Our Love Continues *226*

Raar kijk ik de jongen aan. ‘Ja en hoezo moet jij dat weten?’ De jongen antwoord niet en voor ik het weet zoent hij me. Geschrokken duw ik hem van me af. ‘Wat doe je creap, blijf van me af!’ schreeuw ik en wil naar binnen lopen maar de softie/creap houdt me tegen. ‘Sorry, maar wacht eventjes dan zal ik het uitleggen. Verveeld ga ik tegen de muur aan leunen. Ik zie de jongen twijfelen en heb er dan genoeg van. ‘Spreek nu of flikker op,’ zeg ik boos. De jongen zucht en doet dan zijn zonnebril af, muts en sjaal. ‘Verdomme, hoe durf je hier te komen!’ schreeuw ik kwaad en wil weglopen. Maar Kiro houdt me tegen en trekt me mee naar het steegje naast de winkel. Ik wil me loswurmen maar hij houdt me te stevig vast. ‘Fawna, please. Luister naar me.’ Smekend kijkt hij me aan. Zo kreeg hij vroeger ook altijd zijn zin. Ik zucht diep en ga op de grond zitten. Kiro komt naast me zitten en zucht alweer. ‘Ik wil het goedmaken en ik wil je terug.’ ‘Daar kom je nu dan lekker laat mee, en ik denk het omdat je je dochter wilt ontmoeten. Is het niet?’ kwaad kijk ik hem aan. Kiro kijkt me recht in de ogen aan. ‘Dat zeker niet, ik wil haar ook ontmoeten maar ik geef ook gewoon heel veel om je. Waarom wil je dat niet zien?’ ‘Emilie krijg je niet te zien, en jongens zijn niet te vertrouwen,’ sis ik kwaad. Kiro kijkt me smekend aan. ‘Toe zeg dat niet, dit is allemaal gekomen door een stomme ruzie. Ik snap niet dat je daardoor me haat.’ Ik sta op en ren snel weg. In de winkel barst ik meteen in tranen uit. Meteen vliegt Tris op me af en troost me. ‘Liefje, wat is er?’ Ik schud van nee en Emilie komt er ook bij. Ik neem der op schoot en knuffel der. Emilie begint de tranen weg te vegen en kijkt heel zielig naar me. Het is een kind van weinig woorden vaak. Maar ze maakt me wel altijd snel gelukkig.