Thank you, Heaven

Alec maakt me wakker. We zitten hier al een paar uur zonder dat we iets hebben gehoord van mijn moeder. Als ik mijn ogen helemaal open heb, zie ik dat er een dokter op ons afkomt. ' Ze heeft het gered', zegt hij. Door die woorden kan ik weer rustig ademhalen.
' Ze mag nog niet naar huis. Maar jullie kunnen wel gaan'. Nee. Nee. Nee. Geen sprake van. ' Kom maar mee', zegt Alec. Maar hij heeft gelijk. Ik kan hier niets voor haar doen. Sterker nog, ze zou niet willen dat ik hier zou blijven om me zorgen te maken. Ik laat me door Alec naar huis brengen. ' Ga nu maar even slapen', raadt hij me aan. Ik kruip in bed en probeer te doen wat hij zegt. Maar na een half uur accepteer ik al dat ik geen oog ga dichtdoen. Ik zucht.' Ik dacht dat je al sliep', zegt hij verrast. Hij zit nog altijd naast me op het dekbed. 'Dus niet', zeg ik droog. Een glimlach schiet over zijn gezicht. ' Kan ik iets voor je doen?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en ga een beetje rechter zitten, zodat ik hem aan kan kijken. Wel.. Min of meer. Want mijn ogen zijn nog niet half zo goed als de zijne.
' Wat als het niet goed komt?' vraag ik trillend.' Het komt wel goed', probeert hij,' Ze is er toch bovenop'. Toch kan hij me niet gerust stellen. ' Wat als ze het opnieuw doet'? Ik begin bijna opnieuw te huilen. Alec weet even ook niet wat hij moet zeggen. Dus hij houdt me gewoon vast zoals hij zo vaak doet. Voor mij hoeft hij ook niets te zeggen; ik ben al blij dat hij bij me is.