leonie aan het einde.

Ik geef een gil. "Laat haar leven!" De vader van Kaburdan heeft een groot geweer vast. "Ze zal sterven, maar ik zal het doen." zegt de koning bulderend. Hij grijpt mijn nek vel en sleurt me mee. Zodra we bij zijn reusachtige paleis aankomen zie ik een ijzeren paal. Daar word ik aan vastgebonden. Er komt heel veel hout om me heen te liggen en dat wordt in brand gestoken. De koning schiet een kogel. De kogel boort in mijn hart. Ik was gestorven als een doodnormaal meisje. Niet de kakkerige prinses die ik hoor te zijn.

"Dat was heel mooi Leonie." zegt de koningin verbaasd. "Bedankt mama." zegt Leonie. Haar verhaal was nu echt afgelopen. Kaburdan was dood en ook Victoria ging dood. Dit was het einde. Als een blok viel Leonie in slaap.