Halfblood~19

OLIVE P.O.V.

'Dat was akward.' giechelde ik.
Adam keek strak voor zich uit.
'Ik vind het geen goed idee om haar alleen met hem achter te laten.' Antwoorde hij na een tijdje.
Samen met Adam stond ik nu buiten het koffietentje.
'Kom op Adam, ik vond dat we ze wat privacy moesten gunnen.' knipoogde ik.
Adam keek nog norser voor zich uit. Wat had die jongen toch?
'Wat doen we nu?' vroeg Adam.
'Nu wachten we op Rose.' zei ik
'En daarna?'
'Daarna zien we het wel weer.'
Ik keek naar alle rare mensen die voorbij liepen, hier in New York.
'Wil je wat magie zien?' vroeg ik aan Adam.
Hij keek me even verbaasd aan maar knikte toen toch van ja.
Sinds ik me kon herinneren had ik magie kunnen gebruiken. Voor grote veranderingen had ik drankjes of een geleider nodig, maar nu niet. Ik zou alleen een beetje moe zijn. Adam en Rose hadden mijn magie nog nooit gezien.
'Oke, zie je die man daar?' vroeg ik, wijzend naar een kale man aan de overkant van de straat.
Adam knikte.
Nu moest ik snel handelen.

Ik voelde het bekende brandende gevoel in mijn handpalmen toen ik naar de man keek. Ik stak mijn hand naar hem uit en vanaf dat moment ging het op de automatische piloot. Vanuit het niets verscheen er een touw om de man zijn enkel, een touw dat recht de lucht in schoot zonder ergens aan vast te zitten. In een split seconden had de man nog niets door. Zijn serieuze haast verdrietige uitdrukking nog op zijn gezicht. Daarna voelde hij het touw om zijn been, hij keek naar beneden en....

Ik zie Adams geschokte gezicht. Misschien was ik iets te ver gegaan door de man aan zijn voeten op te hangen. Maar ik had hem ook weer super snel terug gezet, met beide benen op de grond.
'Ik wist niet dat je dat kon.' zei hij verbaasd.
Ik grinnikte, hij wist zoveel niet. Gelukkig had deze stunt zijn aandacht van Rose afgehaald. Hij kon tenminste weer glimlachen.
Toen ik naar het koffietentje aan de overkant van de straat keek zag ik Roselynn boos op ons af komen', het duurde niet lang voordat ze voor ons stond.
'We gaan, we hadden niet voor niets een plan gemaakt. Op naar de westelijke windgod.' riep ze kwaad.

Zephyros, de westelijke windgod. Dat was onze bestemming. Adam en ik zagen er erg tegenop, al dagen probeerde wij Roselynn te vertellen dat windgoden wreed en gemeen waren. Op een of andere manier wilde ze ons niet geloven. Volgens haar stond de westelijke wind voor goed geluk. Ik weet niet waar ze dat vandaan had, maar deze Zephyros was volgens de mythe geen leuke gast.

Giechelend keek ik toe hoe Adam hongerig om zich heen keek. Die jongen kon op ieder moment van de dag eten. Met z'n drieën liepen we over het perron. We hadden bedacht dat we een stukje met de trein zouden reizen.