Hoofdstuk 16

Met een zenuwachtig gevoel in mijn buik stapte ik het podium op. Heel charmant met mijn gitaar in mijn ene hand en de viool met strijkstok in mijn andere hand. Alsof het allemaal niet net nog een tikkie erger kon schreeuwde Niall heel hard succes door de zaal en struikelde ik bijna over mijn eigen voeten. Vanuit mijn ooghoek zag ik Harry geamuseerd toe zat te kijken hoe mijzelf vernederde. Ook uit het publiek klonken enkele ingehouden grinniken. Fijn dit. Wat heb je het toch weer goed voor elkaar Alex. Het was mij toch niet echt gelukt niet op te vallen. Misschien paste ik hier ook wel helemaal niet. Ik droeg gescheurde jeans in plaats van rokjes en panty's. Ik droeg slobbershirts in plaats van bloesjes en truitjes. Ik droeg lekker mijn Allstars of Dr. martens (ooit ergens tweedehands op de kop getikt) in plaats van ballerina's. En ik was niet verwend. Nu zeg ik niet dat iedereen hier verwend is want ik heb ook al een paar vage dudes gezien. En we hadden natuurlijk altijd Niall nog!

En alsof de duivel inderdaad een vloek over mij had uitgesproken keek ik op naar de jury en herkende de man van de heenweg. Die mij bijna, wat zeg ik bijna? Gewoon: van mijn sokken had gereden. En zo te zien herkende hij mij ook en glimlachte. Het leek wel alsof iedereen hier dacht dat ik hier niet hoorde. 'En met wie hebben wij het genoegen?'
'Ehm Alex Williams' ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Mijn stem klonk een beetje trillerig en het viel me mee dat ik niet was begonnen te stotteren.
'En nu maar hopen dat je beter kunt spelen dan fietsen' zei hij met een minzame glimlach. Heel fijn, daar gaat mijn laatste beetje zelfvertrouwen. Zo de grond in gestampt met zijn veel te chique en dure schoenen van hem. Het waren van die oude mannen schoenen die elke dag opgepoetst moeten worden willen ze mooi glimmen. Dat deden zijn butlers waarschijnlijk ofzo.

Ik pakte met trillende mijn viool beter vast en begon te spelen. De eerste noot was al zo vals als ik weet niet wat en er steeg gelach op uit de zaal. Ik schraapte zenuwachtig mijn keel en veegde mijn zweterige hand af aan mijn broek. Ik probeerde het nog eens en pakte nu gelukkig wel de goede noot. Eigenlijk pakte ik het hele nummer wel goed. Niet alles ging helemaal perfect maar het was toch wel te vergelijken met de rest dat ik hier gehoord had. Toen ik klaar was gebaarden de jury dat ik door kon gaan met mijn volgende stuk. Ze waren niet heel geboeid en dat irriteerde mij mateloos. Oke, willen jullie het zo spelen? Dan kunnen jullie het zo krijgen. Ik pakte niet mijn eigen gitaar maar eentje uit de standaards die al was aangesloten op de boxen. Ik draaide een beetje aan de knoppen tot hij goed stond en begon een solo. De jury keek verbaast op en er klonk gejoel uit het publiek. Het meeste kwam van jongens. Een paar ruige met tattoos enzo. Die hadden natuurlijk nog nooit ene meisje zien rocken.