010
Charlotte Braun
Er waren meer stemmen in deze ruimte. Een paar meter verder, kon ik het gesprek opvangen. Het ging in ieder geval over zaken, waar ik geen verstand van had. Ik kon wat schimmen van personen zien. Op dat moment besloot ik me te verschuilen achter een paar kartonnen dozen, die daar stonden. Tussen een gleufje kon ik mijn blik vestigen op het groepje. Ik had gelijk. Justin en Khalil stonden aan de linkerkant. Tegenover hun stonden drie andere jongens, alle drie onbekend voor mij.
“Ik wil volgende week vrijdag alles afgehandeld hebben.” Zei een van het onbekende drietal. “I know, I know. We proberen het.” “Niets proberen, het moet dan allemaal klaar zijn.” Er viel een stilte. Justin keek omhoog en plaatste zijn handen in zijn nek. Hij leek o fdat hij geen oplossing wist. Ik keek nog een keer naar de andere jongens. Een rilling gleed over mijn lijf toen ik opmerkte dat er ook pistolen in deze ruimte waren. “Luister, er is iets tussengekomen...” Justin zuchtte kort. “Mijn manager heeft zijn kleine zusje gestuurd, om mij in de gaten te houden. We kunnen bij mij thuis niet aan de slag gaan met de opdrachten. We proberen haar al gek te maken, maar het blijkt tot nu toe nog niet echt te werken.” Mijn ogen werden groot. Ik was dus een obstakel wat de jongens dwarsboomde?
“Jullie kunnen toch wel ergens anders aan onze plannen werken?” Justin schudde nu zijn hoofd. “Dat lukt niet altijd. Dat meisje houdt ons echt constant in de gaten. Het valt me mee dat ze ons nu niet achtervolgt is.” Ik kwam tot de conclusie dat ik beter hier weg kon gaan en vervolgens te vergeten wat ik gehoord had. Want als ik er niets van af wist, zouden ze me niets kunnen doen toch? Op het moment dat ik weg wilde kruipen vulde een vreselijke ringtone de ruimte. Geschrokken keek ik naar mijn mobiel. Het was Scooter die me belde. “Nu niet, nu niet.” Mompelde ik vluchtig en drukte op ‘afwijs’-knopje. “We hebben een indringer.” Ik keek omhoog en schrok van twee ogen die me aanstaarde. Hij trok de dozen weg. De jongens konden me nu perfect zien.
Er waren meer stemmen in deze ruimte. Een paar meter verder, kon ik het gesprek opvangen. Het ging in ieder geval over zaken, waar ik geen verstand van had. Ik kon wat schimmen van personen zien. Op dat moment besloot ik me te verschuilen achter een paar kartonnen dozen, die daar stonden. Tussen een gleufje kon ik mijn blik vestigen op het groepje. Ik had gelijk. Justin en Khalil stonden aan de linkerkant. Tegenover hun stonden drie andere jongens, alle drie onbekend voor mij.
“Ik wil volgende week vrijdag alles afgehandeld hebben.” Zei een van het onbekende drietal. “I know, I know. We proberen het.” “Niets proberen, het moet dan allemaal klaar zijn.” Er viel een stilte. Justin keek omhoog en plaatste zijn handen in zijn nek. Hij leek o fdat hij geen oplossing wist. Ik keek nog een keer naar de andere jongens. Een rilling gleed over mijn lijf toen ik opmerkte dat er ook pistolen in deze ruimte waren. “Luister, er is iets tussengekomen...” Justin zuchtte kort. “Mijn manager heeft zijn kleine zusje gestuurd, om mij in de gaten te houden. We kunnen bij mij thuis niet aan de slag gaan met de opdrachten. We proberen haar al gek te maken, maar het blijkt tot nu toe nog niet echt te werken.” Mijn ogen werden groot. Ik was dus een obstakel wat de jongens dwarsboomde?
“Jullie kunnen toch wel ergens anders aan onze plannen werken?” Justin schudde nu zijn hoofd. “Dat lukt niet altijd. Dat meisje houdt ons echt constant in de gaten. Het valt me mee dat ze ons nu niet achtervolgt is.” Ik kwam tot de conclusie dat ik beter hier weg kon gaan en vervolgens te vergeten wat ik gehoord had. Want als ik er niets van af wist, zouden ze me niets kunnen doen toch? Op het moment dat ik weg wilde kruipen vulde een vreselijke ringtone de ruimte. Geschrokken keek ik naar mijn mobiel. Het was Scooter die me belde. “Nu niet, nu niet.” Mompelde ik vluchtig en drukte op ‘afwijs’-knopje. “We hebben een indringer.” Ik keek omhoog en schrok van twee ogen die me aanstaarde. Hij trok de dozen weg. De jongens konden me nu perfect zien.
Reageer (2)
OMG HOE DURF JE HIER TE STOPPEN! SNEL VERDER JIJ
1 decennium geleden
1 decennium geleden