Snow of Yuki? Of...

Gelukkig is de tornado al snel uit mijn ogen verdwenen.
Ik wenk de anderen dat we naar boven moeten.
Snow en Elodie knikken, ook zij kunnen zeker wel wat zuurstof gebruiken!
Eenmaal aan de oppervlakte haal ik diep adem.
Zo snel ik kan zwem ik naar het land.
De koude golven lijken met me te spelen en het zout prikt in mijn ogen.
Toch doet het me niks.
Ik ben hier de plantenheerser, en daar kan geen zee tegenop.
De kust lijkt ineens kilometers verderop.
Ik zet mijn nagels in een rots die boven het water uitsteekt.
Ik klauter er wat onhandig bovenop en kijk dan om me heen.
Echt zo'n zeebries.
In het water zie ik Snow en Elodie.
Ik klapper wat met mijn vleugels.
Ze beginnen al te drogen.
Van de tornado is niks meer te bekennen, hij heeft alleen wel een spoor van vernietiging achtergelaten.
De zon breekt door.
Een hemelse warmte schijnt op mijn vleugels.
Nog nooit ben ik zo blij geweest de zon weer te voelen.
"Wil je even helpen?" roept Elodie.
Ik schrik op, natuurlijk, ze zijn vast wel een beetje moe van het zwemmen.
"Tuurlijk!" roep ik terug.
Ik laat een prachtige en gigantische waterlelie groeien waarop Elodie en Snow even op kunnen drogen en uit kunnen rusten.
Ik ga zelf ook liggen op de rots.
De zee is rustig geworden en nog steeds schijnt die heerlijke warmte op mijn rug, langzaam dommel ik in...

Rillend word ik wakker.
Ik kijk naar boven.
De zon is weer achter de wolken verdwenen.
"Hèhè, slaapkop, eindelijk ben je wakker" lacht Snow.
Ik glimlach even, maar dat gaat moeilijk, mijn mondhoeken voelen bevroren aan.
Met een hoge, sierlijke sprong springt Snow naar me toe, ze likt me.
Haar warme tong fleurt me wat op, we moeten verder.
Ik knik naar Snow.
Ook Elodie komt aangevlogen, boven ons blijft ze stilhangen.
"We moeten verder" zegt ze.
Ik knik en zeg: "Daar dacht ik ook net aan"
Elodie en ik vliegen richting de kust.
Af en toe laat ik een klein eilandje van aarde verschijnen.
Zo kan Snow ook naar het land toe.
Net voor de kust springt Snow over me heen en raakt een boom aan.
"Eerstes!" roept ze lachend.
Ze knipoogt naar me, een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
Elodie landt op het ijs van de kust.
"Ijs?" zeg ik hardop.
Elodie kijkt verrast naar de klauwen van haar achterpoten, die vreemd aanvoelen.
"Dat ging snel"
Ze straalt wat warmte uit, het ijs smelt onder haar klauwen weg.
Ze staat in water.
Meteen vriest het ijs weer vast.
Elodie rukt zichzelf los en gaat naast mij met haar voeten in de aarde staan.
"Dat kan niet..." hijgt Elodie.
Ik kijk haar aan met een 'dat klopt' blik.
Snow komt naast me staan, bijzonder als negen staartige vossen zijn heeft ze meteen een lekker warme wintervacht aangenomen.
Een sneeuwvlok dwarrelt langzaam naar beneden.
Snow grinnikt even: "Dit is de verkennersvlok"
"De kust is veilig" zeg ik.
Al snel vallen duizenden vlokjes naar beneden.
Ons zicht wordt belemmerd.
"Snow in het Engels, Yuki in het Japans en sneeuw in het Nederlands" zegt Elodie.
"Maak je klaar voor de tweede vorm van het weer: vrieskou met sneeuw en ijs"