19.

De eerste dag nadat ik het wist, deed ik alsof ik ziek was. Ik hoestte, en snotterde. Gelukkig leek het echt, en konden ze niet zien dat ik mezelf langzaam begon kwijt te raken. Ik durfde de brieven die ik verfrommeld heb, niet te lezen. Ik had zelfs de foto van mij en mijn moeder ergens diep tussen mijn ondergoed verstopt. Hermelien deed normaal, en Jessica en de rest kwamen op ziekenbezoek.

De tweede dag kwamen behalve Jessica en haar groepje, Harry en Ron ook langs. Toen ik naar ze glimlachtte en met de nepste vrolijke stem ooit zei dat het gewoon een griepje was, keek Hermelien me vreemd aan. Ik vroeg me af waar Draco was.

De derde dag waste ik mezelf, en probeerde mee te doen met de lessen. Maar ik kon mijn gedachtes er niet bij houden. Draco zag dat er iets was, maar kwam niet naar me toe. Hij zag er zelf ook behoorlijk zielig, en verdrietig uit.

De vierde dag meldde ik me weer ziek. Alles deed pijn, en ik had het gevoel alsof ik van het dak af wou springen. Ik had het nog gedaan ook, als Hermelien niet de hele tijd huiswerk zat te maken op haar bed. Het gaf me een gerust stelling, dat zij zo normaal is. Ze bracht me ook af en toe soep.

Nu is het dag vijf. Vijf dagen na het nieuws, en ik kan nog steeds niet langer dan tien secondes aan iets anders denken. Zo veel dingen zijn er gebeurd, zonder dat ik het wist. Zo veel dingen zijn op dit moment bezig, zonder dat ik het weet! Ik ben tot de conclusie gekomen dat Voldemort (nog) niet weet dat ik zijn dochter ben, en zijn dooddoeners om een andere reden naar haar heeft gestuurd. Dat hoop ik tenminste, want als hij erachter komt dat hij een dochter heeft zal hij er achteraan gaan. Wat zal hij met me doen? Me als familie beschouwen? Me laten vermoorden? Hoor ik eigenlijk in Zwadderich te zitten?
‘Aarde aan Jasmine!’ Ik kijk verstoord naar Jessica die lacht, en glimlach nep terug.
‘Sorry, druk.’ Zeg ik zacht, en wijs naar mijn hoofd. Ze knikt wijs.
‘Weet ik, je ziet er beroerd uit lieverd. Slakhoorn zoekt je trouwens, hij vroeg mij om aan jou te vragen waarom je niet bent op komen dagen vorige week vrijdag? Hij had erop gerekend dat je naar zijn soupée zou komen.’ Ik haal onverschillig mijn schouders op.
‘Geen zin.’ Ik sta op.
‘Ik ben iets vergeten in mijn kamer, ik zie jullie zo.’ Megan schiet me een geïrriteerde blik toe, en ik draai me om en loop de eetzaal uit. Ik loop naar de verlaten meisjes wc’s op de tweede verdieping, en loop een hokje binnen. Ik doe mijn mantel uit, vouw hem op en leg hem op de gesloten wc bril. Ik schop mijn schoenen uit, zit op de grond, en leg mijn hoofd op de zachte stevige mantel. Ik heb precies een halfuur voor het volgende lesuur, en ik ben vreselijk moe. Misschien kan ik zo wat slapen, Maar mijn hoop verdwijnt, als ik weer denk aan dingen waar ik niet aan hoor te denken. Hoe zou iedereen reageren als ze erachter komen? Harry, Ron en Hermelien zijn mijn grootste zorg. Harry denkt dat we samen hem moeten verslaan, maar hoe doe ik dat ooit mijn eigen vader aan? Ik begin te huilen, voor het eerst sinds vorige week vrijdag. Dikke tranen biggelen over mijn wangen, en ik sluit mijn ogen. Verdorie, alleen mij zou zoiets kunnen overkomen! Moest nou echt perse zijn eigen dochter een maanmeisje worden? Zal ik ooit niet zo’n vreselijke pech hebben? Ik spoel door, en loop de deur van de meisjes wc uit als ik opeens tegen iemand aan bots.
‘Sorry, mijn schuld’ Mompel ik, maar voor ik weg kan lopen pakt degene mijn hand, en ik kijk op. Draco’s grijze, en mijn bruine ogen kruisen elkaar en ik staar hem aan.
‘Heb je gehuild?’
‘Geef je er iets om?’ Draco wilt iets zeggen maar blijft stil.
‘Ik denk dat ik Patty hoor roepen.’ Zeg ik, en duw hem van me af. Ga maar snel daar d’r toe, en doe haar de groeten van mij. Ik glimlach en draai me om om weg te lopen, maar Draco heeft iets anders in zijn gedachten. Ruw pakt hij me bij mijn schouders beet, en duwt me achter een van de lange gordijnen, tegen de harde muur. Woedend pakt hij mijn gezicht tussen zijn handen.
‘Heb je enig idee hoe bezorgd ik om je was? Ik had geen idee wat er met je was, en waarom ik je het hele weekend niet zag. Aan wie had ik het moeten vragen? Hè?! Aan Potter?! Of aan Griffel?!’ Vreemd genoeg is het enige waar ik op dit dramatische moment op let, de manier waarop zijn ogen donkerder lijken te worden nu hij boos is. En dat hij bleker is, en misschien zelfs magerder.
‘JASMINE LUISTER JE WEL?!’
‘Ja, ja rustig!’ Fluister ik op een harde toon.
‘Toen je me maandag aan het ontbijt zag had je kunnen komen, maar het boeide je niks! Ik boei jou helemaal niks, en het enige wat je doet is met mijn hoofd spelen! Gaan we het zo doen? Iedere keer als wij ruzie hebben vlucht jij naar Patty, terwijl ik er niet aan moet denken om ook maar tegen een jongen te praten, want dan sla jij hem een bloedneus!’ Draco onderbeekt me.. Door zijn lippen op die van mij te drukken. Ik wil tegenstribbelen maar ik heb hem zo verschrikkelijk gemist, en hij ruikt zo heerlijk. Ik wilt nu op dit moment smelten, en mijn benen voelen wiebelig aan. Hij merkt het en slaat zijn armen om mijn middel, tilt me op en kust me weer. Ik sla voorzichtig mijn benen om hem heen, en voel me gewichtloos. Alsof Draco nu even mijn zorgen draagt. Ik ga met mijn handen naar zijn nek en masseer het zachtjes. Draco onderbeekt de kus, en kijkt me lang en diep aan.
‘Laat me nooit meer zo in de steek oké? Patty is niks vergeleken met jou, niemand is ook maar iets vergeleken met jou! Als er iemand bang moet zijn, ben ik het wel. Je kunt iedereen krijgen, maar je gaat voor die ene jongen die iedereen pest. Waarom? Ik heb geen idee. Maar ik weet wel, dat als ik van te voren wist dat ik jou zou tegenkomen, ik de dagen tot ik tegen je opbotste bij de eetzaal zou aftellen en nooit meer een meisje zou aanraken! Je bent van mij Jasmine, ik kan niet zonder je.’ De brok ik mijn keel is verstikkend, en ik voel zo veel emoties tegelijk dat ik begin te huilen. We zakken op de grond, en hij slaat een arm om me heen.
‘Draco..’ snik ik zachtjes.
‘We moeten praten..’