Resist the temptation 3

’s Avonds net voor het slapengaan, schreven jullie nog even in jullie dag/nachtboek. Nadat Amy’s moeder nog ‘goedenacht’ kwam zeggen en even later terug de trap afliep, vroeg Amy fluisterend aan je: “Gaan we vannacht?” Terwijl je nadacht, gleed je tong over je onderlip. “Ja.” Fluisterde je terug, aangezien het stikdonker was in de kamer en ze het dus niet zou zien als je enkel knikte. “Ja, herhaalde je weer, “vannacht gaan we, om 12 uur stipt vertrekken we.” Jullie zeiden elkaar goedenacht en vertrokken naar dromenland, alhoewel maar voor even.

…

Je voelde je gsm trillen in je hand en opende je ogen. Het schermpje lichtte op en je zag 12.00 erop staan. Voorzichtig kleedde je je om en maakte je ondertussen Amy stilletjes wakker. “Amy, opstaan, het is tijd.” Haar ogen knipperden even de slaap weg en ook zij kleedde zich langzaam om. Even later lieten jullie je uit het slaapkamerraam glijden. Amy liet het op een kiertje staan zodat jullie straks weer naar binnen konden. Toen jullie met beide voeten veilig op de grond stonden, viel de maneschijn met straaltjes tussen de bomen op jullie neer. Je keek Amy aan en las in haar ogen wat jij dacht. Het was volle maan en jullie wisten beiden wat dat betekende. Jij zou weer op je sterkste zijn als vampier en Amy zou weer kunnen oefenen met haar krachten. Voordat de gedaanteverandering van jullie beiden zich voltrok, liepen jullie snel richting bos. Even later kwamen jullie buiten adem aan op een open plek die baadde in het maanlicht. Je voelde hoe je hoektanden gingen groeien en je drang naar bloed versterkte. Amy kolkte in een zwerm van licht en was even later aan het zweven boven de plek waar ze zonet nog stond. Haar zwarte vleugels met rode gloed glinsterden in het maanlicht. Jullie spraken af dat Amy hier bleef om te oefenen met haar krachten en jij ondertussen op zoek ging naar bloed om je dorst te lessen. Plots hoorde je achter je geritsel in de struiken. Je zicht verscherpte en gaf je de mogelijkheid alles te onderscheiden in het donker. Je zag nog net een konijn weghuppen. “Nee, geen konijn.” Smeekte je pijnlijk. Zelfs al had je nog zo’n dorst, je kon er niet tegen om onschuldige beestjes te moeten doden en al helemaal niet als het schattige konijntjes waren. Je ging in de struiken zitten en wachtte geduldig af tot er een ander wezen voorbij zou komen.