Season 3 Chapter 2

‘Toen de eerste ster op de planeet neerdaalde, werd dat beschouwd als een groot wonder. Geruchten gingen dat er eens in de honderd jaar een ster zou neerdalen op de planeet die dan vervolgens achter Hugo van den Loonsche-Duinen aan zou gaan.
Het waren slechts geruchten, dus de ijskoning en de vuurkoning van die tijd maakten zich er niet al te druk om.
De ster die neerdaalde verdween nog voor een enkel mens hem kon aanschouwen. Sommige dachten dat de ster weer vertrokken was in het diepst van de nacht, andere dachten dat er nooit een ster was geweest en dat het slechts een stuk meteoriet was die op de planeet terecht was gekomen.
Pas toen Hugo van den Loonsche-Duinen na honderd jaar weer tevoorschijn kwam, besefte iedereen dat de grootste crimineel nog steeds in leven was.
Hij had het hoofd van de eerste ster bij zich om aan iedereen te laten zien dat hij degene was geweest die de ster vermoord had.
Op dat moment begonnen de discussies tussen de vuurkoning en de ijskoning langzaam op gang te komen.
De vuurkoning vond dat er ingegrepen moest worden en de ijskoning vond dat de Bokkenrijders geen bedreiging vormden voor de planeet.
Honderden jaren gingen voorbij en vele generaties ijskoninginnen en vuurkoningen zaten op de troon.
Elke honderd jaar kwam er zoals de geruchten zeiden een ster vanuit de hemel die neerstreek op de planeet.
De Bokkenrijders hielden het niet alleen meer bij de sterren, maar begonnen ook dorpen aan te vallen en steden te plunderen.
We spreken nu over de tijd dat ik op de troon zat van de vuurdistricten en dat Madelief op de troon zat van het ijsrijk.
Ik vond dat we moesten ingrijpen omdat de daden van de Bokkenrijders veel heftiger werden. Madelief bleef vrij onverschillig en vond het vooral belangrijk dat het ijsrijk met rust gelaten werd.
Admiraal Cornelius daarin tegen was nog voor reden vatbaar en vond net zoals ik dat we de Bokkenrijders stevig aan moesten pakken.
Op een bepaalde dag bracht ik het ijspaleis een bezoek om goed door te dringen bij Madelief dat de situatie nu echt uit de hand liep. Over 2 dagen zou de volgende ster weer neerdalen en steeds meer vuurdistricten, steden van het ijsrijk en element-loze dorpen werden aangevallen.
Toen ik aankwam bij het ijspaleis, was Madelief niet aanwezig en werd er gezegd dat ze in het koninklijke bos was samen met haar kinderen.

Toen ik bij het koninklijke bos aan kwam, hoorde ik Madelief met haar kinderen praten.
‘Hoe lang moeten we nog wachten?’ vroeg Christopher.
‘De volgende ster zal hier in twee dagen zijn. Op dat moment zullen de vuurdistricten afgeleid zijn en kunnen we beginnen met aanvallen. We nemen de vuurdistricten over en nemen vuurkoning Maltras gevangen’ zei Madelief.
Ik schrok toen ik het plan hoorde.
Ik ging direct terug naar de vuurdistricten om de plannen van de ijskoningin te delen met mijn koningsgarde.
De reis duurde alleen langer dan gepland en op het moment dat ik weer terug aan kwam bij het mijn paleis, ontstond er in de hemel een Supernova en viel de ster naar beneden.
Troepen met ijswachters vielen als wilden binnen en ik vluchtte mijn paleis in.
Onderweg kwam ik admiraal Cornelius nog tegen en probeerde hem te overtuigen om te blijven om mee te vechten.
‘Dit is niet mijn oorlog’ waren zijn bittere woorden. ‘De conflicten tussen ijs en vuur zijn al zo lang bezig als ik me kan herinneren en ik ben er klaar mee. Vanaf vandaag wil ik niets meer met de elementen te maken hebben’.
En zonder ook nog maar één woord te zeggen, verdween admiraal Cornelius.
Mijn volk vocht dapper terug tegen het ijsvolk, maar het ijsvolk was met meer en wij waren niet voorbereid op een oorlog.
Het was duidelijk dat ze vuurdistrict 1, waar mijn paleis zich bevond, als eerste aanvielen.
Dagen heb ik nog gewacht op hulp van de andere districten, maar die lieten niets van zich horen. De districten die zich het dichtst bij ons bevonden, waren ook in gevecht en ik had alle hoop opgegeven.
Het duurde ook niet lang voordat de ijswachters binnendrongen in mijn paleis en ze mijn geheimen schuilkelder vonden.
De deuren werden ingetrapt alsof ze van papier waren en ik was volledig omsingeld door de ijswachters. Ik werd vervolgens zo hard tegen de grond aan gewerkt, dat het zwart werd voor mijn ogen.

Toen ik wakker werd, lag ik in een grote bevroren cel waarvan er nog een gat in de muur zat.
Er stonden 5 personen voor me die langzaam scherper werden. Ik herkende Madelief en haar drie kinderen, maar de vijfde persoon kon ik moeilijker herkennen, totdat ik zijn verrimpelde oude huid zag. Hugo van den Loonsche-Duinen.
‘Goedenavond Maltras’ sprak Madelief.
‘Wat moet hij hier?’ vroeg ik met zwakke stem terwijl ik naar Hugo wees.
‘Deze man bezorgt mij sterrenharten waardoor ik voor altijd ijskoningin zal zijn’ zei Madelief. ‘Maar ik heb al genoeg smoesjes verzonnen voor het volk. De vuurdistricten zullen de schuld krijgen van deze oorlog en zullen weggezet worden als oorlogszuchtige monsters. Het zal niet lang meer duren voordat we alle 14 vuurdistricten hebben overgenomen en deze oorlog voorbij zal zijn’.
‘Je bent een vreselijk mens, wist je dat?’ zei ik.
‘En jij zult voor de eeuwigheid mijn gevangenen zijn. Geen zorgen, ook jij krijgt kleine stukjes van de harten die nog uit de lichamen van de sterren worden gesneden. Ik denk dat ik jou in de toekomst nog wel nodig zal hebben’.
De vijf draaide zich om en liepen mijn cel uit. Het gat waardoor ze verdwenen werd dicht gemaakt en ik schreeuwde en vloekte.
Ik stuurde overal vuur en lava tegenaan waar ik maar kon, maar het had geen zin.
Dit was niet zomaar ijs, dit was ontsmeltbaar ijs.
En ik zat gevangen, voor de eeuwigheid en de tijd die daarna nog zou komen’.