Hoofdstuk 17

Dit was meer mijn gebied dan het klassieke gedoe en ik deed solo na solo. Mijn vingers bewogen zo snel dat ze niet te zien waren. Na een tijdje liep ik naar de microfoon toe en begon te zingen. Ik had van mezelf een redelijk hese stem maar ik zette er nu een scherpe ruige klank in. De Anne-Claires en Willems uit het publiek trokken een zuur gezicht. Maar de rest vond het volgens mij wel oke. De telefoons werden in ieder geval weggedaan en de ogen allemaal op mij gericht. Hier kon ik ook van genieten. Ik wierp een blik op de jury terwijl ik mijn laatste solo inzetten waarbij ik steeds langzamer ging spelen. De man die mij had aangereden keek een beetje chagerijnig voor zich uit. Een wat jongere man, ik schatte een jaar of 20/25 was opgestaan uit zijn stoel en de andere man keek een beetje verbijsterd. Was dit soort muziek zeker niet gewend. haha.

Toen ik klaar was zette ik de gitaar weer in de standaard. Dit merk moest ik onthouden. Speelde erg fijn! En nam een daverend applaus in ontvangst. Terwijl ik dat deed glimlachte ik verlegen. Mijn stemming kon zo snel omslaan van zelfverzekerd naar verlegen. Zeker nu ik mij besefte dat ik mijn eigen nummer ging spelen op de piano. Ik liep naar de piano en in tegenstelling van mijn viool stuk keek nu wel iedereen gespannen toe. Ik nam plaats en zag dat mijn handen weer begonnen waren met trillen. 'Dit lied heb ik zelf geschreven' zei ik zachtjes, maar net hard genoeg zodat iedereen het hoorde. Ik keek even nerveus de zaal in en zag dat het jongere jurylid me bemoedigend toeknikte. Ik haalde diep adem en begon met spelen. Het beschreef mijn relatie met mijn vader en hoe ik mij voelde bij zijn werk. Het bevatte pijn maar toch ook vreugde en liep weer droevig af. Het was een redelijk moeilijk stuk voor andere mensen om te spelen maar omdat het mijn gevoelens perfect beschreef en ik het zelf gecomponeerd had was het voor mij zo makkelijk als een beschuitje smeren. Misschien zelfs nog wel makkelijker omdat een beschuitje snel breekt, wil je hem besmeren met iets te harde boter.

Nadat ik de laatste noten had gespeeld. Het was een geheel muzikaal stuk. Zonder zang. Het bleef het stil in de zaal. Was het dan zo slecht geweest? Ik voelde hoe de tranen bij mij opkwamen maar toen ik voorzichtig opkeek was ik niet de enige waarbij dat gebeurd was. Er begon iemand met zijn vingers te knippen en al snel deed de hele zaal mee. Het gaf een mooi geluid en ik voelde mij nog beter dan na het gitaarstuk. Een warm gevoel spreidde zich door mijn lichaam en mijn zelfvertrouwen kwam weer omhoog gekropen vanuit mijn tenen. Ik glimlachte licht het publiek in en was nog steeds een beetje beverig. Toen ik het podium afliep ving ik nog net een knipoog van het jonge jurylid op en een woedende blik van Harry. Ik glimlachte vriendelijk naar hem en wierp hem een handkusje toe. Ook terwijl ik terug liep naar mijn plek ontving ik veel glimlachen en knipogen en zelfs een knuffel van Niall. Voor deze ene keer liet ik het toe omdat ik zelf gewoon te opgelucht was om mij er iets van aan te trekken. Ik zou het hem nog wel een keer duidelijk maken dat ik geen knuffelbeer ben.